“หึงงั้นหรือ…อะไรที่ทำให้นายคิดไปเองอย่างนั้น นายแยกไม่ออกเลยหรือระหว่างหึง โกรธ ฉันโกรธที่นายกล้าถึงขนาดที่เอาตัวเองไปปนเปื้อนกับคนพวกนี้ ทั้งที่นาย…” ประโยคนั้นขาดห้วงไป หานลี่กัดฟันจนเลือดแทบไหลซึม แต่สายตากลับสะท้อนออกมาฉายชัดมันคือความหวงแหนที่เขาเองก็ยากที่จะยอมรับ มือที่กระชากแขนอีทั่นแน่นขึ้นราวกับจะตรึงเขาไว้ตรงนี้ยังขาดิกก่อนจะปรับลมหายใจให้กลับมาเป็นปรกติแล้วเอ่ยขึ้น
“อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้นายหนีไปได้อีก…ถ้านายยังอยากยั่วโมโหฉันนัก ฉันก็จะบอกนายว่าสมใจนายแล้วล่ะแต่นายจงจำไว้ อีทั่น ตั้งแต่วินาทีนี้ไปนายเป็นของฉัน!” เสียงสุดท้ายประหนึ่งคำประกาศิต ดังก้องเหนือบรรยากาศที่หนักอึ้งด้วยแรงปะทะของฟีโรโมนส์ จนโอเมก้าที่ถูกใช้เป็นสะพานสะอื้นไห้ พยายามคลานถอยออกห่างจากวงล้อมอันตรายนี้ เป็นจางอี้เหมินที่เข้ามากู้สถานการณ์ของ หานลี่ ที่กำลังปล่อยฟีโรโมนส์อย่างสุดพลัง เพราะหึงหวงอีทั่นที่อยู
