เข้าวันที่สองที่รามิลนอนพักเต็มแรง เพราะบาดแผลที่เป็นทำให้ร่างสูงลุกไปไหนลำบาก อีกทั้งยังต้องกินยาอยู่ตลอดเพราะแผลเริ่มจะอักเสบจากการที่เขารั้นจะลุกเดิน พลอยใสคอยทำหน้าที่ดูแลเขาเป็นอย่างดี คนที่คอยเช็ดตัว ยกอาหารและยาไปให้ก็มีแค่พลอยใสคนเดียวเท่านั้น ส่วนน้ำเพชรเธอไม่ได้เข้าไปเหยียบห้องนั้นเลยตั้งแต่กลับมา
“ทานข้าวก่อนนะคะ จะได้ทานยา” พลอยใสยกถาดอาหารมาวางไว้ตรงหน้าร่างสูง พลางตักข้าวต้มร้อนๆขึ้นมาเป่า ก่อนจะยกไปที่ปากเขาเพื่อป้อน
ทว่ารามิลกลับปัดมันทิ้งเพราะเขาไม่อยากกิน ทำให้ข้าวต้มในช้อนหกเลอะเทอะเต็มพื้นจนพลอยใสต้องรีบหยิบทิชชู่มาเช็ด
“น้ำเพชรไปไหน ไปตามเธอมาให้ฉัน” รามิลออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะหงุดหงิด
“พลอยว่าคุณรามิลทานข้าวก่อนดีกว่านะคะ จะได้ทานยาแล้วก็นอนพัก แผลคุณจะได้หายไวๆ”
เพล้ง!
เป็นอีกครั้งที่พลอยใสถูกมือหนาปัด คราวนี้คนนอนอยู่ไม่เพียงแต่ปัดให้ช้อนตกเท่านั้น เข
