ตอนที่ 72 — “ทางกลับบ้าน...ของหัวใจ”

1279 Words

ตอนที่ 72 — “ทางกลับบ้าน...ของหัวใจ” ลมกลางคืนพัดเอื่อย ๆ ผ่านลานจอดรถ หลังจากพายและคนินออกมาจากคอนโดของไทน์ ทั้งคู่เดินเงียบ ๆ เคียงกันโดยไม่มีใครพูดอะไร เสียงฝีเท้าของพายเบาและช้า — จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในมือเธอ >“แม่อารีย์” — ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้เธอชะงัก พายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดรับ >“ค่ะ... แม่” เสียงของแม่ดังลอดออกมาแผ่ว ๆ แต่เต็มไปด้วยความสั่นเครือ >“พาย... แม่อยากให้ลูกช่วยพูดกับไทน์ทีนะ แม่ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเรื่องพ่อเขาเลย ตอนนั้นแม่แค่ไม่รู้จะเริ่มยังไง...” พายเม้มปากแน่น น้ำเสียงของแม่ยังคงอบอุ่น — แต่สำหรับเธอ มันช่างเต็มไปด้วยระยะห่าง >“แม่รู้ไหมคะ..? ว่าไทน์เจ็บแค่ไหน...” พายเสียงสั่น >“เขารู้สึกเหมือนตัวเอง... ไม่เคยมีที่ให้ยืนในบ้านหลังนั้นเลย” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนแม่อารีย์จะพูดช้า ๆ >“พาย... รามาพ่อของไทน์ อยากให้ไทน์กลับไปอยู่ที่ยุโรปกับพวกเรา เขาอยากดูแลไทน์...ในแบบที่ควรจะเป็น” คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าที่ผ่ากลางใจพาย น้ำตาไหลรินลงมาทันทีโดยไม่รู้ตัว >“แม่กำลังจะเอาน้องไปอีกแล้วเหรอคะ...?” เสียงเธอสั่นพร่า > “แม่จะรู้ไหมว่า ไทน์เขาไม่อยากได้แค่คนดูแล เขาอยากได้ครอบครัวที่ไม่ทอดทิ้ง” เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพูดหนักแน่น >“พายกับไทน์...จะไม่กลับไปที่บ้านอีกค่ะ จนกว่าแม่จะกลับไปยุโรป” แล้วเธอก็กดวางสายทันที เธอยืนนิ่งอยู่ข้างรถ น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ -- ลมกลางคืนยังเย็นยะเยือก พายณรีย์ยืนเงียบอยู่ข้างรถ หลังจากวางสายจากแม่ น้ำตายังไหลช้า ๆ ไม่ยอมหยุด เธอไม่รู้ว่าเหนื่อยเพราะร้องไห้ หรือเหนื่อยเพราะหัวใจ ที่ต้องแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว คนินก้าวเข้ามาช้า ๆ ก่อนเอ่ยเสียงอ่อน >"พาย..มานี่มา....ขอให้ผมกอดคุณไว้ ” พายเงยหน้าขึ้น สบตาเขาทั้งที่ดวงตายังแดงช้ำ >“พาย..อึก..แค่ไม่รู้จะกลับไปบ้านทำไม..” คนินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แผ่วเบา >“งั้น..ไปบ้านผมก่อนนะครับ.. คุณแม่คงกำลังรอกินข้าวเย็นด้วยกัน” พายรีบส่ายหน้า >“ไม่ดีกว่าค่ะ มันไม่เหมาะ... พายไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด.. อีกอย่างพายเกรงใจคุณแม่คุณ” >“แม่ผมอยากเจอคุณต่างหากครับ” คนินยิ้มบาง >“อยากเจอ..พายเหรอคะ?” พายเสียงเบา >“ครับ แม่บอกว่า ... ผู้หญิงที่ทำให้ผมยิ้มได้ในช่วงหลัง ๆ มานี้ คงต้องเป็นคนพิเศษของผมแน่ ๆ... และก็เป็นคนพิเศษของแม่ด้วย” พายก้มหน้าทันที ใจเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามพูดเรียบ ๆ ทั้งที่เสียงเริ่มสั่น >“แต่จะให้พายพัก ..หรือไปค้างที่บ้านคุณแบบนี้... ในฐานะอะไรคะ มันดูไม่เหมาะสมเลย” คนินสบตาเธอตรง ๆ แววตานั้นนิ่งลึก และจริงจัง >“ในฐานะคนที่ผมอยากดูแลครับ” พายชะงัก หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้ แต่คนินยังพูดต่ออย่างมั่นคง >“ผมกับครอบครัว...ยินดีต้อนรับคุณเสมอ พาย ทุกคนที่บ้านผมรู้ดีว่า ผมไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปบ้านเลยสักคน” เขาหยุด หายใจลึก แล้วสบตาเธออีกครั้ง >“แปลว่าตอนนี้ ทุกคนรู้...ว่าคุณคือคนของผม” พายเบิกตากว้าง ดวงหน้าเริ่มร้อนผ่าว >“คุณคนิน...อย่าพูดแบบนั้นสิคะ มัน—” >“มันคือความจริงครับ” คนินพูดทับเบา ๆ แต่ชัดเจน >“อยู่ที่ว่าคุณ...จะยอมรับผมไหม” คำพูดนั้นเหมือนละอองอุ่น ที่แผ่ซ่านเข้ามาในใจพาย เธอก้มหน้าหลบสายตาเขา มือกำชายเสื้อแน่น — ไม่กล้าตอบ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธ คนินยกมือแตะหลังมือเธอเบา ๆ >“ไปเถอะครับ คุณแม่คงรอเราอยู่” พายพยักหน้าอย่างช้า ๆ ราวกับหมดเรี่ยวแรงจะโต้แย้ง เสียงสตาร์ตรถดังขึ้นกลางความเงียบ และในค่ำนั้น รถของคนินเคลื่อนออกจากลานจอด — ทิ้งไว้เพียงหัวใจสองดวง ที่เริ่มเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ____ ตอนที่ 73 — “คืนที่ใจได้พัก...ในบ้านของเขา” เสียงพัดลมเพดานหมุนเบา ๆ คลอไปกับกลิ่นกาแฟจาง ๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ พายณรีย์นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก มือถือปากกาไฮไลท์คั่นหน้ากระดาษข้อสอบ ที่เธอกำลังตรวจแก้ โต๊ะข้างหน้ามีโน้ตบุ๊กเปิดค้างอยู่ หน้าจอแสดงแบบฟอร์มส่งเอกสารของภาควิชา เธอยกถ้วยโกโก้อุ่นขึ้นจิบ สูดหายใจลึก >“อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว...” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ไม่ทันไร เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังลงมาจากบันได คนินในชุดเสื้อยืดสีเทากับกางเกงลำลอง เดินลงมาช้า ๆ พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ในแสงไฟสีส้มอบอุ่น >“ยังไม่นอนอีกเหรอครับอาจารย์พาย?” พายเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง >“ขอปั่นข้อสอบอีกหน่อยค่ะ อีกไม่ถึงสิบข้อก็จะครบแล้ว” >“จะครบตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้วนะครับ” คนินเอ่ยแซวพร้อมหัวเราะในลำคอเบา ๆ >“ผมทำโกโก้อุ่นเพิ่มให้นะ กลัวคุณจะหิวตอนดึก” พายหัวเราะเบา ๆ >“คุณนี่เหมือนแม่บ้านเลยนะคะ คอยดูแลตลอด” >“ผมดูแลเฉพาะคนที่ผมอยากดูแลจริง ๆ” คำพูดนั้นทำให้พายเงียบไปชั่วขณะ ใบหน้าเริ่มขึ้นสีอ่อน ๆ คนินนั่งลงข้างเธอ วางแก้วโกโก้อีกใบตรงหน้า บรรยากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง เหลือเพียงเสียงนาฬิกาเดินแผ่ว ๆ >“คุณพาย... ตั้งแต่วันนั้นที่ผมเจอคุณครั้งแรกที่มหาลัย ผมไม่คิดเลยว่าจะมีวันได้เห็นคุณ.. นั่งอยู่ในบ้านผมแบบนี้” พายชะงัก มองเขานิ่ง ๆ ก่อนยิ้มบาง >“ชีวิตมันก็ชอบเล่นตลกแบบนี้แหละค่ะ บางทีคนที่เราไม่คิดว่าจะได้ใกล้ กลับกลายเป็นคนที่เราอยากอยู่ด้วยมากที่สุด” ทั้งคู่สบตากันในความเงียบ รอยยิ้มเล็ก ๆ ของพายและสายตาอบอุ่นของคนิน ทำให้บรรยากาศทั้งห้องเต็มไปด้วยแสงอุ่น ที่ยากจะอธิบาย ข้างบนชั้นสอง แม่และพ่อของคนิน ยืนมองจากระเบียงบันได แม่เอ่ยกับสามีเสียงเบา >“ผู้หญิงคนนี้...น่ารักจริง ๆ นะพ่อ แววตาเธอมันอ่อนโยน...แต่เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ เหมือนคนที่แบกโลกไว้ทั้งใบ” พ่อของคนินพยักหน้า >“แต่ก็เพราะแบบนั้นแหละ.. ถึงได้เข้ากับลูกเราได้ดี คนินชอบคนที่มีความอดทน แต่ลึก ๆ เขาอยากเป็นคนดูแล” แม่ยิ้มอ่อน >“ตั้งแต่พายเข้ามาในชีวิตลูก ... ดูคนินหัวเราะมากขึ้นกว่าทุกวันเลยนะพ่อ” ทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยความสุข และในจังหวะที่พ่อหันกลับเข้าห้อง — คนินเงยหน้าขึ้นจากห้องรับแขก มองขึ้นไปยังระเบียง เห็นแม่กับพ่อยืนอยู่ เขายกยิ้มอบอุ่น พร้อมพยักหน้าเบา ๆ ราวกับบอกในใจว่า -แม่ครับ...เธอคนนี้แหละ .. คือคนที่ผมอยากดูแลจริง ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more