“ณดา” สุเมธเผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความตกใจ ถ้าเขามีสติน้อยกว่านี้อีกหน่อยคงจะขยี้ตารัวๆ ให้รู้ชัดไปเลยว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด
“เมธ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“อืม ใช่ แล้วนี่ณดามาทำธุระเหรอ” เขาไม่คิดว่าจะเจอณดาที่โรงงาน เดาไม่ออกว่าณดาจะมามีธุระอะไรที่ไร่หรือที่โรงงานของเขา
“ออ เรามาทำงาน”
“ทำงาน” สุเมธทวนคำตอบซ้ำ เขาเพิ่งกลับมาทำงานที่โรงงานหลังจากที่ลาพักร้อนไปสิบวัน ไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ ณดามาทำงานที่นี่ได้ยังไง สไตล์เธอไม่น่าจะมาอยู่ไร่อยู่ป่า พอตั้งคำถามภาพของเพื่อนก็ลอยเข้ามาในหัวให้ตกใจเล่น...ไม่หรอกมั้ง ภามไม่น่าจะทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนี้
“ทำงานในโรงงานเราน่ะเหรอ”
“อืม สมัครเป็นเลขาคุณหนึ่งน่ะ เพิ่งมาทำงานได้สามวัน เมธก็ทำงานที่นี่เหมือนกันเหรอ”
“ออ ใช่ โรงงานของพ่อเลี้ยงเราน่ะ อืม ไม่คิดเลยว่าณดาจะมาทำงานบนเขาได้” สุเมธถามสิ่งที่ตัวเองสงสัยผ่านความหยอกล้อ
“เราเพิ่งลาออกจากง
