๘
หญิงสาวนอนทอดกายในชุดนอนผ้าแพรสีฟ้าครามบนเตียงนอนหนานุ่มปูด้วยชุดเครื่องนอนสีขาวตึงเปรี้ยะของทางโรงแรม ดวงตากลมโตปรือตาสู้แสงแดดรำไรเล็ดลอดเข้ามาผ่านทางผ้าม่านสีทึบ ก่อนจะขยับกายบิดขี้เกียจสักทีสองที และรับรู้ได้ในทันทีว่าเนื้อตัวปวดระบมไปทุกสัดส่วน โดยเฉพาะส่วนกลางของร่างกายที่ปวดร้าวจนบวมเป่ง ท่าทีงัวเงียเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสีหน้าแตกตื่นยามเธอนึกย้อนเหตุการณ์บางอย่าง เอื้อนจันทร์รีบตวัดผ้านวมผืนหนาทิ้งแล้ววิ่งไปสำรวจผิวเนียนตรงหน้ากระจกบานใหญ่
“!!?!!”
เศษซากร่องรอยเหตุการณ์สุดวาบหวามในห้องน้ำเมื่อคืนบอกให้เธอรู้แจ้งว่ามันคือเรื่องจริง ผิวเนื้อขาวอมชมพูบริเวณรอบทรวงอกมีแต่รอยขบเม้มแสดงความเป็นเจ้าของเต็มพื้นที่ แต่เธอจำไม่ได้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างและเธอกลับมาที่โรงแรมได้อย่างไร
“ช่างมันเถอะ...” เอื้อนจันทร์พึมพำกับตัวเอง
มันก็แค่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนแต่ผู้ชายคนนั้นไม
