ตอนที่ 8 — พูดคุยแบบเอ็นดู

1254 Words

ตอนที่ 8 — พูดคุยแบบเอ็นดู หลังจากวันสอน workshop เสร็จ พายณรีย์และคนินนั่งอยู่ในห้องพักอาจารย์ จิบกาแฟร้อน ๆ บรรยากาศสงบ แต่แฝงความอบอุ่น >“ไทน์....น้องสาวอาจารย์พาย ดูเป็นคนเอาใจใส่พี่สาวเขามากเลยนะครับ” คนินเอ่ยพลางอมยิ้มเล็ก ๆ >“ ใช่ค่ะ เขาหวงพายมาก แต่ก็เป็นเด็กดีนะคะ ไม่มีพิษภัยอะไร เขาเป็นคนหัวดี แต่ติดที่ใจร้อนไปนิด” พายณรีย์หัวเราะเบา ๆ คนินเงียบไปครู่หนึ่ง พลางมองพาย จากมุมตาแบบไม่ให้เธอสังเกตชัดนัก >“แล้วขี้หวงแบบนี้… ทำให้พี่สาวลำบากใจบ้างไหมครับ?” คนินถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่คำถามเรียบง่ายนี้แฝงความสนใจ >“บางครั้งก็มีบ้างค่ะ” พายณรีย์ยิ้มหวาน แล้วเริ่มเล่าทีละนิด “ครอบครัวเราก็เคยแตกแยกมาก่อน เพราะคุณพ่อกับคุณแม่แยกทางกัน ไทน์จึงมีพาย..เป็นทั้งพี่สาวและที่พึ่งทางใจ มาตลอด” คนินพยักหน้า ฟังด้วยความตั้งใจ แต่ไม่แสดงอาการอะไรมาก >“อ่อ..ครับเข้าใจแล้ว…” พายณรีย์หัวเราะเบา ๆ >“ไทน์เคยเห็นฉันเสียใจ.... เรื่องความรักที่ไม่สมหวังมาก่อนค่ะ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่ค่อยไว้ใจผู้ชายคนไหนอีก” >“อ้อ…ครับ” คนินยิ้มบาง ๆ แบบไม่แสดงชัดเจน แต่ในใจเริ่มอุ่น >“จนถึงตอนนี้… พายก็ยังไม่มีใครเข้ามาจีบจริง ๆ เลยค่ะ... คงเพราะโดนน้องชายสกัดไว้หมด -ฮ่าๆ” พายณรีย์เอ่ยอย่างสบาย ๆ พร้อมรอยยิ้ม คนินอมยิ้มเพียงเล็กน้อย แต่สายตายังคงจับจ้องอย่างเงียบ ๆ พายณรีย์หัวเราะเบา ๆ กับน้ำเสียงคนิน >“แต่คุณคนินก็…อย่าคิดมากนะคะ.. ไทน์เขาก็พูดไปตามนิสัยเด็ก” เธอพูดติดตลก >“อ่อ..ครับ..ผมไม่ได้คิดอะไร” คนินตอบราบเรียบ แต่ภายในใจ ยังคงเฝ้าจับทุกรอยยิ้มของเธออย่างละเอียด คนินยิ้มเพียงเบา ๆ แบบพอให้เธอเห็น แต่ไม่เกินเลย __ ตอนที่ 9 —ในห้องพักอาจารย์ บ่ายวันหนึ่ง ไทน์รีบเดินเข้าห้องพักอาจารย์ ด้วยสีหน้าเอาจริง... วันนี้คุณแม่ของพายกลับมาจากต่างประเทศ แต่พอเปิดประตู…สายตาไทน์หยุดชะงัก >“อ้าว…พี่พายกับอาจารย์คนิน อยู่กันสองคนเหรอครับ” หัวใจไทน์เริ่มเต้นแรง แต่ไม่ลืมที่จะใช้สีหน้าเข้ม เขาก้าวเข้าห้อง พลางพูดแบบหวง ๆ แต่ปนขำ >“…สองต่อสองเลยนะครับ .... แบบนี้พี่สาวของผมปลอดภัยดีไหมเนี่ย?” พายณรีย์หัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยเสียงนุ่ม >“ไทน์! รักษามารยาทหน่อย ... อาจารย์คนินไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับพี่” แต่สายตาของคนินกลับเงยมองไทน์เล็กน้อย พูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ >“ก็…ไม่แน่นะครับ” ทันทีที่ไทน์ได้ยินคำพูดนั้น ใจเขากระตุก ตาโตทันที >“อ๊ะ…ทำไมพูดแบบนี้ได้ล่ะครับอาจารย์!” สายตาของคนินกวาดมองพายแบบไม่ปิดบัง — แอบสนใจในท่าทีและรอยยิ้มของเธอ ไทน์สังเกตทันที และทำสีหน้าเข้ม พายณรีย์หัวเราะเบา ๆ หันมามองไทน์ >“ใจเย็น ๆ นะไทน์..อาจารย์คนิน... แค่พูดหยอกเอง” >“แต่…” ไทน์พยายามกลั้นใจ พายยิ้มอ่อนโยน พลางเอ่ยเสียงนุ่ม >“ไทน์…รักษามารยาทด้วยค่ะ” >“ฮึ่ย…แต่ผม…!” ไทน์ยังอึดอัดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก คนินหัวเราะเบา ๆ แต่แววตาของเขายังคงจับจ้องพาย พายณรีย์หัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง “อาจารย์คนิน..พูดเล่นแบบนี้… น้องชายของพายจะหัวใจวายนะคะ” คนินหัวเราะออกมาอย่างสุภาพ แต่สายตาแฝงความสนุก และไทน์กำลัวกลืนน้ำลาย พยายามตั้งตัวให้ใจเย็นลง ความสัมพันธ์แบบ สามเหลี่ยมเล็ก ๆ กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างละมุนและอบอุ่น ___ ตอนที่ 10 — กลับบ้านและมื้อเย็นครอบครัว บ้านสองชั้นของพายณรีย์และไทน์ ตกแต่งเรียบหรูด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สีน้ำตาลเข้ม และแสงไฟอบอุ่นที่ส่องลอดโคมระย้า แต่ถึงจะหรูหรา ทุกมุมบ้าน ยังเต็มไปด้วยความอบอุ่น รูปครอบครัวและของที่ระลึก จากต่างประเทศวางประดับอย่างเรียบร้อย เมื่อรถของ อารีย์ เบิร์น แม่ของพายและไทน์ จอดหน้าบ้าน ป้าพา รีบออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใส >“อารีย์! ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ๊ะ! เดี๋ยวป้าจะพาเข้าไปเก็บของก่อนนะ” อารีย์ก้าวลงจากรถด้วยรอยยิ้มกว้าง >“พี่พา! ดีใจจังที่ได้เจอกันนะคะ ขอบคุณที่คอบดูแลเด็ก ๆ ให้อารีย์นะคะ” พายณรีย์เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น >“แม่…กลับมาแล้วเหรอคะ...เหนื่อยไหมคะ?” >“เหนื่อยนิดหน่อยจ๊ะ ... แต่ดีใจที่ได้เจอลูกๆทั้งสองคน” อารีย์ตอบพลางยิ้มอ่อน ไทน์เดินข้าง ๆ พายด้วยสีหน้าเอาจริง >“ผมกับพี่พาย ก็สบายตามอัตภาพ..! .. คนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่จะรู้อะไร?!” พายหันมาสายตาดุใส่ไทน์ทันที >“ไทน์..!! ไม่เอาน่า...ทำตัวน่ารักหน่อย” พอเข้ามาในบ้าน เสียงหัวเราะของป้าพาและการทักทายของแม่ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย พายช่วยอารีย์เก็บกระเป๋าเข้าบ้าน ไทน์สอดส่ายสายตา พยายามจับผิดแม่อารีย์ หลังจากเก็บของเรียบร้อย ครอบครัวนั่งลงที่โต๊ะอาหาร โต๊ะไม้ยาวจัดเต็มด้วยอาหารไทย และอาหารต่างประเทศ กลิ่นหอมของอาหารทำให้บรรยากาศบ้าน เต็มไปด้วยความอบอุ่น ไทน์นั่งตรงข้ามพาย สายตายังจับจ้องพี่สาวอยู่ >“พี่พาย..กินเยอะๆนะครับ..นานๆที แม่จะกลับมา” ป้าพาเริ่มสังเกต >“ไทน์..มีอะไรรึป่าวลูก?” ไทน์รีบช้อนตาขึ้น >“เปล่าครับ…แค่…ห่วงพี่พายเฉย ๆ..” แม่อารีย์ยิ้มอย่างเอ็นดู ไทน์ถอนหายใจแรงบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง >“ป้าพารู้ไหม.?...พี่พายกำลังมีคนมาจีบครับ… เป็นอาจารย์พิเศษ” พายณรีย์หัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ย >“ไทน์! ..ฟ้องป้าพาเหรอ?...ไม่ได้จีบเลยค่ะป้า เราแค่คุยเรื่องงานเท่านั้นเอง” แต่ไทน์ไม่ยอมง่าย ๆ เขาเริ่ม งอนพี่สาว เล็กน้อย >“ถ้าไม่จีบ.. ทำไมหมอนั่นถึงยิ้มให้พี่พาย… แบบนั้นล่ะครับ!” สายตาของเขาจริงจัง แต่แฝงความขำ ป้าพาและอารีย์หัวเราะเบา ๆ >“เอ้า…แสดงว่าไทน์..หวงพี่สาวมากจริง ๆ นะ” ป้าพาพูดติดตลก >“ใช่ค่ะ น้องชายของพายนี่… หัวใจวายง่ายมาก...เวลาใครสนใจพาย” พายณรีย์หัวเราะอย่างเอ็นดู ไทน์ทำหน้าเข้ม แต่ไม่อาจห้ามรอยยิ้มออกมา >“พี่พาย…ทำไมพี่ต้องยิ้มแบบนั้น.. ตอบกลับหมอนั่นด้วย… ต้องให้ผมงอนทุกทีเลยหรือไง!” แม่อารีย์หัวเราะอย่างเอ็นดู >“ไทน์…ลูกก็ปล่อยให้พี่เขาโตบ้างสิ” ไทน์ยกมือขึ้นเกาะขอบโต๊ะ >“ที่แม่บอกว่าให้พี่พายโตได้แล้ว .. เหมือนกับที่แม่ทิ้งให้พวกเราใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ดูแลกันเองใช่ไหมครับ!” บรรยากาศโต๊ะอาหารเต็มไปด้วย ความอึดอัดที่ไทน์ยังคงไม่ยอมเลิกรา ในความทรงจำที่ว่าแม่-เคยทิ้งพวกเขาไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more