EP.11 ติดใจต่อมั้ย
1469 Words
สัปดาห์ต่อมา
ด้านฟรอสต์ร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สีเข้มใบหน้าอันหล่อเหลาสวมทับด้วยแว่นกันแดดสีชา ก้าวขาลงจากรถยุโรป ขณะที่ขับมาจอดใต้หอพัก
ด้านมาคัสที่ลงมาทานข้าวเมื่อเห็นฟรอสต์ลงจากรถ ถึงกับขมวดคิ้ว ละมันไปขับรถใครมา
“ไหนมึงบอกจะไปติวกับสาว” มาคัสถาม เขาไม่ยักกะรู้ ไอ้ฟรอสต์มันไปมีรถตอนไหน ที่นี่ออสเตรเลียนะครับไม่ใช่เมืองไทยบ้านมัน
“กำลังจะไป แต่กูลืมของ”
“รถใคร” มาคัสถามด้วยสีหน้างงงวย มาซัมเมอร์แค่ 3 เดือนนี้น้าเจ เปย์เบนซ์มันเลยเหรอวะ
“รถคนอื่นดิ กูไปเช่าเขามา” คำตอบของฟรอสต์ทำเอามาคัสอึ้งไปเลย
“เชี่ย...จีบสาวธรรมดาไม่ได้ไง นี้เล่นเช่ารถขับไปรับส่งสาวเลยเหรอวะ”
“ทำไงได้ ที่ๆกูจะไปมันไม่มีรถสาธารณะ ไม่ให้เช่า มึงจะให้กูซื้อไง” ฟรอสต์ผมคิดแล้ววิธีนี้คุ้มและสะดวกสำหรับผมสุดๆ อีกอย่างวันนี้ปาลินให้ผมเลือกสถานที่ติวเอง คิดเหรอคนอย่างผมจะเลือกสถานที่ใกล้ๆ แบบนั้นเสียแผนผมหมด ฟรอสต์ยิ้มร้ายจากนั้น ฟร้อนท์ที่กำลังจะไปมหาลัยก็เดินมาทักทายสองหนุ่ม
“โอ๊ะ...โอ้ พี่ชายใครเนี่ย ว่าแต่วันนี้พี่ชายฟร้อนท์จะแต่งหล่อไปไหนเหรอคะ แค่ไปติวจำเป็นต้องเท่อะไรเบอร์นี้เลยเหรอ” ขนาดน้องสาวยังชม คนถูกชมก้มส่องกระจกรถจัดทรงผมให้เข้าที่ สายตายัยฟร้อนท์หล่อ แสดงว่าผ่าน
“เอามา” ฟรอสต์ไม่พูดเปล่า แต่กับแบมือขอน้อง
“อะไรคะ”
“ฟร้อนท์อย่ามาเนียน ยืมก่อนน่า”
“ในบัตรมีวงเงินแค่ 1 แสนเองนะคะ พี่ชายห้ามรูดเกิน”
“เออ รู้แล้วน่า ห้ามบอกคุณนายเจนิส เข้าใจ๋ ถึงไทยเมื่อไหร่จะรีบคืน” เอ่ยจบฟรอสต์ก้าวขาขึ้นรถ จากนั้นก็เคลื่อนรถออกจากหอพักของตน
“โอ้ พี่มาคัส นี้อย่าบอกนะ ว่าพี่ชายฟรอสต์ลงทุนไปเช่ารถมา”
“คิดว่าไงละครับ”
“จ๊ะ พ่อบุญทุ่มของน้อง” แต่นั้นมันตังฉันนี่น่า ฟร้อนท์ที่ได้ฟังคำตอบจากปากมาคัส ถึงกับตาโต โห พี่ชายหลงเสน่ห์พี่ปาลินถึงขั้นปล้นบัตรน้องเลยเหรอ จะว่าไปได้อย่างพี่ปาลินมาเป็นพี่สะใภ้ก็ไม่ติดนะ น่ารักแถมเรียนเก่งนิสัยดีอีกด้วย ทว่าอีกใจกับคิดขึ้นมา ว่าแต่พี่ชายของฉันเถอะจะจริงจังกับพี่ปาลินมากแค่ไหนกันเชียว สาเหตุที่พี่ฟรอสต์ถูกส่งมาเรียนซัมเมอร์ที่นี่ ก็ไม่ใช่เรื่องชู้สาวหรอกเหรอ
“หยี เจ้าชู้อย่างพี่ฟรอสต์ หล่อรวย แค่ไหน ฟร้อนท์ก็ไม่เอาหรอกค่ะ” หัวจะปวดไม่รู้ติดเชื้อนิสัยเจ้าชู้จากใครมา จะว่าคุณพ่อคงไม่ใช่แน่ๆ ฟรอสต์ได้แต่คิดเข้าข้างป๊ะป๋าริว
ด้านปาลินที่วันนี้มีติวหนังสือให้กับฟรอสต์ในครั้งที่ 3 ทว่าผ่านไป 30 นาที แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าฟรอสต์นั้นจะมาสักที นี้เขาไม่ติวแล้วเหรอ สายตาดวงเล็กเหลือบมองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า
“ไม่มาก็น่าจะบอกกันบ้าง คนบ้าปล่อยให้ฉันรอแบบนี้ได้ไง” 1 2 3 จนกระทั่งถึง 10 ร่างบางลุกออกจากม้านั่งที่เธอนั่งรอเขาแต่แล้วกับต้องชะงักเมื่อมีรถคันนึงวิ่งมาจอดที่ริมฟุตบาท
“ปาลิน ปาลิน” เสียงที่ตะโกนดังขึ้นมา ทำเอาปาลินชะงัก ร่างบางเหลือบมองไปตามเสียง
“รอฉันนานไหม ขอโทษที่ให้รอ รีบขึ้นมาสิ” ปาลินงงงวยกับท่าทีของฟรอสต์เล็กน้อย ที่ขับรถมารับเธอ แต่เดี๋ยวนะ
“นี้นายจะเท ไม่ติวงั้นเหรอ”
“ติวสิ แต่ฉันไม่อยากติวที่นี่ รีบขึ้นมาสิครับ”
“ห๊ะ...ไม่ติวที่นี่ แล้วนายจะไปติวที่ไหน” นี้ฉันไม่ได้ว่างมากนะ เขาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า
“มาก่อน เดี๋ยวรู้เอง” ฟรอสต์เอ่ยขณะที่ใบหน้าอันหล่อเหลายังคงสวมแว่นตา เมื่อฟรอสต์ว่ามาเช่นนั้น ปาลินก็สาวเท้าขึ้นรถของเขาทันที ปาลินเมื่อขึ้นรถมากับฟรอสต์แล้วนั้น
“ฟรอสต์ นายจะพาฉันไปติวที่ไหน” ขึ้นรถขับยังไม่พ้นรั้วมหาลัย ปาลินก็ถามผมเลย
“ทำไม ฉันดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันแค่เบื่อการติวบรรยากาศเดิมๆ อยากจะไปสูดอากาศนอกเมืองบ้าง เท่านั้นเอง”
“ปาลิน ฉันดูไม่น่าไว้ใจ งั้นเหรอ” ฟรอสต์ไม่พูดเปล่า แต่วินาทีที่เขาจอดรถติดไฟแดง ใบหน้าอันหล่อเหลากับโน้มเข้าใกล้หน้าของเธอ
!! ตึกๆ ตักๆ !! รอยยิ้มเสน่ห์ดึงดูดชวนหลงใหล แต่แฝงไปด้วยความขี้เล่นเจ้าเล่ห์นิดๆ ปาลินไม่คิดจะหลบสายตาครั้งนี้เธอกับสบตากับเขาอย่างใกล้ชิด
‘ผู้ชายอย่างฟรอสต์ เป็นคนแบบไหนกัน’
“ฉันกำลังจะพาเธอไป แคนเบอร์รา”
“แคนเบอร์รา อึก!”
“จะตกใจทำไม ถือว่าเธอไปทำงานให้ฉันนอกสถานที่ ติวที่เดิมๆ เธอไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“อืม มันก็จริงของนาย”
5 ชั่วโมงต่อมา
ด้านฟรอสต์หลังจากที่ขับรถมาจากซิดนีย์ พาปาลินแวะทานข้าว ผมก็พาเธอมาถึงที่พักที่เราจะพักกันในคืนนี้
“นี่อย่าบอกนะ ว่านายจะติวที่นี่”
“อืม คืนนี้เราจะพักกันที่นี่”
“พัก นี่นายจะบ้าเหรอ วันนี้นายกินเวลาฉันมาจะทั้งวันแล้วนะ” คนเตรียมเนื้อหามาติว ตั้งใจจะให้ความรู้แน่นเต็มๆ ทว่ากับโมโห มาถึงไม่มีท่าทีว่าเขาจะอยากติวกับเธอเลยสักนิด
“วันนี้ฉันขับรถมาเหนื่อยๆ ขอพักก่อนพรุ่งนี้ค่อยติวละกัน”
“ฉันจะกลับ”
“ฉันจ่ายค่าที่พักแล้ว มันคืนตังไม่ได้ อย่าคิดมากถือว่ามาเปลี่ยนบรรยากาศกับฉัน” นี้ฟรอสต์ต้องเป็นบ้าไปแล้ว แน่ๆ
“ห้องมีแค่ห้องเดียว คืนนี้ฉันจะนอนยังไง”
“เธอไม่เห็นหรือไง เตียงมันมีสองเตียง” เหอะ นี้เขาจะให้ฉันนอนร่วมห้องเดียวกับเขา บ้าไปแล้ว
“ไม่มีไรหรอกน๊า ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน๊า ถ้าไม่มีอารมณ์ฉันก็ไม่ทำ” คำพูดของฟรอสต์ยิ่งทำเอาปาลิน เดือดโมโหสุดๆ
“ไม่ ยังไงคืนนี้ฉันก็ไม่นอนกับนาย” ใครจะคิดว่าเขาจะกล้าหลอกล่อเธอ มาไกลถึงแคนเบอร์รา มันน่าโมโหสุดๆ
“ฉันเช็กกับทางโรงแรมแล้ว วันนี้เป็นวันหยุด ไม่มีห้องว่าง” ฟรอสต์บอกหน้าตาเฉย ไม่รู้สึกอะไรที่นอนร่วมห้องกับเธอ
“ไม่เชื่อ โทรเช็กกับทางโรงแรมอีกครั้งก็ได้”
ผ่านไป 10 นาทีปาลินโทรเช็กแทบจะทุกโรงแรม ทว่ากับไม่มีห้องว่างอย่างที่เขาบอกกับเธอ
‘เหอะ นี้ฉันต้องทนร่วมห้องกับคนแบบนี้จริงๆ เหรอ’ ปาลินใบหน้าสวยมีสีหน้าคิดหนัก อายุ 21 ใช่ว่าจะเคยร่วมห้องกับชายหนุ่มหรอกนะ ไม่เคย
“เอาไง จะนอนที่นี่หรือกลับ เดินทางมาเหนื่อยทั้งวันแล้ว ฉันคงขับรถกลับคืนนี้ไม่ไหว ยังไงคืนนี้เธอทนๆ ไปก่อนละกัน” ปาลินไม่ตอบ แต่ร่างบางกับเดินมานั่งอีกเตียงที่ถัดจากเตียงนอนของฟรอสต์ อย่างน้อยก็คนละเตียง
“เธอ ไม่ไวใจฉัน” เหอะ ช่างมีหน้ามาถาม
“ในห้องสมุดวันนั้น ฉันไม่ลืมหรอกนะ”
“ติดใจจูบฉันละสิ คืนนี้ต่อไหม” ปาลินที่ฟรอสต์เอ่ยมาเช่นนั้น ร่างบางถึงกับนอนหันหลังอีกเตียงให้เขา ทว่าคนขี้แกล้งมุมปากหนากับยิ้มร้าย
“ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีอะไร ไม่เต็มใจก็ไม่ทำนะ” เขาเอ่ยขึ้นลอยๆ
“เลิกพูดเรื่องนี้สักที” ปาลินแทรกเสียงขึ้นมา
“อ้าว ไอ้เราก็นึกว่าอยากต่อ ถ้าอยากปลุกฉันได้นะ” เอ่ยจบฟรอสต์ก็ล้มตัวนอน ภายในห้องพักโรงแรมหรู ภาพที่คิดไว้ในหัวดื่มแชมเปญนอนแช่น้ำในอ่าง ทว่ากลับกลายเป็นว่าเขาและปาลินนอนหันหลังให้กัน
'อุตส่าห์พามาเปิดโรงแรม คืนละหมื่น อ่อยขนาดนี้แล้ว ไม่สนจริงเหรอว่ะ' ถ้าเป็นน้องๆ ในมหาลัย ไม่ต้องอ่อยให้เปลืองค่าโรงแรมคืนละหมื่น ก็ได้แล้วนะ
- Writer
