ตอนที่ 68 — “คืนแรก...ในบ้านของเขา”

1261 Words

ตอนที่ 68 — “คืนแรก...ในบ้านของเขา” เสียงเครื่องยนต์ดับลง ท่ามกลางความเงียบของยามดึก บ้านสองชั้นทรงเรียบหรูของ คนิน ถูกโอบล้อมด้วยแสงไฟสีส้มอุ่นจากหน้าประตู เขาหันไปมองหญิงสาวข้างกาย ที่เผลอเอนศีรษะพิงเบาะหลับไปอย่างเหนื่อยล้า เปลือกตาบางสั่นน้อย ๆ เหมือนยังอยู่ในห้วงความเศร้า >“พาย...ถึงแล้วครับ” เสียงเรียกเบา ๆ พร้อมแรงสัมผัสแผ่วที่ปลายแขน พายณรีย์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาแดงช้ำยังฉ่ำน้ำ เธอกระพริบตา มองรอบตัว ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว >“ที่ไหนคะ...?” คนินยิ้มบาง ๆ ตอบอย่างนุ่มนวล >“ที่บ้านผมเองครับ” >“ไม่ต้องกังวลนะ ผมให้แม่บ้านจัดห้องไว้ให้แล้ว... พักที่นี่ก่อนเถอะครับ” พายชะงักไปเล็กน้อย ริมฝีปากขยับเหมือนจะปฏิเสธ แต่แววตาอบอุ่นของคนินกลับทำให้เธอพูดไม่ออก >“ผมรู้...คืนนี้คุณเหนื่อยมากแล้ว >ให้ใจคุณได้พักก่อน... พรุ่งนี้ค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อ” เขาพูดพลางเปิดประตู เดินอ้อมมาช่วยเปิดฝั่งของเธอ ลมยามค่ำพัดกลิ่นดอกไม้ในสวนเข้ามาแตะจมูก พายก้าวลงจากรถอย่างเงียบ ๆ รู้สึกเหมือนร่างกายเบาแต่หัวใจยังหนัก ในบ้านมีเพียงเสียงนาฬิกาเดิน กับแสงไฟจากโคมข้างบันได แม่บ้านโค้งศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำไปยังห้องรับรองชั้นล่าง ห้องนอนเรียบเรียงด้วยโทนอบอุ่น ผ้าปูสีขาวสะอาด กลิ่นลาเวนเดอร์จาง ๆ ลอยอบอวล พายยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหันกลับไปมองคนินที่ยืนอยู่ตรงประตู >“ขอบคุณนะคะ... สำหรับทุกอย่าง” >“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ.. ผมแค่...ไม่อยากเห็นคุณร้องไห้อีก” เสียงนั้นเบาแต่ชัด จนพายใจสั่นวูบ เธอพยักหน้าช้า ๆ แล้วก้าวไปนั่งบนขอบเตียง >“เรื่องไทน์...ผมให้คนช่วยดูไว้แล้วครับ .. เขาอยู่คอนโดใกล้มอปลอดภัยดี” พายชะงักเงยหน้า แววตาสั่นคลอน >“คุณ...ทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอคะ..?” >“ผมแค่ไม่อยากให้คุณต้องกังวลคนเดียวอีก คุณดูแลคนอื่นมาทั้งชีวิตแล้ว พาย... ถึงเวลาที่ใครสักคนจะได้ดูแลคุณบ้าง” คำพูดนั้นเหมือนแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ ในหัวใจ พายก้มหน้าลง น้ำตาเอ่อคลออีกครั้ง — แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเสียใจ เธอยกมือปาดน้ำตา แล้วเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ >“คืนนี้...ขอฉันพักจริง ๆ สักคืนนะคะ” >“แน่นอนครับ.. ผมจะอยู่ข้างนอก ถ้าคุณต้องการอะไร .. แค่เรียกชื่อผมก็พอ” พายมองเขาอยู่นาน ราวกับกำลังเก็บภาพของคนตรงหน้าไว้ในใจ คนที่ไม่พูดมาก แต่กลับเข้าใจเธอมากที่สุด ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง เสียงปิดประตูดัง คลิก เบา ๆ พายนั่งนิ่งอยู่ในความเงียบ เสียงนาฬิกายังคงเดิน แต่หัวใจของเธอเริ่มเต้นในจังหวะที่สงบลง เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี... ที่เธอรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยจริง ๆ และในอีกห้องหนึ่ง — คนินนั่งอยู่บนโซฟา มือถือแก้วน้ำไว้ในมือ สายตาเหม่อมองประตูห้องของเธอ รอยยิ้มจางบนริมฝีปากปรากฏขึ้น “ขอให้คืนนี้...คุณได้พักจริง ๆ นะ พาย” ____ ☀️ ตอนที่ 69 — “เช้าวันใหม่...ในบ้านของเขา” แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยอวลอยู่ในอากาศ พร้อมเสียงจานกระทบกันเบา ๆ จากชั้นล่าง พายณรีย์ขยับตัวช้า ๆ บนเตียงผ้าขาวสะอาด เธอรู้สึกถึงความสงบแปลกใหม่ — ไม่มีเสียงทะเลาะ ไม่มีน้ำตา มีเพียงความเงียบสงบที่ทำให้หัวใจได้พักจริง ๆ หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ก่อนจะลุกขึ้น เส้นผมยุ่งนิด ๆ จากการนอน เธอรีบจัดให้เข้าที่ แล้วเดินออกจากห้อง เสียงของคนินดังขึ้นจากห้องครัว >“ตื่นแล้วเหรอครับ... นึกว่าจะหลับต่ออีกหน่อย” พายหันไปตามเสียง เห็นเขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนขึ้น ลวกไข่ในกระทะด้วยท่าทีสบาย ๆ ภาพนั้นทำให้เธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “เออ...พาย..ได้กลิ่นกาแฟเลยตื่นค่ะ.. เมื่อคืนหลับสนิทดี ขอบคุณนะคะ ที่ให้ที่พัก” คนินหันมายิ้ม — รอยยิ้มเรียบแต่จริงใจ >“ถือว่าเป็นเช้าวันพักใจครับ ไม่ต้องเกรงใจเลย” พายยืนมองเขาจัดโต๊ะอาหารเรียบง่าย ข้าวต้มร้อน ๆ วางเคียงกับไข่ต้ม และผัดผักจานเล็ก ๆ ทุกอย่างดูธรรมดา... แต่ในสายตาเธอกลับเต็มไปด้วยความหมาย >“คุณทำอาหารเช้าเองด้วยเหรอคะ..?” >“ครับ บางวันถ้าแม่บ้านไม่อยู่ ผมก็ทำเอง.. แต่วันนี้...อยากทำให้คุณได้กินมากกว่า” พายเงยหน้ามองเขานิ่ง — หัวใจเหมือนจะเต้นผิดจังหวะ เธอหลุบตาลง รีบเปลี่ยนเรื่อง >“บ้านคุณอบอุ่นดีจังเลยค่ะ” >“..ครับ..ก็คงเพราะ... มีคนที่อยากให้อบอุ่นอยู่ในบ้านนั่นแหละ...” เสียงเขาแผ่วแต่ชัด พายได้แต่ยิ้มจาง ๆ แทนคำตอบ ทั้งคู่เริ่มทานอาหารเช้าเงียบ ๆ ท่ามกลางเสียงนกร้อง จนเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งดังขึ้นจากทางเดิน แม่ของคนินเดินเข้ามาพร้อมผ้าพันคอพาดบ่า แววตาอบอุ่นฉายแสงทันที ที่เห็นลูกชายกับหญิงสาวแปลกหน้า >“อ้าว...คนิน... พาสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่ไหนมาบ้านจ๊ะ..? ร้อยวันพันปี... แม่ไม่เคยเห็นลูกชายพาคนมาบ้านเลยนะ .. นี่คนแรกเลยน้าา?” คนินถึงกับสำลักกาแฟน้อย ๆ ส่วนพายหน้าแดงวูบ รีบยกมือไหว้ >“สวัสดีค่ะคุณแม่” แม่ของคนินหัวเราะเบา ๆ รับไหว้อย่างเอ็นดู >“สวัสดีจ้ะลูก แม่แซวเล่นน่ะ อย่าคิดมากนะ แต่พูดตามตรงนะ ...หนูหน้าตาน่ารักจังเลย ดูนิ่ง ๆ สุภาพแบบนี้..มิน่าละ..คนินถึงได้..” พายหัวเราะเก้อ ๆ >“ขอบคุณค่ะคุณแม่...เออ..” คนินรีบเปลี่ยนเรื่อง >“เออ..แม่ครับ อย่าแซวสิครับ ... เดี๋ยวคุณพายเขาเขิน” แม่ของคนินยกยิ้มล้อเลียน >“แม่ว่า..เขินไม่ใช่แค่คนเดียวนะ... คนินก็หน้าแดงเหมือนกันนั่นแหละลูก” เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น พร้อมบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ไม่นาน ภคิน พี่ชายของคนินก็เดินลงมาจากบันได เขาแต่งตัวเรียบแต่ดูภูมิฐาน — สายตาเฉียบแต่แฝงรอยยิ้มเมื่อเห็นทั้งคู่ >“อ้าว...นี่ใช่..คุณพายที่ผมได้ยินชื่อจากคนิน.. รึป่าวครับ?... ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมภคิน พี่ชายมันเอง” >“สวัสดีค่ะคุณภคิน พายมารบกวนที่นี่... ต้องขอโทษด้วยนะคะ” >“ไม่เป็นไรเลยครับ บ้านนี้ยินดีต้อนรับเสมอ.. แต่ดูจากสายตาคนิน...ผมว่าน้องชายผม คงอยากให้คุณมาบ้านเราบ่อย ๆ ” ภคินยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน คนินถึงกับส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็อดยิ้มตามไม่ได้ พายหน้าแดงอีกครั้ง รีบยกแก้วกาแฟขึ้นจิบหนีสายตาทั้งคู่ แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาทางหน้าต่าง ในบรรยากาศเรียบง่ายของโต๊ะอาหาร — ความรู้สึกที่ทั้งคู่ไม่กล้าพูดออกไปชัด ๆ กลับอบอวลอยู่ในอากาศ... จนไม่ต้องมีคำพูดใดเติมเต็มอีก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more