รักฉันเรียกว่าเธอ

ตอนที่ 1 การพบกัน

ร้านอาหารใจกลางกรุงแห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย มีทั้งคู่รัก กลุ่มเพื่อนฝูง ที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรสชาติ

"แพร หยิบน้ำมะนาวส่งให้พี่หน่อยสิ" ทราย หญิงสาววัย 30 ต้นๆ ใช้สาวน้อยน่าตาน่ารักรูปร่างอวบอัดให้หยิบน้ำมะนาวให้

"นี่ค่ะ พี่ทราย" น้องแพรสสาวน้อยหน้าตาน่ารัก ยิ้มให้ทรายอย่างสดใส ก็รีบหยิบให้อย่างเต็มใจ

"ขอบใจจ้ะ" ทรายกล่าวขอบคุณน้องแพร แล้วยิ้มน้อยๆให้

"เอ๊ะ ทำไมตาเอ มาช้าจังอะ เรากินจะอิ่มแล้วเนี่ย"

"นั่นสิ เห็นบอกว่าติดงาน จะรีบตามมานะ"

มินกับพูดพูดเปรยๆ ถึงคนมาช้าสุด

"มาแล้วครับบบบบ ขอโทษที่มาช้านะครับพอดีผมติดงานด่วน เชิญทุกคนตามสบายเลยนะครับเดี๋ยวมื้อนี้ เอเลี้ยงเอง ไถ่โทษที่ให้ทุกคนรอนาน"

"โห น้องเอ งั้นมาช้ากว่านี้อีกก็ได้นะจ้ะ" ทรายกล่าวติดตลก เพราะพอรู้ชื่อเสียงของชายหนุ่มมาบ้างว่าบ้านรวยน่าดู

ทราย มิน แพร บอย และเอ เป็นเพื่อนในแก๊งที่เล่นเกมออนไลน์มาด้วยกัน โดยที่สามสาวนัดเจอกันบ่อย ไปทานข้าว ชอปปิ้งด้วยกันแทบจะทุกอาทิตย์ ส่วนทรายและบอยเป็นแฟนกัน บอยกับเอก็เป็นเพื่อนซี้กัน โดยเฉพาะในเกมส์ออนไลน์ บางครั้งสองหนุ่มก็ชวนกันนอกรอบไปกินเหล้าเคล้านารีกันตามประสาหนุ่มๆ

"สวัสดีอีกครั้งนะครับทุกคน" โดยที่สาวๆ ต่างหันกล่าวสวัสดีอีกครั้ง แล้วไปเมาส์กันเรื่องอื่นต่อ ทางด้านหนุ่มๆ ก็สั่งแอลกอฮอล์มาดื่มและนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกัน

ระหว่างที่สาวๆกำลังเมาส์กัน แพรก็รู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลา พอเงยหน้ามาดูก็ไม่พบกับสายตาใครสักคน ส่วนเอก็กำลังคิดยิ้มในใจว่าผู้หญิงอะไรอวบๆ ขาวๆ แถมคุยเก่ง เรียกความสนใจให้กับเขาไม่น้อย น่ารักดี ขณะนั้นบริกรก็เดินเข้ามา

"ขอโทษนะครับ อีกประมาณ 30 นาที ทางร้านเรากำลังจะปิดให้บริการแล้วนะครับ ขอบคุณครับ"

ตอนนั้นเองที่ทุกคนเพิ่งรู้ตัวว่ามันดึกขนาดไหนแล้ว เลยชวนกันเดินออกมาหน้าร้าน

"น้องเอ จะกลับบ้านยังไงคะ กินเหล้าไปแบบนี้ขับรถไม่ได้นะคะ เดี๋ยวตำรวจจับ” ทรายเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"งั้นเอาแบบนี้ น้องแพรคอนโดหนูไปทางเดียวกับไอ้เอพอดี ให้หนูขับรถไอ้เอไปที่คอนโด แล้วหลังจากนั้นให้ไอ้เอขับกลับบ้าน มันไม่ไกลจากบ้านไอ้เอล่ะ พี่จะได้ไม่ต้องวนไปส่งหนูด้วย" บอยเสนอทางออกให้ทุกคน

"งั้นก็ได้ค่ะ" แพรยอมรับอย่างจำนน เพราะไม่อยากเป็นภาระให้คนอื่นต้องไปส่งเธอ โดยในใจก็แอบหวั่นๆ ที่ต้องไปกับคนที่เพิ่งเจอหน้าครั้งแรก แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ดูๆ เขาก็น่าจะใจดี ส่วนอีกคนในใจแอบลิงโลดที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับสาวสวยที่แอบหมายปองไว้ แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปขึ้นรถ เพราะจอดรถไว้คนละชั้นกัน สองหนุ่มสาวเดินไปอย่างเงียบๆ พอถึงรถสปอร์ตหรูสีดำเงาวับชายหนุ่มก็หยุดเดินพร้อมส่งกุญแจรถให้สาวสวย

"คะ...คันนี้หรอคะ" หญิงสาวเอียงคอถามอย่างใคร่รู้ ชายหนุ่มพยักหน้าตอบเบาๆ เป็นเชิงให้รู้ว่าใช่

"มีประกันชั้นหนึ่งใช่มั้ยคะ" คำถามจบลงชายหนุ่มก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นชั้นจอดรถ จนหญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ

"รีบกลับกันเถอะ ก่อนที่พี่จะหลับตรงนี้ หรือว่าน้องแพรอยากอุ้มพี่กลับบ้านก็ได้นะครับ " ชายหนุ่มตอบอย่างยียวน เพราะอยากรู้ว่าสาวเจ้าจะตอบตำถามของเขายังไง

"งั้นไปกันค่ะ" น้องแพรรีบตัดบทเพราะกลัวจะบานปลายกว่านี้ ทำให้ฝ่ายชาย อมยิ้มน้อยๆ

รถสปอร์ตหรูขับออกมาจากร้านอาหารได้สักพักโดยไม่มีคำพูดใดๆจากทั้งคู่ ทำให้น้องแพรแอบคิดในใจว่าชายหนุ่มคนข้างๆ เมาจนไม่อยากพูด หรือจริงๆ แล้วเขาเป็นคนพูดน้อยกันแน่ ทำให้เธอต้องเป็นผู้เอ่ยบทสนทนาออกไป

"พี่เอกลับบ้านดึกขนาดนี้ที่บ้านเป็นห่วงแย่แล้วมั้งคะ" จริงๆเจ้าของคำถามก็แอบคิดในว่าเขาคงทำแบบนี้บ่อยตามประสาคนรวยเจ้าสำราญ ที่บ้านคงจะชินละมั้ง

"ฮ่า ๆ ที่บ้านพี่เขาชินแล้วละครับ" ชายหนุ่มตอบแบบเสียงยาน ๆ แบบคนเมา

"ทำไมซื้อหวยไม่ถูกนะ" หญิงสาวแอบยิ้ม ๆในใจ

"แล้วที่บ้านน้องแพรละครับ ไม่เป็นห่วงแย่ละเหรอ" ชายหนุ่มถามจบ ก็แอบสังเกตเห็นหญิงสาวหน้าสลดไปทันควัน ทำให้ใจเขาแอบวูบตามเหมือนกัน

"แพร ไม่มีท่านทั้งคู่แล้วละค่ะ เลยไม่มีคนห่วงละค่ะ แฮะๆ" หญิงสาวขำแห้ง นึกสมเพสโชคชะตาตนเองที่ช่างอาพับนัก ที่สูญเสียท่านทั้งสองคนในคราวเดียวกัน แต่ก็ยังถือว่าโชคดีกว่าคนอื่นนักที่พ่อแม่ทิ้งมรดกไว้ให้ไม่น้อย เลยทำให้ไม่ต้องอยู่อย่างลำบาก เธอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพอดีกับที่เธอขับถึงคอนโดของเธอพอดี เธอเลี้ยวเข้าไปในคอนโดที่มีไม่กี่ยูนิตบรรยากาศแลดูร่มรื่นและเงียบสงบ

"ถึงละค่ะ พี่เอขับรถกลับบ้านไหวนะคะ แล้วก็ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง" เธอรีบตัดบทเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเสียเวลา แต่ในใจลึกๆ ก็แอบห่วงว่าเขาจะกลับบ้านไหวมั้ย

"พี่ขอขึ้นไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้องแพรได้มั้ย เผื่อจะสร่างเมาขึ้นบ้าง"

"เอ่อ แพร…" เธออ้ำอึ้งเล็กน้อยเพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้าห้องของเธอมาก่อน

"แต่ถ้าน้องแพรไม่สะดวก พี่ไม่รบกวนก็ได้ เผื่อคนของน้องแพร…"

"ไม่มีค่ะ แพรไม่มีใคร" น้องแพรรีบละล่ำละลักตอบ เพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิดคิดว่าเธอมีใครอยู่บนห้อง แต่เอ๊ะ! ทำไมเธอต้องกลัวเขาเข้าใจผิดด้วยละ ยิ่งคิดยิ่งสับสนในตัวเอง

"งั้น เชิญค่ะ แต่ห้องแพรรกหน่อยนะคะ" น้องแพรไม่ปล่อยให้อารมณ์ของเธอตีกันเองนานนัก เพราะกลัวจะดึกไปยิ่งกว่านี้

ทั้งคู่ก็ขึ้นลิฟต์ ไปอย่างเงียบๆ แอบเขินนิดหน่อย เพราะปกติเธอไม่เคยพาใครไปรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวขนาดนี้ พอเข้าห้องไป ทำให้ชายหนุ่มได้พินิจพิจารณาห้องของหญิงสาว ทั้งห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวแทบทั้งห้อง เท่าที่ชายหนุ่มสังเกตดูคอนโดนี้น่าจะมีสองห้องนอน สองห้องน้ำหนึ่งห้องรับแขก และหนึ่งห้องครัว ถือว่าสะดวกสบายมากๆ สำหรับการอยู่คนเดียว ห้องสะอาดเรียบร้อยดี ไร้วี่แววของผู้ชายบนห้องตามที่เอได้แอบคาดการณ์ไว้ เขาขอตัวไปล้างหน้าในห้องน้ำ ขณะที่เจ้าของห้องไปเปิดประตูที่ระเบียงพร้อมกับตะโกนบอกชายที่เพิ่งเคยพบกันครั้งแรก

"ตามสบายนะคะพี่เอ แพรขอรดน้ำต้นไม้เปปนะคะ"

"ขอบคุณครับ" เอตอบรับ พลางกับสำรวจห้องของสาวสวยไปด้วย เผอิญเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของหญิงสาวที่วางไว้บนโต๊ะ เลยแอบถือวิสาสะหยิบมาดู

"เอ๊ะ! ไม่ล็อคด้วยแฮะ" เอแอบยิ้มพร้อมทั้งรีบเมมเบอร์ของเขาเองไว้ในเครื่องของน้องแพร 'พี่เอสุดหล่อ'

"งั้นพี่กลับก่อนนะครับน้องแพร" เอตะโกนบอกน้องแพรว่าตนเองกำลังจะกลับ ทำให้น้องแพรรีบวิ่งมาจากระเบียงหลังห้อง และสะดุดขาตัวเองจนเกือบล้มแต่ดีที่ชายหนุ่มหนึ่งเดียวในห้องรับเธอไว้ได้ทัน

"ซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะเราอ่ะ ถ้าพี่รับไม่ทันจะเป็นยังไง พี่อุ้มไปโรงพยาบาลไปไม่ไหวนะ" น้องแพรหน้าง้ำทันทีที่ได้ยินชายหนุ่มแซวเรื่องความอวบของตัวเอง

"ขอบคุณค่ะ แล้วก็ปล่อยแพรได้ละค่ะ เดี๋ยวพี่เอจะหนักเปล่าๆ" น้องแพรตอบด้วยเสียงประชดประชัน เธอไม่ได้อ้วนสักหน่อยแค่อวบเอง น้ำเสียงของน้องแพรทำให้เอยิ้มกว้างด้วยเห็นว่ามันน่ารักดี

"ฟอดดดด อันนี้ถือเป็นรางวัลที่พี่มาส่งน้องแพรนะครับ" เอทนความน่ารักของน้องแพรไม่ไหวทำให้เขากดจมูกโด่งลงบนแก้มนวลป่องของน้องแพร เพื่อขอรางวัล

น้องแพรยังอึ้งกับการกระทำของเอไม่หาย รู้สึกตัวอีกทีชายหนุ่มก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระแล้ว

"อีตาบ้า แพรขับรถมาเองนะ ถึงเป็นรถพี่เอก็เถอะ ไอ้คนฉวยโอกาส" น้องแพรหน้าร้อนผ่าวไปหมด เริ่มไม่แน่ใจตนเองว่าเธอกำลังโกรธหรือเขินกันแน่ที่โดนขโมยหอมแก้มเมื่อสักครู่

"อ้าวหรอ งั้นพี่ขอโทษก็ได้ พี่ให้น้องแพรหอมพี่คืนเลย อ่ะ" เอพูดพร้อมกับยื่นแก้มสากของเขาให้น้องแพร เพื่อทำโทษคืน

"ไม่เอา ไอ้คนบ้ากลับไปได้แล้ว ไป๊" น้องแพรเห็นทีจะสู้คนยียวนกวนประสาทไม่ได้จึงออกปากไล่เอกลับบ้าน

"อ่ะ กลับก็ได้ พรุ่งนี้พี่มารับไปกินข้าวนะครับ"

"ไม่ไปค่ะ อยากไปก็เชิญไปคนเดียวได้เลยค่ะ" น้องแพรรีบปฎิเสธ เพราะเริ่มไม่ไว้ใจชายหนุ่ม พร้อมทั้งไม่ไว้ใจหัวใจตัวเองด้วย

"โอเคครับ พรุ่งนี้พี่มารับ" เพราะไม่มีอะไรที่พี่อยากได้แล้วไม่ได้ เอต่อประโยคหลังในใจ

"อึยยย" ไม่ทันที่น้องแพรจะว่าอะไร เอก็รีบวิ่งหายไปเพราะไม่อยากได้ยินคำปฎิเสธจากน้องแพรอีก น้องแพรได้แต่คิดในใจว่าพรุ่งนี้เธอจะแอบหนีไปเที่ยวแต่เช้าเพื่อให้เอ หาเธอไม่เจอ

น้องแพรอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน กำลังนอนคิดอะไรเพลินๆ รู้สึกเคลิ้มเหมือนกำลังจะหลับ

"ติ๋ง" น้องแพรหยิบโทรศัพท์มาดู พบว่าเป็นไลน์จากคนที่ชื่อ 'พี่เอสุดหล่อ' ส่งมาบอกคิดถึงและฝันดี

"อีตาเอบ้าาาาา" น้องแพรเปิดอ่านแต่ไม่ยอมตอบอะไรกลับไป

ขนาดเพิ่งพบกันครั้งแรก เขายังฉวยโอกาสหยิบโทรศัพท์เธอไปเมมเบอร์ และหอมแก้มเธอ ถ้าเจอกันครั้งหน้าจะเป็นยังไงเนี่ย น้องแพรยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าชีวิตของเธอหลังจากนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป