บรรยากาศในห้องยังตึงเครียด
แต่เสียงถอนหายใจหนักของพ่อภาคิน
ทำให้ทุกคนหันมาสนใจ
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
กดหาชื่อที่เคยบันทึกไว้
เสียงรอสายดังอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะมีเสียงทุ้มสุขุมของคุณกมล
ดังลอดออกมา
"คุณกมลครับ" พ่อภาวินเอ่ยเบาๆ
ปลายสาย น้ำเสียงเรียบแต่แฝงความระวัง
“ครับ คุณชวิน”
พ่อภาคิน กดเสียงให้สุภาพ
นุ่มนวลที่สุดเท่าที่ทำได้
“คุณกมล… ผมอยากขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เรื่องมันไม่ควรเป็นแบบนั้นจริงๆ
ภาคินก็ไม่รู้มาก่อนเหมือนกัน”
ปลายสายเงียบไปอึดใจใหญ่
ก่อนเสียงตอบกลับจะดังขึ้น
“ผมเห็นสีหน้าลูกสาวผมแล้วเมื่อคืน ผมคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ที่จะใช้คำว่าขอโทษแล้วจบ”
พ่อพาฝันตอบน้ำเสียงแข็งกร้าว
พ่อภาคิน พยายามข่มอารมณ์
“ผมเข้าใจครับ…
ผมไม่ได้จะขอให้คุณมองข้าม
แต่ขอแค่โอกาสให้เราได้พบ
ได้อธิบายต่อหน้าพาฝันและครอบครัวของคุณ ผมกับภรรยา… และภาคิน อยากไปเจอด้ว
