วังวนคนเคยคุ้น

บทที่ 1เขาคนนั้น

@คอนโด

ร่างบางสูดลมหายใจเข้ารับยามเช้าที่แสนสดชื่นจนเต็มปอดผ่อนลมหายใจออกยาวๆ อย่างผ่อนคลาย ยืดเส้นยืดสายหลังจากชำระล้างร่างกายในชุดว่ายน้ำทูพีชคอสูงสีแดงเลือดนก ด้วยความที่เจ้าตัวมีหน้าอกคัพซีซึ่งเธอคิดว่ามันใหญ่เกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่สูงแค่160เซนติเมตร น้ำหนัก46กิโลกรัม บวกกับความไม่ชอบโชว์เนื้อนมไข่เท่าไหร่นัก จึงเลือกชุดว่ายน้ำที่เสื้อเป็นแบบคอสูงอย่างเสื้อคอเต่าเพื่อปิดเนินอกให้มิดชิด

วันนี้เอวาไม่มีเรียนจึงมีเวลาว่างทั้งวันที่จะทำอะไรก็ได้ในสิ่งที่ชอบ ซึ่งการว่ายน้ำก็เป็นสิ่งที่เธอชอบมากที่สุด เธอมักจะตื่นเช้าในวันหยุดเพื่อมาว่ายน้ำในตอนเช้าที่สระว่ายน้ำบนดาดฟ้าของคอนโดฯที่อาศัยอยู่ สำหรับเธอแล้วเวลา6โมงเช้าแบบนี้เป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่จะมาว่ายน้ำเพราะไม่มีใครมาว่ายน้ำกันเวลานี้น่ะสิ จนเอวาแอบคิดไปแล้วว่านี่เป็นเป็นสระส่วนตัวของเธอ

การว่ายน้ำถือเป็นการออกกำลังกายที่ได้ขยับร่างการทุกสัดส่วน และที่สำคัญเวลาเช้าแบบนี้ยังได้มองพระอาทิตย์ขึ้นอีกด้วย

หลังจากวอร์มร่างกายเรียบร้อยเอวาก็ว่ายน้ำไปกลับในทางยาวของสระ2รอบ จากนั้นก็นอนลอยตัวหลับตาลงรับสัมผัสอุ่นๆ ของแสงแดดอ่อนๆ ที่สาดส่องลงมา แค่นี้ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายจากเรื่องตรึงเครียดต่างๆ นานาได้ไม่ยาก

ตู้ม!

เสียงผิวน้ำกระจายบวกกับคลื่นน้ำละลอกใหญ่พอที่จะทำลายการนอนทรงตัวบนผิวน้ำของเอวาได้ ทำให้ต้องลืมตาขึ้นและทรงตัวในท่าลูกหมาตกน้ำ กวาดสายตามองหาผู้มาใหม่อย่างขุ่นเคือง

"ไม่มีมารยาทเลยนะ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันนอนอยู่!"

ใครกันนะที่มาทำให้อารมณ์ดีๆ ของเธอที่สงบเย็นเหมือนอากาศยามเช้าที่แสนสดใสต้องพังลง เนื่องจากชายผู้มาใหม่คนนั้นยังคงว่ายน้ำในทิศทางที่ผิงเห็นแค่หลังเท่านั้นเลยยังไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่เธอไม่สนหรอกที่จะตะโกนออกไปแบบนั้น

เอวาอยู่ที่นี่มาจะ3ปีแล้ว ทุกครั้งที่มาว่ายน้ำเวลานี้ก็ไม่มีใครมาเลยสักคน แต่วันนี้กลับไม่เป็นแบบนั้น เธอไม่พอใจที่ชายคนนั้นกระโดดลงมาในน้ำจนทำให้เธอหงุดหงิดเมื่อไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่คิดไว้

ถ้าเธอสำลักน้ำขึ้นมาจะว่ายังไง เธอว่ายน้ำเข้าไปที่ฝั่งบันไดก้าวขาขึ้นไปบนขอบสระและเดินไปหยุดทิ้งก้นนั่งลงขอบสระ ปล่อยขาทั้งสองข้างแช่อยู่ในน้ำตรงฝั่งที่ผู้มาใหม่กำลังจะว่ายน้ำมาถึง

กึก!

"พ..พี่เ…ว้าย!"

ตู้ม!

ทันทีที่เขาว่ายน้ำมาถึงขอบสระ ขาของเอวาก็ถูกพี่เวย์ดึงจนตัวเธอตกลงมาในน้ำ และคนที่ทำลายอารมณ์สุนทรีของเธอก็คือพี่เวย์นั่นแหละ การกระทำของเขาทำให้เอวาสำลักน้ำเล็กน้อยไม่ใช่เพราะระดับน้ำลึกแต่เพราะเธอไม่ทันได้ตั้งตัวเท่านั้น พื้นสระฝั่งนี้เป็นฝั่งที่น้ำตื้นเธอเลยสามารถยืนเท้าแตะพื้นสระได้โดยที่ระดับน้ำอยู่ระดับอกเธอพอดี

"จะไปไหน มาหาพี่ไม่ใช่?" เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เอวาไม่อยากเจอมากที่สุดจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรกับเขาทั้งที่ใจจริงอยากด่าเขาเรื่องที่ดึงขาเธอลงมามากกว่าเรื่องก่อนหน้านี้แค่ไหนก็ตาม

"เอาสิด่าพี่สิ เอวา!" พี่เวย์พูดขึ้นตามหลังเอวาที่เดินหนีเขาออกมาเพื่อจะขึ้นจากสระและยังตามมาดึงแขนเธอเอาไว้อีก

พลั่ก!

"ปล่อย! อย่ามายุ่ง" เอวาสะบัดแขนออกจากการถูกจับกุมแต่พี่เวย์กลับกระชากตัวเธอเข้าไปชนอกแกร่งของเขาได้อย่างง่ายดาย ทำให้หน้าอกคัพซีของเธอเสียดสีกับหน้าท้องเขาเข้าไปเต็มๆ เนื่องจากส่วนสูงที่แตกต่างกันจนถึง20เซนฯ แล้วไหนจะอะไรแข็งๆ ที่เสียดสีกับหน้าท้องน้อยของเธออีก

"คุยกันก่อนสิ"

"วาไม่มีอะไรจะคุย ปล่อย!" เธอตอบพลางพยายามสะบัดตัวออกจากเขาแต่แรงกอดรัดกลับเพิ่มมากขึ้นทำให้พี่เวย์เหนี่ยวรั้งเธอได้มากกว่าเดิมจนเธอจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

"ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมพี่มาว่ายน้ำที่นี่ ตอนนี้"

"เรื่องของพี่สิ มันไม่เกี่ยวอะไรกับวา" เธอจ้องตาคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาเพื่อย้ำว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอและเพื่อให้รู้ว่าเธอไม่ได้กลัวอะไรเขาเลย

"เกี่ยวสิเพราะนับจากวันนี้ ห้องข้าง ๆ ห้องของวาจะไม่ว่างอีกต่อไป"

"!!"

"พี่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน" ร่างสูงกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก

"ทำแบบนี้เพื่ออะไร! ไอ้บ้..." ถ้อยคำที่จะใช้ด่าทอถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากเย็นเหยียบของพี่เวย์หนักแน่นรุนแรงไปตามแรงอารมณ์ของเขาไม่ต่างจากเธอ ไม่ใช่อารมณ์เสน่หาแต่เป็นความเอาแต่ใจของเขาต่างหาก เขายังคงบดขยี้ริมฝีบางบางของเธออย่างไม่ทะนุถนอม เอวายกมือขึ้นทุบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำหนักที่แรงตามอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองแต่สองแขนถูกคนตัวใหญ่จับรวบเอาไว้ที่อก

ลิ้นร้อนของเขาเกี่ยวกะหวัดดูดดึงลิ้นของเธอจนเกิดเสียงน่าอาย มือข้างที่ยังว่างของพี่เวย์เคลื่อนขึ้นมาบีบคลึงหน้าอกอวบอิ่มของเอวาไปพร้อมกัน ก่อนจะเกิดอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ พี่เวย์ก็เป็นฝ่ายผละริมฝีปากออกมาและปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

เอวาตบหน้าพี่เวย์ด้วยแรงกำลังฝ่ามือทั้งหมดที่มี จนเกิดเสียงดังก้องไปทั่ว

บริเวณก่อนที่เธอจะขึ้นจากสระน้ำแล้ววิ่งไปที่ลิฟต์เพื่อกลับห้องทันที

ปึง!

ประตูห้องถูกปิดลงด้วยความรุนแรงระดับหนึ่งด้วยมือเล็กๆ ของเอวาจนเกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วชั้น แต่เธอไม่สนอะไรแล้ว จุดหมายแรกของเธอคือห้องน้ำ เธอต้องชำระล้างร่างกายให้สะอาด ล้างความสกปรกของเขาออกไปให้หมด

ซ่า..

สายน้ำเย็นๆ จากฝักบัวกระทบผิวกายหวังให้ดับความร้อนในใจ แต่เปล่าเลยมันไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น ยิ่งนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอก็ยิ้งร้อนผ่าวขึ้นมาที่ขอบตา

เอวาทำความสะอาดริมฝีปากเล็กของเธอและทุกที่ที่เขาสัมผัสมันออกด้วยความรังเกียจ ไปพร้อมกับหยดน้ำอุ่นๆที่ไหลออกมาจากตาอย่างกลั้นไม่อยู่

จะว่าเสียใจก็เสียใจ จะว่ารังเกียจสัมผัสของเขาก็คงจะใช่ ไม่รักกันแล้วก็แค่อย่ามายุ่งกันอีก แต่ทำไมเขาต้องย้ายมาอยู่ห้องข้างๆเธอแบบนี้ด้วย เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

วันนี้เวย์มีเรียนบ่ายแต่จำได้ว่าเอวาไม่มีเรียนในวันนี้และยังจำได้อีกว่ากิจวัตรประจำวันในวันหยุดของเธอคืออะไร ก็ในเมื่อมีเรื่องสนุกให้ทำเขาจะลืมได้ยังไง

Rrr..

เสียงจากสมาร์ตโฟนเครื่องบางที่แสนน่ารำคาญดังขึ้นในระหว่างที่เวย์จะเอื้อมมือไปเปิดประตู ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร และเพราะรู้ว่าเป็นใครเขาเลยเลือกที่จะไม่สนใจจะกดปุ่มสีเขียวบนหน้าจอแต่เลือกที่จะเดินไปหยิบมันขึ้นมากดปุ่มปิดเสียงแล้วโยนมันลงบนเตียงไปตามเดิม น่ารำคาญแบบนี้มีคนเดียว ยังเช้าขนาดนี้ ก็ยังโทรไม่รู้เวล่ำเวลาจริงๆ

เวย์เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เมื่อวานเพื่อให้อยู่ใกล้ห้องข้างๆ กับคนที่เพิ่งบอกเลิกเขาไปเมื่อ3เดือนก่อน เขาหลับตานึกถึงเหตุการณ์ที่สระว่ายน้ำเมื่อเช้า ทันทีที่เห็นร่างบางหลับตาพริ้มลอยตัวอยู่กลางน้ำ ลูกโป่งสีแดงสองลูกที่อยู่ต่ำกว่าคอลงมานิดเดียว ดึงดูดคนหื่นกระหายเป็นบ้าซะจนอยากเข้าไปขย้ำลูกโป่งคู่นั้นให้แตกคามือ ถึงจะเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วแต่เขาก็อดใจไม่ได้ที่จะสัมผัสมัน อาจเพราะอารมณ์พาไปในตอนที่จูบเธอ

ยิ่งเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งไม่อยากให้เธอไปเป็นของใครที่ไม่ใช่เขาเพราะคนอย่างเวย์เห็นแก่ตัวกับเรื่องความรัก

ตอนอยู่ในสระเอวาทำให้น้องชายเขาตื่นขึ้นมาจนปวดหนึบ แต่เขาต้องห้ามใจไว้ไม่ปล่อยให้มันเกินเลยไปมากกว่านั้น เวน์ยกมือขึ้นมาสัมผัสลงบนแก้มตรงที่ถูกฝ่ามือเล็กๆนั่นตวัดเต็มแรงลงมา

"แสบเหมือนกันนะ ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน" เวย์ถูแก้มตัวเองหวังให้บรรเทาเจ็บได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ หนำซ้ำยังรู้สึกแสบกว่าเดิมอีก

Rrr...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกรอบ ครั้งนี้เวย์กดรับสายเพราะขี้เกียจรำคาญหากมันยังโทรเข้ามาอีกถ้าเขาไม่รับสายนี้

“ว่า” รับสายแล้วตอบรับสั้นๆ

[กูกำลังไปหา อีก 5นาทีถึง] เสียงเบื่อๆ ของปลายสายตอบกลับมาแบบขอไปทีแล้วกดวางสายไป ไม่รอให้เขาตอบรับหรือได้พูดอะไรสักแอะ

ไอ้การ์ฟก็เป็นแบบนี้ประจำ เวย์ส่ายหน้าให้เพื่อนรักอย่างปลงตก ไอ้การ์ฟมันบ้านรวย อย่างคอนโดฯนี้ก็เป็นกิจการของพ่อไอ้การ์ฟที่ยกให้กับมันหลังจากเรียนจบเมื่อ2ปีก่อน

เจ้าของห้องลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อยืดเส้นยืดสายหลังจากนั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟาหน้าทีวีมาพักใหญ่ เวย์หยิบบุหรี่ไฟฟ้าติดมือขึ้นเดินไปเปิดประตูออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้อง ควันสีขาวกลิ่นองุ่นถูกปล่อยออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ความหอมหวานผสมความเย็นในปากทำให้สดชื่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เสียงสัญญาณประตูห้องดังขึ้นทำให้รู้ว่าคนที่โทรมาหาเขาก่อนหน้านี้ ในตอนนี้ปลายสายมาเสนอหน้าหล่อๆของมันมาอยู่หน้าห้องเขาแล้ว

“ไงมึง คิดถึงกูขนาดต้องมาหา?” เขาเปิดประตูให้ผู้มาเยือนแล้วถามขึ้นหลังจากที่ไอ้การ์ฟเดินเข้ามาในห้อง ก้าวขายาวๆ มาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาสีเทาของเขา แต่ไอ้การ์ฟไม่ตอบสิ่งที่เขาถามกวนประสาท แถมยังหยิบบุหรี่มาสูบหน้าตาเฉย

" ไอ้เวรนี่! "

ไอ้คุณเพื่อนการ์ฟที่ความจริงแล้วเป็นรุ่นพี่ของเวย์ มักจะมาหาเขาอยู่บ่อยๆ เพราะเขากับไอ้การ์ฟโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กเนื่องจากพ่อของทั้งสองคนเป็นเพื่อนกัน ทำธุรกิจร่วมกันมานาน รวมถึงเขากับไอ้การ์ฟก็ด้วย

แต่ละครั้งที่ไอ้การ์ฟมาหาเขาก็มักจะมีอะไรมาให้เล่นตลอด แต่ละเรื่องก็ดีๆ ทั้งนั้น

"คืนนี้กูมีอะไรสนุกๆ ให้มึงทำ" นั่นไง อย่างที่เวย์คิดในใจว่าทุกครั้งที่เพื่อนรักของเขามาเพราะต้องมีเรื่องอะไรมาให้ทำตลอด

ไอ้การ์ฟมองหน้าเขาพลางยกยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก

"หาแต่เรื่องมาให้กูนักนะไอ้เวร" เขาว่าเพื่อนอย่างไม่ได้จริงจังอะไรนัก ส่วนไอ้การ์ฟก็เอาแต่อัดนิโคตินเข้าปอดก่อนจะพ่นกลุ่มควันสีขาวใส่หน้าเวย์อย่างกวนประสาท

"ไอ้เวร นู่นครับ เชิญคุณมึงออกไปสูบที่ระเบียงหลังห้องกูโน่น" เวย์ชี้นิ้วไปทางประตูระเบียง

"ยุ่งยากจังวะ" ไอ้การ์ฟบ่นเบาๆ แต่ก็ลุกออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงตามที่เพื่อนไล่ออกไป