@เช้าวันต่อมา
บนเตียงนอนขนาดใหญ่ไซส์คิง มีเพียงร่างบางของคนตัวเล็กนอนหลับ เมรินทร์รู้สึกตัวอีกทีก็เกือบจะเก้าโมงแต่ภายในห้องนอน กลับไม่เจอคนที่นอนกอดเธอมาตลอดทั้งคืน
คิดได้ดังนั้นเมรินทร์จึงเดินตามหาพายุจนทั่วบ้าน กลิ่นหอมตลบอบอวลของอะไรบางอย่างลอยเข้าจมูกของคนตัวเล็ก ร่างบางจึงเดินตามของกลิ่นหอมเข้ามายังภายในห้องครัว
เมรินทร์แอบมองอยู่หน้าประตูตั้งแต่มาถึง เธอกับหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจสายตาจับจ้องไปยังคนที่อยู่ในครัว
ร่างสูงของพายุอยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมสีขาวสวมกางเกงขาสั้นสีดำพอดีตัวทับด้วยผ้ากันเปื้อน คงไม่ต้องบอก อาหารหลากหลายอย่างที่ถูกจัดอย่างสวยงามวางบนโต๊ะ หน้าตาพร้อมรับประทานขนาดนี้ เป็นฝีมือของใคร เมรินทร์ที่แอบมองถึงกับตาโตขึ้นมา เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เธอไม่เคยเห็นเจ้าของบ่อนในมุมนี้มาก่อน ไม่อยากเชื่อเลยด้วยซ้ำว่าคนแบบพายุจะทำอะไรได้หลายอย่างมากมายขนาดนี้ ทำไมเธอ
