ตอนที่ 11 — ห้องนอนของไทน์

926 Words

ตอนที่ 11 — ห้องนอนของไทน์ กับการง้อน้องชาย หลังจากมื้อเย็น ไทน์ยัง ไม่ยอมพูดกับแม่และพายเลย แม่อารีย์สังเกตอาการทันที >“พาย…ลูกไปดูไทน์หน่อยนะ” พายณรีย์ถอนหายใจเบา ๆ แต่ก็ยิ้มอ่อน >“ได้ค่ะ แม่” ห้องนอนมืดและบรรยากาศ ไทน์นอนอยู่บนเตียง ขายาวเหยียด มือจับมือถือจ่อหน้าตัวเอง แสงจากหน้าจอเล็ก ๆ ส่องบนใบหน้า ทำให้เห็นสีหน้าจริงจัง ห้องมืดสนิทจนเกือบมองไม่เห็นเฟอร์นิเจอร์รอบ ๆ พายเดินเข้ามา เสียงฝีเท้าเบา แต่แฝงความมั่นใจ >“ไทน์..อย่าทำให้บรรยากาศในบ้าน... ต้องอึดอัดเลย” เธอพูดพลางยกมือไปกดสวิตช์ไฟ แสงไฟสีอุ่นส่องเต็มห้อง ทำให้สีหน้าของไทน์และพายชัดเจนขึ้น ไทน์ไม่ยอมเงยหน้า เขาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัวมิดชิด >“พี่ไม่ต้องมายุ่ง!” เสียงจริงจัง แต่ปนความน่ารัก >“ผมงอนพี่ต่างหาก.... เรื่องแม่น่ะผมไม่สนใจหรอก!” พายยืนอยู่หน้าตัวเขา พยายามใช้วิธีละมุน เธอเอื้อมมือออกมา เปิดผ้าห่ม แทรกหน้าเข้าไปใกล้โทรศัพท์ของไทน์ >“แล้ว...ไทน์…งอนอะไรพี่ล่ะ?” น้ำเสียงอ่อนโยน แต่จับใจ ไทน์หันไปมองด้วยสายตาจริงจัง >“ผม…ไม่อยากให้พี่พายใกล้ผู้ชายคนนั้น ..ถึงเขาจะโสด..แต่ผมไม่ชอบหน้าเขา .. ขอพี่…อย่าไปยุ่งกับอาจารย์คนินเด็ดขาด!” สายตาเขาเคร่งขรึม แต่แฝงความหวงแบบน่ารัก พายถอนหายใจยาว เงยหน้ามองน้องชาย >“ไทน์…มันคือหน้าที่ .. และคือการทำงานของพี่นะ.. อีกอย่าง อาจารย์คนินไม่มีทางคิดอะไรแบบนั้นกับพี่หรอก” ไทน์ยังคงมองหน้าพาย ไม่ยอมลดความเข้มขรึม พายจึงเสริมเบา ๆ >“แล้วว…หมดเทอมนี้.. อาจารย์คนินก็ไม่ได้มาสอนแล้ว ไทน์สบายใจได้” ไทน์ค่อย ๆ ลดผ้าห่มลง เลิกปิดหน้า >“อืม…ผมรู้แต่ก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี …” พายยิ้มอ่อน พลางวางมือบนหัวไทน์เบา ๆ >“งั้น…พี่จะให้ไทน์คอยอยู่ใกล้ ๆ จะได้อุ่นใจนะ” ไทน์อมยิ้ม เล็ก ๆ พยักหน้า ห้องนั้นเต็มไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงมือถือไทน์และหัวใจเต้นแรงของเขา -“นี่แหละ…ความสัมพันธ์ของเราสองคน… อบอุ่นแต่หวงสุด ๆ”-พายคิดในใจ __ ตอนที่ 12 — หลังประชุมและคำชวนมื้อเย็น ห้องประชุมของมหาวิทยาลัยเพิ่งเสร็จสิ้น เสียงผู้บริหารและเจ้าหน้าที่เริ่มทยอยออกไป พายณรีย์และอาจารย์คนินเดินออกมาด้วยกัน คนินหันไปมองพาย ยิ้มอย่างจริงใจ >“ขอบคุณนะครับอาจารย์พาย ที่ช่วยตอบคำถามเรื่องหลักสูตร ผมคงตอบคำถามได้ไม่ดีเท่าคุณแน่ ๆ” พายณรีย์ยิ้มอ่อน >“ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์คนิน …ช่วย ๆ กันนะคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แววตายิ้มบาง ๆ ทำให้คนินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่น คนินหยุดเดินเล็กน้อย เอ่ยออกมา >“งั้น…เพื่อเป็นการตอบแทน .. ผมขอเลี้ยงข้าวเย็นอาจารย์พายได้ไหมครับ?” สายตาของเขาแฝงความหวัง และความตั้งใจ แต่ยังคงสุภาพ พายยิ้มตอบ >“อืม... เอางั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” รอยยิ้มของเธอทำให้คนิน รู้สึกโล่งใจและผ่อนคลาย จากความตึงเครียดในการประชุม -“เธอ…รอยยิ้มแบบนี้ ... ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมากจริง ๆ” คนินคิดในใจ พายและคนินเดินไปยังลิฟต์ของตึก บรรยากาศเต็มไปด้วยความละมุน และความเป็นมิตร แต่คนินแอบสังเกตทุกการเคลื่อนไหว และรอยยิ้มของพาย -“เย็นนี้…คงได้ทำความรู้จักเธอให้มากขึ้น” ทั้งสองก้าวออกจากตึกไปด้วยกัน เสียงฝีเท้าและการพูดคุยเบา ๆ ของพาย ทำให้คนินรู้สึก ใจเต้นและมีความสุขแบบเงียบ ๆ __ ตอนที่ 13 — มื้อเย็นในร้านอาหารหรู ร้านอาหารตั้งอยู่ใจกลางเมือง แสงไฟสีทองอ่อน ๆ ส่องลงบนโต๊ะไม้ขัดเงา เสียงดนตรีคลอเบา ๆ เติมบรรยากาศโรแมนติกแต่ไม่หวานเลี่ยน ผนังตกแต่งด้วยภาพศิลปะและดอกไม้สด ทุกอย่างเรียบหรู แต่ให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัว พายณรีย์นั่งตรงข้ามกับคนิน สายตาของเธอจ้องไปที่อาหารตรงหน้า >“นี่…มื้อเย็นธรรมดา..หรือเปล่าคะ?” ราวกับว่าเธอไม่คาดคิดว่า มื้อเย็นกับเพื่อนร่วมงานจะเป็นแบบนี้ เธอเงยหน้ามองคนินอย่างสงสัย คนินยิ้มมุมปาก >“ผมแค่อยากให้คุณพายประทับใจ .. ในมื้อแรกของเราสองคน” พายกะพริบตาเล็กน้อย คนินเอ่ยต่อ >“ผมยอมรับตรง ๆ ว่าประทับใจคุณพายมากจริง ๆ ทั้งความสามารถ และความสุภาพอ่อนโยน ที่มีต่อนักศึกษา ถ้ามีโอกาส ผมอยากให้คุณพายมาเป็นที่ปรึกษาในบริษัทผม” พายนิ่งไปชั่วครู่ เธอมองหน้าคนินด้วยสายตางง ๆ แต่ยังคง เว้นระยะห่างอย่างสุภาพ >“ข…ขอบคุณค่ะ แต่ตอนนี้พายขอโฟกัส ที่หน้าที่อาจารย์ในมหาวิทยาลัยก่อนนะคะ” คนินยังคงมองหน้าพายด้วยรอยยิ้มอ่อน สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น และความสนใจอย่างชัดเจน -“แม้เธอจะยังไม่ตอบรับ แต่เพียงได้สบตา และพูดคุยกับเธอ…ก็เพียงพอให้ผมรู้สึกดีแล้ว” พายยกช้อนขึ้นรับประทานอาหาร ร้านอาหารรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงเสียงจิบเครื่องดื่มและเสียงตักอาหาร บรรยากาศเต็มไปด้วย ความโรแมนติกแบบละมุน ความสุภาพและระยะห่างของพาย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more