ระเบิดอารมณ์-- 1
621 Words
สามวันต่อมา — (พาฝันเล่า)
> “สามวันที่ผ่านมา ฉันใช้ชีวิตเหมือนเดิม ไปมหาวิทยาลัย ทำรายงาน อ่านหนังสือ…แต่ในใจกลับไม่เหมือนเดิมเลย”
“เพื่อนๆ ในกลุ่ม โดยเฉพาะเมย์ คอยถามฉันเรื่องภาคินไม่หยุด และทุกครั้ง จะมีคำพูดกลับมาว่า ‘เขาชัดเจนแล้วนะพาฝัน…มีแต่แกนี่แหละที่ไม่กล้าฟังเสียงหัวใจตัวเอง’”
“ฉันได้แต่นั่งยิ้มกลบเกลื่อน แต่ในใจกลับสะท้อนกับคำพูดนั้นอย่างแรง”
---
วันนี้เป็นวันที่อาจารย์เทไทนัดกลุ่มนักศึกษาปริญญาโท ไปมิตติ้งเล็ก ๆ ที่คาเฟ่ในมหาวิทยาลัย เพื่อวางแผนเรื่องการออกไปเก็บข้อมูลทำงานวิจัย
อาจารย์เทไท หนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ
บุคลิกดูคล่องแคล่ว ใส่เชิ้ตแขนพับขึ้นถึงข้อศอก ท่าทีอบอุ่นและมั่นใจ จนทำให้บรรยากาศในกลุ่มไม่ตึงเครียดเลย
เขายิ้มให้ทุกคน
แต่สายตากลับวนเวียนมาหยุดที่พาฝันเสมอ
“คุณพาฝันครับ…”
เทไทเรียกชื่อเธอขึ้นท่ามกลางวงสนทนา
“ผมอ่าน proposal ที่คุณส่งมาแล้ว น่าสนใจมาก ถ้าออกไปเก็บข้อมูลจริง ผมอยากให้คุณอยู่ในทีมแกนหลักนะ”
พาฝันยกมือไหว้เล็กน้อย
“ขอบคุณค่ะอาจารย์ ฝันจะพยายามให้เต็มที่ค่ะ”
เทไทหัวเราะเบา ๆ
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น เรียกผมว่า พี่เทไท ก็ได้ เวลาอยู่นอกรั้วมหาวิทยาลัย”
เพื่อนในกลุ่มหันมายิ้มแซวกันทันที บางคนกระซิบ “อาจารย์นี่ จีบเธอชัด ๆ เลยนะพาฝัน”
พาฝันได้แต่ก้มหน้า
ยิ้มเจื่อน ๆ แต่ในใจกลับแวบขึ้นมาทันที…
ใบหน้าของภาคินตอนที่เขาบอกว่า
“ผู้หญิงคนนั้นคือคุณ…พาฝัน”
เธอเผลอกำปากกาที่ถือแน่นขึ้น โดยไม่รู้ตัว
-ลานจอดรถมหาวิทยาลัย-
พาฝันเดินออกมาจากคาเฟ่หลังมิตติ้งจบ
เสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ยังแว่วอยู่ไกล ๆ
เธอกดรีโมทรถในมือถือไว้
มุ่งตรงไปยังรถตัวเอง ท่ามกลางแสงไฟสลัวจากเสาไฟในลานจอด
ทันใดนั้น—
หมับ!!!!
แขนเธอถูกกระชากแรงจนเซถอยไปติดกับรถ
“ภาคิน…” พาฝันตะลึง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าเครียดจัด ดวงตาวาวโรจน์
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยลอดไรฟัน
“บอกแล้วใช่ไหม ว่าไอ้หมอนั่น…มันจีบคุณจริง ๆ!”
พาฝันพยายามดึงแขนออก
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร…อย่ามาใส่ร้ายอาจารย์นะคะ เขาแค่อาจารย์ที่ปรึกษา—”
“อย่าแก้ตัวพาฝัน!!!!”
ภาคินตะคอก ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ผมเห็นสายตามันมองคุณ…เห็นรอยยิ้มคุณที่มีให้มัน ผมทนไม่ได้!”
ยังไม่ทันที่พาฝันจะอธิบาย
ภาคินก็ก้าวเข้ามาโอบไหล่ บีบแขนเธอแน่น
และกดริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง
พาฝันตกใจ ดิ้นผลักอก
แต่แรงผู้ชายสูงใหญ่กว่าทำให้เธอขยับไม่ได้
ริมฝีปากของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
ความหึงหวง และความเจ็บที่เก็บกลั้นไว้
เสียงหัวใจเธอเต้นโครมคราม
นี่มัน…จูบที่ไม่ใช่แค่ปรารถนา
แต่มันคือการระบายอารมณ์ของเขา
เธอผลักออกสุดแรง “พอได้แล้ว ภาคิน!”
น้ำตาคลอในดวงตาพาฝัน
“คุณไม่เข้าใจเลยใช่ไหม ว่าฉันไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว ไม่อยากผูกพันกับใครที่ทำให้ฉันหวั่นไหว…”
ภาคินยืนนิ่ง หอบหายใจแรง สายตาแดงก่ำ
“…แล้วคุณอยากให้ผมทำยังไง พาฝัน…” เสียงเขาสั่นเครือ “คุณคือทุกอย่างของผม แต่คุณกลับผลักผมออกทุกครั้ง ผมต้องบ้าตายแน่ถ้าคุณหันไปมองคนอื่น…”
- Writer
