ระหว่างทางกลับบ้านพวกเราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยจนมาถึงห้อง แต่ก่อนที่ฉันจะเดินขึ้นห้องเขาก็ดึงแขนของฉันไว้พร้อมกับสายตาแปลกๆ ที่ส่งมา จะบอกว่ามันดูพิเศษก็คงจะไม่ใช่ สายตาที่ฉันไม่เคยได้รับมาก่อนจากเขามันดูอ่อนโยน ห่วงใย เจ็บปวด ...ฉันยกมือขึ้นมาลูบอกข้างซ้ายเบาๆ เพราะหัวใจเจ้ากรรมมันดันเต้นระรัวน่ะสิ...
“เจ็บตรงไหนอีก?” เขาเห็นท่าทางของฉันก็รีบถามขึ้นมา
“เปล่าค่ะ อายไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ว่าพลางหมุนตัวจะเดินขึ้นชั้นสองแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเพราะอ้อมแขนแกร่งของคนตัวโตโอบรัดฉันไว้จากด้านหลังจนแน่น พร้อมเอ่ยคำพูดที่แสนจะแผ่วเบา
“ขอโทษนะ...เจ็บมากไหม”
ตึก ตึก ... เสียงหัวใจเจ้ากรรมมันดังมากจนฉันได้ยิน และกลัวว่าเขาจะได้ยินมันด้วย
“ค่ะ...เจ็บ” ฉันเองก็ตอบเขาไปอย่างแผ่วเบาเช่นกัน พร้อมกับหมุนตัวกลับไปหาเขาก่อนจะพูดจากวนประสาทใส่เขาเพื่อทำลายบรรยากาศที่ฉันไม่คุ้นเคยนี้
“พี่อยากจะลองดูไหมหล
