พันธะเสน่หาอาจารย์เถื่อน

อาจารย์เถื่อน EP.6 เขาใหญ่มันแคบ

ด้านแรมที่เห็นท่าทีของลูกสาวเสียมารยาทกับแขกนั้น

“เดียร์ คุณคาร์เรน มีเรื่องจะคุยกับลูกน่ะ”

“เดียร์ว่าเดียร์ คุยจบแล้วนะ คุณกับฉันเราไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกันค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่เข้าใจผิดเท่านั้น” นาเดียร์สบตาคาร์เรนด้วยสีหน้าไม่พอใจ ที่เช้านี้เขามาที่บ้านของเธอ รู้ว่าเขามาเจรจาเรื่องที่ดิน แต่คนนิสัยเสียอย่างเขานี้หรือพ่อจะขายที่ให้ หึ...ฝันไปเถอะ

“แน่ใจเหรอ ว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ที่ผมจูบคุณ และเราร่วมรักกันคืนนั้นผมตั้งใจ” นาเดียร์ที่ไม่คิดว่าเขาจะกล้าเอ่ยคำหยาบๆเช่นนั่นต่อหน้าพ่อของเธอและเข้ม ร่างบางถึงกับอ้าปากค้าง ใบหน้าสวยแดงละเลือดท่าทีโกรธโมโห ร่วมรักหรือ นี้เขาสติดีอยู่หรือเปล่า

“นี้ คุณอย่าพูดจ้ามั่วๆสิ คุณเองก็รู้ ฉันกับคุณเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน” นาเดียร์ตะเบ่งเสียงด้วยท่าทีไม่พอใจสุดๆ ที่คาร์เรนทำเหมือนว่าเราทั้งสองสนิทสนมกันมานาน รู้จักกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ทั้งที่วันนั้นเขายังคงปากร้ายพูดจาดูถูกเธอ

“ไหนๆ เรื่องราวก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ผมต้องขอโทษทางคุณแรม และคุณนาเดียร์ด้วยนะครับ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้น ทางคุณนาเดียร์เป็นฝ่ายเสียหาย ผมเองก็ยินดีที่จะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น”

“รับผิดชอบ/รับผิดชอบ” แรม นาเดียร์ เข้ม ทั้งสามหลุดเสียงพร้อมๆกัน

“คุณ จะรับผิดชอบลูกสาวผมยังไง” แรมถามเสียงเข้ม แน่นอนคาร์เรนคือตัวต้นเหตุทำให้ลูกสาวของเขาตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน ไม่แปลกที่แรมจะไม่ชอบขี้หน้าคาร์เรน

“แต่งงาน”

“แต่งงาน/แต่งงาน”

ไม่ใช่เพียงแค่แรม เข้มที่ตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังจากปากของคาร์เรน

ด้านนาเดียร์เองก็ตกใจกับคำพูดของคาร์เรนเช่นกัน แค่จูบกันนี้ถึงขั้นต้องแต่งงานกับเขาเลยเหรอ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

“นี้ คุณพูดอะไรออกมา ยังสติดีอยู่หรือเปล่า”

“ผมพูดจริง ผมขอรับผิดชอบในสิ่งที่ผมได้ล่วงเกินคุณ” คาร์เรนเอ่ยหน้าตาย นั้นทำเอานาเดียร์แทบช็อก และดูเหมือนว่าเขาจะยืนยันคำเดิม

นาเดียร์เหลือบมองหน้าบิดา ให้ตายสิ ฉันจะทำยังไงดี ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้พ่อฉันไม่ชอบขี้หน้าเขา แต่พอเขาขอรับผิดชอบ พ่อเห็นดีเห็นงามไปกับเขาแบบนั้นไม่ดีแน่

เมื่อเป็นเช่นนั้นนาเดียร์จึงขอคุยกับคาร์เรนตามลำพัง

นาเดียร์เลือกที่จะออกมาคุยกับคาร์เรนที่สวนหลังบ้าน

“ทำไมคุณ บอกพ่อฉันไปแบบนั้นละคะ ในเมื่อฉันและคุณเราไม่ได้มีอะไรกัน” นาเดียร์เป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อน ถึงฉันจะตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน แต่ก็ไม่คิดจะแต่งงานกับเขาหรอกนะ

“ผมแค่อยากจะรับผิดชอบ คุณชอบเหรอ ที่มีคนเอาเรื่องของเราไปนินทา”

“ไม่มีใครชอบหรอกค่ะ”

“แต่ถึงยังไง ฉันยังเด็กยังไม่คิดจะแต่งงาน”

“คุณมีเรื่องคุยกับฉันแค่นี้ใช่ไหมคะ ถ้างั้นคุณก็กลับไปเถอะ” ทว่าขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่นั้น คาร์เรนและนาเดียร์กับไม่รู้เลยมีบุคคลที่สามนั้นแอบฟัง

ด้านแรมและเข้ม ทั้งสองใจจดใจจ่อรอฟังคำตอบจากปากคาร์เรนและนาเดียร์ ขณะที่แรมรอนาเดียร์ที่หน้าบ้านนั้น

“พี่แรม ถ้าไอ้เดียร์แต่งงานกับคุณคาร์เรนจริง ก็ดีนะพี่ มีลูกเขยคนเมืองกรุง จะได้มีไอเดียมาพัฒนาหมู่บ้านของเรา อีกอย่างไอ้เดียร์เองไปอยู่เมืองกรุง ห่างอกพ่อแม่จะได้มีคนดูแล”

“เรื่องนี้ฉันไปบังคับ ลูกไม่ได้หรอกเข้ม มันขึ้นอยู่กับยัยเดียร์”

“ก็จริง อย่างที่พี่พูดละนะ”

ทว่าขณะที่นาเดียร์กลับมาถึงบ้านนั้น สายตาทั้งสองคู่จับจ้องมายังเธอ นาเดียร์ไม่เอ่ยอะไรออกมา ร่างบางกับคว้ารถเวสป้าคู่ใจ ขับออกไปโดยไม่คิดจะสนใจคาร์เรนและพ่อของเธอ สายตาคมเข้มจับจ้องคนตัวเล็กขับรถออกไปจนกระทั่งลับตา

“เป็นไงบ้างครับคุณคาร์เรน ยัยเดียร์ ตกใจไหมครับ”

“เรื่องแบบนี้ คงต้องให้เวลาเธอหน่อย” คาร์เรนเอ่ยกับเข้มและแรม

“ผมเองก็บังคับลูกไม่ได้ เรื่องแบบนี้ขึ้นอยู่กับนาเดียร์มันละครับ” แรมเอ่ยกับคาร์เรน

~ 2 วันต่อมา ~

นาเดียร์หลังจากที่ฉันปฏิเสธคุณคาร์เรนเรื่องการแต่งงาน ทว่าดูเหมือนว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่เปล่าเลยกับเหมือนว่าเรื่องของฉันและเขานั้นดูแย่ลง หลังจากที่เขากลับไป คนในหมู่บ้านกลับนินทาฉันหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่พอวันนั้นที่เราคุยกันในสวน มีชาวบ้านบางคนบอกว่า ในสวนของพ่อ คือสถานที่นัดพบพลอดรักของฉันและคุณคาร์เรน นั้นยิ่งทำให้พ่อไม่พอใจฉันมาก

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันรู้สึกเบื่อๆ เซ็งๆ ที่บ้านเลยมาที่รีสอร์ต แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้มาเป็นลูกค้าเข้าพักหรอกนะ ฉันมารับจ๊อบเป็นแม่บ้านทำความสะอาด เนื่องจากพี่ข้างบ้านฉันติดธุระเลยวานจ้างฉันมาแทน ซึ่งได้ค่าจ้างครั้งละห้าร้อยบาทนั้นเอง ถึงจะไม่มากนักแต่ก็พอได้ค่าชานมไข่มุกฉันนั้นเอง อีกอย่างดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆ

ทว่าขณะที่ฉันเก็บกวาดภายในห้อง 222 ซึ่งเป็นชั้นที่ฉันรับผิดชอบนั้น แต่แล้วกับต้องชะงักเมื่อสายตาฉันสะดุดเข้ากับร่างสูงอันคุ้นตา ที่เดินควงคู่กับสาวสวยร่างบาง ออกจากห้องพัก 224 ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องที่ฉันกำลังทำความสะอาด นาเดียร์ที่เห็นเช่นนั้น ขาเรียวที่จะก้าวเดินถึงกับชะงัก

“คงไม่ใช่หรอกนะ ตาฝาดแน่เลย” ที่ฉันเห็นคงไม่ใช่ อาจจะเป็นแค่คนหน้าเหมือน

“พี่ต้นสนคะ อิมอยากไปคาเฟ่ที่นี่จังเลยค่ะ” อิมเมจไม่พูดเปล่า ทว่าเธอกับยื่นภาพในสมาร์ตโฟนให้กับต้นสนดู

“ต้นสน งั้นเหรอ” หึ...ให้ตายสิ นี้ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ที่เห็นเขาเดินกับหญิงสาวคนนั้น

เครื่องดูดฝุ่นที่อยู่ภายในมือถึงกับล่วงลงบนพื้น

!! ตุบ...!!

เสียงที่ดังมานั้น ทำให้ทั้งสองหันไปตามเสียง แต่แล้วกับต้องชะงัก

“นา...เดียร์” ร่างสูงหลุดเสียงครางในลำคอ ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับซีดเผือกลง เขาใหญ่มันแคบมากขนาดนี้เลยเหรอ

ด้านต้นสนที่หันมาสบตากับนาเดียร์ ร่างสูงถึงกับหน้าซีดเผือกลงอย่างเห็นได้ชัด

“ให้ตายสิ”

‘เชี่ย...เอ้ย’ แค่ผมพาอิมเมจมาเที่ยวเขาใหญ่ ใครจะคิดว่าเขาใหญ่มันจะแคบมากขนาดนี้ ทำให้ผมบังเอิญเจอนาเดียร์ ใช่ครับนาเดียร์เธอคือแฟนผม เราคบกันมาตั้งแต่ปี 1 เทอม 2

‘งานเข้าแล้วไหมผม’ ผมลืมไปเสียสนิทบ้านเกิดนาเดียร์อยู่ที่เขาใหญ่ เชี่ย...ไม่น่าเลยกู พลาดจนได้