ธนดลตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีห้าครึ่ง พอมันดังก็ควานหาโทรศัพท์แล้วรีบปิดเสียง เขาไม่ได้มีปัญหากับการตื่นในเวลานี้หรอก แต่คนที่นอนกอดเขาหลับสบายนี่สิ ไม่อยากปลุกให้ตื่นเลยเพราะรู้ว่าปกติเธอเปิดร้านประมาณเก้าโมงและก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูเองทุกวันด้วย แต่ก็ไม่อยากให้เสียความตั้งใจ
“นุ่มครับ ตื่นไหม หรือนอนต่อก็ได้นะ”
“อือ พี่ฟรองซ์ กี่โมงแล้วคะ” ถามโดยยังไม่ลืมตา รู้สึกยังอยากนอนต่อแต่ก็จำได้ว่าธนดลต้องไปทำงานแต่เช้า
“ตีห้าครึ่งครับ” ได้คำตอบก็เกิดตัวขี้เกียจเกาะร่างไว้ ไม่เคยตื่นเช้าแบบนี้เลย เช้าสุดของฟารีดาคือหกโมงครึ่ง เธอนอนทำใจอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ธนดลเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง เห็นคนที่นั่งงัวเงียมองเขาก็นึกสงสาร
“นอนต่อไหม ฝนตกปรอยๆ น่าจะนอนสบาย” เขาถามยิ้มๆ อีกฝ่ายส่ายหน้าพรืด แล้วก็ยิ้มกว้างให้เขา ถ่างตาและกะพริบปริบๆ คล้ายเรียกความขยันให้ตัวเอง
“นุ่มเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแป๊
