ตอนที่ 5 ครั้งแรก 3/3

2092 Words

เมื่อเวลาปิดร้านมาถึง พี่บอยกับพี่แคทก็เพิ่งขับรถออกจากร้านไป ส่วนตอนนี้ในร้านเหลือแค่ฉันกับพี่เมสันสองคน ฉันก้มหน้าก้มตาดูบัญชี โดยมีเขานั่งอยู่ข้าง ๆ “หนูจะคุยกับพี่ได้หรือยังคะ” พี่เมสันพูดพร้อมกับฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเคาน์เตอร์ ฉันก็ปิดบัญชีแล้วหันมามองพี่เมสัน “มาค่ะ พี่จะคุยอะไรกับหนู” พี่เมสันเด้งหัวขึ้นมาทันทีพร้อมจ้องหน้าฉันพร้อมสายตาดีใจที่รอมาทั้งวันก็ได้คุยสักที “เมื่อวานไปไหนกับมันมาคะ” “กินหมูกระทะบุฟเฟต์ค่ะ” “กินเสร็จทำไมไม่กลับบ้านคะ” “ก็เมื่อวานฝนตกหนักนี่คะ เฟมมองไม่เห็นทาง เราเลยนอนโรงแรมแถวนั้นค่ะ” “พี่โทรไปทำไมปิดเครื่องคะ” “แบตหมดค่ะ” “แล้วที่เฟมมันพูดเมื่อเช้าว่าหนูกับมันทำกันจนเหนื่อยคืออะไรคะ” ฉันหน้าแดงทันทีที่เขาพูดถึงเรื่องนั้น “นี่หนูกำลังหน้าแดงให้มันเหรอ หนูมีอะไรกันแล้วเหรอคะ” “เรียกว่าได้แล้วหรือเปล่านะ...” ฉันหันหน้าไปทางอื่นพลางคิดว่าจะพูดออกไปยังไงดี คือเฟมก็เอามันเข้ามาในตัวฉันแล้ว “พูดมาค่ะ” พี่เมสันจับหน้าฉันให้หันมามองหน้าเขา “หนูไม่รู้...” ฉันหลบตาพี่เมสัน ก่อนเขาจะปล่อยมืออกจากใบหน้าฉัน “กี่น้ำ” เสียงพี่เมสันดูแข็งขึ้นแต่ก็แฝงน้ำเสียงอ่อน ๆ อยู่ “หนึ่งค่ะ” “ใส่ถุงไหม” “เอ่อ...ไม่...ค่ะ” พี่เมสันมองหน้าฉันทันที แววตาดูน่ากลัวขึ้นมานิดหนึ่ง “เหอะ! แล้วแตกในแตกนอก” เขาปล่อยมือฉันแล้วหันไปกุมขมับแทน “ห๊ะ คือ...” “ตอบ...หนึ่งน้ำที่มันทำ ในหรือนอก” “สะ...สำหรับเฟมน่าจะเสร็จใน—” พูดไม่ทันจบพี่เมสันก็ลุกขึ้นอย่างแรงจนทำให้เก้าอี้ที่นั่งอยู่ ไปกระแทกเข้ากับตู้กระจกที่เอาไว้แช่ขนมจนแตกกระจาย ก่อนจะมีเศษกระจกกระเด็นมาโดนขาฉัน จนเลือดไหลลงมา พี่เมสันเดินไปเตะเก้าอี้สำหรับลูกค้าล้มหลายตัวก่อนจะไปนั่งที่ริมหน้าต่างร้าน “พี่เมสัน ฟังหนูให้จบก่อน—” “หุบปาก! ถ้าพูดอีกคำเจอดีแน่!” อึก! ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ตอนนี้เขาน่ากลัวมาก ใจฉันเต้นแรงพร้อมหอบหายใจเพราะความกลัวแถมยังเจ็บแผลที่โดนบาดเมื่อกี้ด้วย ฉันจึงรีบส่งข้อความหาพี่บอยทันทีเพราะตอนนี้ฉันกลัวพี่เมสันมาก ๆ Soa De Graff : พี่บอยคะ ตอนนี้พี่เมสันเป็นอะไรไม่รู้ พี่เขาน่ากลัว บอย อุปกรณ์ : ตอนนี้อยู่ไหน Soa De Graff : อยู่ร้านค่ะ พี่มาได้ไหมคะ บอย อุปกรณ์ : พี่จะไปเดี๋ยวนี้ คนเป็นพี่รีบออกรถตรงดิ่งกลับมาร้าน ไม่ลืมโทรบอกเพื่อนสนิทที่ฝากฝังน้องสาวไว้กับตัวเอง (ว่า...) “มึงรีบมาที่นี่ได้ไหม กูว่าไอ้เมสันแม่งเริ่มทำตัวน่ากลัวกับน้องแล้วว่ะ เมื่อกี้น้องส่งข้อความมาหากูให้ไปหา บอกว่าไอ้เมสันเป็นอะไรไม่รู้ น้องกลัว” พูดจบปลายสายก็ตัดสายทันที ฉันปิดหน้าจอไอแพดทันทีที่ได้รับคำตอบจากพี่บอย ส่วนพี่เมสันก็เดินตรงมาที่ฉัน พร้อมออกแรงกระชากให้ฉันลุกขึ้นให้ฉันเดินตาม ทำให้ขาฉันไปโดนเศษกระจกที่ยังติดอยู่กับตู้บาดเข้า “โอ๊ย! พี่เมสันหนูเจ็บ...” ฉันร้องไห้ออกมาให้กับความเจ็บทั้งแรงกระชาก และแผลที่ขา จนตอนนี้ขาฉันอาบไปด้วยเลือด พี่เมสันเหวี่ยงฉันไปที่โซฟาลูกค้าด้านในสุดของร้านแล้วตามมากระชากเสื้อฉันออก “เมื่อกี้ส่งข้อความบอกให้ไอ้เฟมเหรอ หึ! ดีเหมือนกัน มันจะได้มาเห็นว่าน้องโซก็คือน้องโซของพี่ มันไม่มีสิทธิ์มาเอา” พูดจบก็บดจูบพร้อมกัดปากฉันอย่างแรงจนมีเลือดซิบ มือขยำหน้าอกฉันเหมือนตั้งใจจะให้แหลกคามือ “ไหน ๆ มันก็เอาหนูแล้ว ถ้าพี่จะเอาคงไม่ว่ากันใช่ไหมคะ” เขาพูดพร้อมก้มลงไปกัดเนื้อหน้าอกจนมีเลือด ส่วนมืออีกข้างก็ถอดชั้นในใต้กระโปรงฉันออก ก่อนจะหันไปถอดของตัวเองลงไปครึ่งหนึ่ง ชักแก่นกายตัวเองอยู่ซักพักจนมันแข็งตัวแล้วกระแทกเข้ามาทีเดียวจนสุดโคน ฉันสะดุ้งเบิกตากว้างพร้อมสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “พะ...พี่เมสัน...หนูเจ็บ...ปล่อยหนูเถอะ...หนูไหว้ล่ะพี่” ฉันยกมือขึ้นมาไหว้พี่เมสันทั้งน้ำตา แต่เขาก็กระแทกใส่ฉันไม่ยั้ง “ซี้ด...ของหนูโคตรแน่นเลย...อะ...อา...” พี่เมสันก้มลงไปมองส่วนนั้นที่มีเลือดไหลออกมาก่อนจะชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งพร้อมเบิกตากว้างแล้วเม้มปากแน่นก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้ามองฉัน “ไอ้เหี้ยเมสัน!” เป็นพี่บอยที่กระชากพี่เมสันออกแล้วเหวี่ยงออกไปอย่างแรงจนไปชนโต๊ะในร้าน ก่อนจะเข้ามาพยุงตัวฉันขึ้นพร้อมมองขาฉันที่เต็มไปด้วยเลือดจากแผลที่โดนกระจกบาด ก่อนจะกอดฉันแน่น ส่วนน้ำตาฉันก็ไหลไม่หยุดและกอดพี่บอยแน่นเหมือนเชือกช่วยชีวิต “เรารีบไปโรงพยาบาลดีกว่าโซ เดินไหวไหม” พี่บอยพูดพร้อมพยุงฉัน ก่อนจะมีพี่เมสันตรงปรี่เข้ามาจับข้อมือฉัน แต่ก็โดนพี่บอยถีบออกล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง “มึงจะเอาโซไปจากกูไม่ได้นะไอ้บอย” เขาพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “มึงไม่มีสิทธิ์ทำกับน้องแบบนี้! กูโทรบอกไอ้จีแล้ว มึงอย่าหวังว่าจะได้อะไรจากพวกกูอีก ไอ้เหี้ย!” “กูโกรธที่น้องไปเอากับไอ้เฟม แล้วมึงรู้ไหมว่าไอ้เฟมมันแตกในใส่น้องมึง!” พี่บอยก้มหน้าขมวดคิ้วเพื่อถามฉัน “ไม่ใช่นะคะ...ฮึก...หนูยังพูดไม่จบ...แต่พี่เมสันก็เป็นอะไรขึ้นมาไม่รู้” ฉันส่ายหน้ารัวพร้อมมองหน้าพี่บอยที่มีฉันอยู่ในอ้อมกอด “หนูจะพูดว่าสำหรับเฟมน่าจะเสร็จใน—” “เหอะ! มึงเชื่อกูยัง” “มึงโง่หรือมึงแกล้งโง่ น้องยังพูดไม่จบมึงพูดแทรกหาเหี้ยอะไร” ฉันกอดพี่บอยแน่นขึ้น อย่างน้อยพี่บอยก็ฉลาด “เฟมน่าจะเสร็จในห้องน้ำค่ะ...ฮึก...” พูดจบพี่เมสันก็มองหน้าฉันพร้อมเบิกตากว้าง “พี่บอยคะ...หนูเจ็บแผล...ฮึก...เดี๋ยวหนูค่อยเล่าให้ฟังได้ไหมคะ” ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมมองหน้าพี่บอยไม่ชัดแล้ว ฉันเสียเลือดมากเกินไปตอนนี้เลือดที่ไหลออกมาจากขาฉันนองเต็มพื้น สุดท้ายฉันก็ฟุบลงในอ้อมแขนของพี่บอย ก่อนบอยจะรีบอุ้มน้องในท่าเจ้าสาวขึ้นรถตัวเองทันที ปล่อยให้ไอ้เมสันมันนั่งสมเพชในความโง่ของตัวเองทั้งอย่างนั้น ==Part Jiho== หลังจากวางสายจากไอ้บอยเสร็จผมก็รีบบึ่งรถไปชลบุรีทันที โชคดีที่ตอนนี้รถไม่เยอะเท่าไหร่ทำให้ผมมาถึงบ้านที่ชลบุรีในเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงนิด ๆ บ้านยังปิดไฟสนิทผมก็รีบต่อสายหาไอ้บอย “อยู่ไหน” (โรงพยาบาล X ห้องฉุกเฉิน รีบมา) ผมกดวางสายแล้วออกรถทันที โรงพยาบาล X “เรื่องเหี้ยไรวะ” ผมถามไอ้บอยทันทีที่มาถึง เห็นมันเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินส่วนไอ้เมสันนั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่ “เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้น้องมึงเสียเลือดมาก มึงเลือดกรุปไรวะ” “โอ กูให้โซได้” “ดี เดี๋ยวพยาบาลจะออกมาพามึงไป” ไม่นานพยาบาลก็พาผมเข้าไปในห้อง ได้แต่คิดเป็นห่วงน้องสาว เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเสียเลือดขนาดนั้น สักพักใหญ่ ๆ ผมก็ได้ออกมาจากห้องแล้วถามถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทันที “สรุปเรื่องอะไร” ผมนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉินตามด้วยไอ้บอยที่นั่งข้างผม “ไอ้เมสันมันคิดว่าน้องได้กับไอ้เฟมแล้วมันเลยสติแตก ตอนกูเข้าร้านไปก็เห็นไอ้เมสันมันกำลังเอาน้องมึงอยู่ น้องเสียเลือดมากเพราะกระจกที่ไอ้ เมสันมันทำแตกไปบาดขาน้องเข้า หมอบอกว่าแผลลึก น้องช็อกไปรอบนึง” บอยหยุดพูดไปครู่หนึ่ง “กูบอกได้อย่างเดียวว่าตอนกูเห็นเลือดจากตรงนั้นของน้องกูรู้ได้เลยว่าน้องมึงไม่ได้เอาใคร มึงเชื่อใจน้องมึงได้ ส่วนไอ้เมสันมันโง่ หลงน้องไม่ลืมหูลืมตา” ผมฟังไอ้บอยพูดจบก็ลุกขึ้นไปกระชากไอ้เมสันมากระทืบทันที ตุบ! ผลัวะ! อัก! ผมทำอย่างนั้นอยู่สักพักจนไอ้เมสันได้แต่นอนขดตัวอยู่บนพื้นพร้อมเสียงร้องไห้ของมัน ไอ้บอยมาดึงผมออกจากไอ้เมสัน ก่อนผมจะมองมันด้วยสายตาที่พร้อมจะฆ่ามันตลอดเวลา “ถ้าน้องกูเป็นอะไรขึ้นมามึงได้ตายแน่ไอ้เมสัน” ผมพูดพร้อมกับน้ำใส ๆ ที่ไหลออกหางตา ผมจึงเดินกลับไปนั่งที่เดิม “ถ้าน้องฟื้นแล้วมึงจะเอาไงต่อ” ไอ้บอยถามผมขึ้นมา “กูจะพาโซไปจากที่นี่และจะไม่ให้เธอกลับมาเหยียบที่นี่อีก” พูดจบไอ้เมสันก็พาร่างที่สภาพปางตายคลานมาคุกเข่าตรงหน้าผมทันที “กูขอโทษ...อึก...มึงอย่าเอาน้องไปจากกูเลยนะ กูจริงจังกับน้องมึงจริง ๆ” เมสันมันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ราวกับว่ากำลังเรียบเรียงคำพูด “ไอ้จี...กูขอ...ชีวิตนี้กูไม่เคยขออะไรมึงเลย กูขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม อย่าเอาน้องไป...อย่าเอาน้องไปเลยนะ...ฮึก...” ผมถีบมันออกไปแต่มันก็คลานกลับเข้ามากราบเท้าผม พร้อมเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้น “มึงหมดสิทธิ์นั้นไปแล้ว ที่ผ่านมากูรู้เรื่องของมึงกับโซตลอด กูรู้ว่ามึงนอนกับโซ แต่กูก็ปล่อยผ่าน ถ้าน้องกับเพื่อนกูจะรักกันกูไม่ได้จะขัดอะไร” ผมสะบัดเท้าออกไปโดนหน้ามันแต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย “ฮึก...กูทำผิด...กูทำผิดจริง ๆ ...ฮึก...แต่กูขอน้องไว้ได้ไหม...กูขอแก้ตัว” “ไม่มีโอกาสสำหรับมึง...ถ้าหมอออกมาแล้วบอกกูด้วย” ประโยคสุดท้ายผมพูดกับไอ้บอยแล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที เพื่อที่จะส่งข้อความบอกพี่แคทว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปร้าน และให้ประกาศในเพจว่าจะปิดร้านสองสามวันเพื่อปรับปรุง “ฮึก...ไอ้บอยมึงช่วยคุยกับไอ้จีให้กูที มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับน้อง...ฮึก...” “มึงชอบน้องอันนี้กูรู้ แต่กูไม่รู้ว่าเรียกว่ารักได้หรือเปล่า มึงมันเหมือนหมาบ้า ไม่เหมาะกับน้องหรอก ปล่อยให้น้องไปเจอคนที่ดีเถอะ” “ไม่! กูจะไม่ปล่อยน้องเด็ดขาด ต่อให้กูจะโดนไอ้จีกระทืบกี่ครั้ง กูก็จะไม่ปล่อยน้อง!” เมสันเงยหน้าขึ้นมามองบอย แววตาเต็มไปด้วยความจริงจัง “มึงอาจจะทนตีนไอ้จีได้ แต่น้องโดนมึงทำขนาดนั้น คิดว่าน้องจะอยากเจอหน้ามึงอีกเหรอ หึ!” แววตาเมสันสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะนั่งกอดเข่าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พึมพำกับตัวเองเบา ๆ “โซ...ได้โปรดอยู่กับพี่...ฮึก...พี่จะยอมทุกอย่าง...ขอแค่ไม่ผลักไสกัน...ฮึก...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more