ตอนที่ 62 — สายโทรศัพท์ข้ามประเทศ 📞

922 Words

ตอนที่ 62 — สายโทรศัพท์ข้ามประเทศ 📞 เสียงลมหนาวพัดลอดเข้ามาทางหน้าต่างโรงแรม พายณรีย์นั่งอยู่ตรงริมเตียง มือถือแนบหู ใบหน้าสะท้อนแสงไฟสีอุ่นจากหัวเตียง เธอมองหน้าจอที่กำลัง “รอสาย” อยู่ — ชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ คือ “Tine 💙” เธอไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ ถึงรู้สึกใจเต้นแรง ทั้งที่เป็นเพียงการโทรหาน้องชาย บางที... เพราะหัวใจเธอรู้ว่า ไทน์ตอนนี้ “ไม่โอเค” แน่ ๆ เสียงปลายสายดังขึ้นเพียงสองครั้ง ก่อนจะมีเสียงแผ่ว ๆ ตอบกลับมา >“...พี่พาย?” น้ำเสียงของไทน์อ่อนแรงจนพายต้องขมวดคิ้ว เธอพูดเสียงนุ่มที่สุดเท่าที่จะทำได้ >“ใช่ พี่เองจ้ะ ไทน์เป็นยังไงบ้าง..? กินข้าวรึยัง..?..ออกห้องบ้างไหม?” เงียบไปครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงหายใจที่แผ่ว ราวกับพยายามกลั้นความรู้สึก >“พี่อยู่ไกลขนาดนั้น พี่ถามอย่างกับพี่รู้...” >“รู้สิ” — พายหัวเราะเบา ๆ >“พี่รู้หมดแหละว่าไทน์กำลังงอแง เพราะพี่ไม่อยู่” ไทน์ไม่ตอบ แต่เสียงสะอื้นแผ่วเบาแทรกเข้ามาแทน พายรีบเปลี่ยนเสียง ให้กลายเป็นน้ำเสียงอ่อนโยน >“บอกพี่สิ... เกิดอะไรขึ้น..?..ทะเลาะกับแม่เหรอ” เงียบไปนาน แล้วเสียงของไทน์ก็ดังขึ้น — สั่นเครือ >“แม่ไม่เข้าใจ... แม่ไม่เคยอยู่บ้าน ไม่เคยฟัง ผมพยายามแล้วนะ แต่...ผมเหนื่อย” พายหลับตา น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้ฝังอยู่ในใจน้องมานานแค่ไหน >“แม่อาจจะไม่เก่งเรื่องพูดหรือแสดงออก .. แต่แม่รักไทน์มากนะ” >“พี่ไม่อยู่... มันเงียบไปหมดเลยพี่พาย” เสียงนั้นแผ่วจนแทบเป็นเสียงกระซิบ พายยกมือปาดน้ำตา ก่อนตอบกลับด้วยเสียงที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิต >“พี่ขอโทษนะที่ปล่อยให้น้องรู้สึกแบบนั้น... พี่ไม่ได้อยากทิ้งไทน์เลย แต่เพราะพี่เชื่อว่าไทน์ โตพอที่จะดูแลหัวใจตัวเองได้แล้ว” เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงไทน์สูดลมหายใจลึก >“พี่พายจะกลับมาเมื่อไหร่นะครับ...?” พายยิ้มบาง ๆ แม้น้ำตาจะยังเกาะอยู่ที่ขอบตา >“อีกไม่กี่วันจ้ะ ... แล้วพี่จะรีบกลับไปกอดไทน์แน่น ๆ เลย” พายตอบ พร้อมหัวเราะทั้งน้ำตา เสียงปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนทั้งสองคนกำลังโอบกอดกันข้ามประเทศ แม้หิมะนอกหน้าต่างจะยังโปรยปราย ____ ตอนที่ 63 — ในอ้อมแขนของความเข้าใจ 🌧️ ภายในห้องพักโรงแรมยามค่ำ เสียงเครื่องทำความร้อนดังเบา ๆ คล้ายจังหวะหัวใจของใครบางคนที่ยังไม่สงบ เอกสารงานสัมมนากองอยู่บนโต๊ะกาแฟ — รายงานที่ควรจะถูกสรุปและส่งภายในคืนนี้ แต่บรรยากาศกลับไม่ใช่เรื่องของงานอีกต่อไป พายณรีย์นั่งพิงพนักโซฟา สายตาเหม่อมองหิมะที่โปรยลงมานอกหน้าต่าง เธอเงียบ...เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง คนินนั่งตรงข้าม มองแววตาเธอที่ดูเศร้าจาง ๆ ราวกับสะท้อนแสงจากหิมะ >“คุณพาย...?” — เขาเอ่ยเรียกเบา ๆ >“มีอะไรหรือเปล่าครับ ..? ทำไมดูเหมือนคุณกำลังจะร้องไห้” พายณรีย์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนส่ายหน้า แต่รอยยิ้มที่ฝืนไว้ก็ไม่อาจปิดบังได้ >“แค่... คิดถึงที่บ้านค่ะ... คิดถึงไทน์ น้องชาย ..พายรู้ว่า เขาไม่ชอบให้แม่อยู่บ้านนาน ๆ...” เสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ >“ทุกครั้งที่แม่กลับมา ไทน์จะเก็บตัว ไม่พูดกับใครเลย พายกลัวว่า... เขาจะรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว” คนินเงียบไป ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากมองใบหน้าเธอ ที่เริ่มแดงเพราะกลั้นน้ำตา เขาเพียงยื่นมือออกไป ค่อย ๆ โน้มตัวเข้าหา แล้วโอบไหล่เธอไว้เบา ๆ >“คุณพาย...” — เสียงเขาแผ่ว อ่อนโยนอย่างประหลาด >“คุณไม่ต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวหรอกนะ” คำพูดนั้น เหมือนปลดล็อกบางอย่างในใจพายณรีย์ เธอไม่ฝืนอีกต่อไป ร่างบางเอนเข้าซบอกคนิน น้ำตาที่เก็บไว้นานค่อย ๆ ไหลออกมา โดยไม่ต้องกลั้น >“พายพยายามประคองทุกอย่างไว้ตลอดนะคะ.. ระหว่างแม่ที่ไม่อยู่บ้าน กับน้องที่อ่อนไหว... พายต้องเข้มแข็ง ... ต้องเป็นศูนย์กลางของบ้านตลอดเวลา” เสียงเธอสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมอกของเขา คนินไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่โอบเธอไว้แน่น ลูบเส้นผมเธอเบา ๆ สัมผัสอุ่นนั้นไม่ใช่คำพูด แต่คือ “ความเข้าใจ” ที่แท้จริง เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ พายณรีย์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น น้ำตายังเปียกแก้มแต่แววตาเริ่มสงบลง คนินใช้มืออีกข้างค่อย ๆ เช็ดรอยน้ำตานั้นออก พลางพูดด้วยเสียงนุ่มลึก >“บางครั้ง...คุณก็แค่ต้องมีใครสักคนให้พิงบ้าง” พายณรีย์มองเข้าไปในดวงตาเขา — แววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เรียบง่าย แต่แน่วแน่ หัวใจเธอสั่นไหวอีกครั้ง เธออยากจะปฏิเสธ อยากจะถอยห่าง แต่ในวินาทีนั้น... เธอเพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ ก่อนซบลงกับอกเขาอีกครั้ง >“ขอบคุณนะคะ...คุณคนิน” ในอ้อมกอดนั้น ไม่มีคำพูดใดอีก มีเพียงเสียงหิมะที่ตกกระทบกระจก... และหัวใจสองดวงที่เริ่มเต้นในจังหวะเดียวกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more