EP04
658 Words
@โรงแรมสาธร
ต้าลงจากรถแล้วมองไปยังโรงแรมข้างหน้า นี่มัน! ปล่อยร้างตั้งแต่เมื่อไรกัน เรื่องราวผ่านมาแค่ปีเดียวเท่านั้น ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปเร็วจนน่าใจหาย
“มาทำอะไรกันพวกหนู” มีลุงวัยกลางคน ผมสีขาวโผนเข้ามาทักทายพวกเขา
“โรงแรมนี่ปิดไปแล้วเหรอครับ”
“ปิดไปได้สามเดือนแล้ว”
“เพราะอะไร! ทั้งที่เมื่อก่อนมีคนพักเยอะจะตายไป”
“เชื่อเรื่อง...ผีดูดเลือดไหมละ”
“ผีดูดเลือด!” ต้าพูดทวนคำนั้นอีกรอบ
“ก็ศพคนตายที่ออกหน้าหนังสือพิมพ์ ที่ตายไปไม่รู้จักกี่ศพ ในระแหวงนี้ทั้งนั้น แล้วใครจะมาพัก ไม่สังเกตหรือไง ตอนขับรถมา ที่นี่เงียบไปหมด” ลุงยังคงเล่าเหตุการณ์ให้ต้าฟัง ในขณะที่เค้ก ก็ยังคงนั่งดูสถานการณ์อยู่ในรถ เธอมองไปยังด้านนอกด้วยความหวาดกลัว บรรยากาศมันไม่เหมือนเดิมเลยจริงๆ เธออยากจะตะโกนให้ต้า รีบออกจากที่นี่ด้วยซ้ำ
“ไร้สาระนะลุง นี่มันปี 2016 แล้วนะครับ” ต้าพูดติดตลกกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แต่ลุงกับใช้สายตาจ้องต้าเขม็ง หลังจากที่ต้าพูดคำนั้นออกมา จนเขาสีหน้าซีดด้วยความกลัว
“มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระ!”
“อย่าบอกนะลุงเป็นผีดูดเลือด” ต้ายังคงพูดติดตลก เขาพูดด้วยท่าทางที่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ จนคนที่อายุมากกว่าเขาถึงกับโมโหกับท่าทางของเขาแบบนั้น
“ฉันไม่ใช่!”
“เห็นไหม ลุงก็ยังไม่เคยเห็นตัวพวกเขาอยู่ดี บางทีมันก็อาจจะเป็นแค่ข่าวลื่อที่เล่ากันปากต่อปากก็เท่านั้น” เขายังคงทำท่าทางไม่เชื่อ จนลุงต้องจ้องสายตาใส่ตาเขม็ง สีหน้าแกเริ่มโกรธ ที่เห็นว่าคนที่อายุอ่อนกว่าตนเอง จะแสดงทีท่าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดแบบนั้น
“ฉันไม่ใช่! แต่ฉันคือคนที่สร้างพวกเขา ฟังนะไอ้หนู ผีดูดเลือด จะเรียกอีกอย่างก็ได้ว่า...แวมไพร์” สายตาของลุงเริ่มเปลี่ยนๆไป จนต้าเริ่มแสดงอาการกลัว ตัวเขาเริ่มเย็น ใจเขาเริ่มเต้นแรง ที่เห็นท่าทางอันเลือดเย็นของลุงที่จ้องมาทางเขา
“มันหายไปตั้งแต่ร้อยกว่าปีก่อนแล้ว เคยได้ยินไหม คนที่เป็นแวมไพร์เขาจะเป็นอมตะ และเคยได้ยินไหม ที่มีคนขุดเจอศพของแวมไพร์ที่ซอเบียร์”
“ผมไม่เคยได้ยิน” ต้าเริ่มถอยห่างจากลุง แต่ลุงก็ยังกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเล่าเรื่องราวต่อ
“ลูกสาวฉันตายเพราะประสบอุบัติเหตุ ฉันเลยค้นหาวิธีที่จะฟื้นคืนชีพลูกสาวตัวเอง โดยการไปเอาชิ้นส่วนของศพแวมไพร์ที่ถูกขุดเจอ และเก็บไว้อย่างดีที่ศูนย์วิทยาศาสตร์ในประเทศอังกฤษ ฉันคิดค้นอยู่นาน ในที่สุด ฉันก็ได้เซรุ่ม”
“ลุงเป็นใคร!”
“ฉันคือหมอศัลศาสตร์และเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ถูกไล่ออก เพราะทำผิดกฎ”
“ฉันฉีดเซรุ่มให้ลูกสาวตัวเอง แล้วรู้ไหมว่าเกิดอะไร” ลุงยังคงพูดด้วยท่าทางเยือกเย็น แต่ต้าเริ่มกลัวกับท่าทีของลุง เขาพยามถอยห่างลุงเรื่อยๆ และพยายามใช้สายตาส่งซิกให้เค้ก ขยับร่างกายของเธอมาที่หน้าพวงมาลัยของรถ
“ในที่สุด! ลูกสาวฉันก็เป็นอมตะ เธอฟื้นคืนชีพ เธอสง่างามเหมือนกับดอกไม้เลยละ แถมยังล่าเหยื่อเก่งอีกตั้งหาก อยากเจอเธอไหม”
“โรส! มาหาพ่อหน่อยลูก มีเหยื่อมาให้กินถึงทีเชียว” ลุงตะโกนเรียกคนๆ นึ่งออก เธอโผล่มาด้วยความไว เหมือนกับหายตัวได้ เธอยืนอยู่ข้างหลังของลุง ใบหน้าเธอซีด ผมสีบอร์นทอง ดวงตามีเล่ห์เหลี่ยมดูน่ากลัว และที่ริมฝีปากเธอมีคราบเลือด!
- Writer
