น้ำเพชรมองภาพรถที่กลิ้งพลิกด้านสลับไปมาตกข้างสนามด้วยความตกใจ ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะวุ่นวาย ทุกคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอในตอนนี้กลับพากันกระโดดเข้าสนามเพื่อไปช่วยคนตรงหน้า
“นาย นายครับ! เรียกรถพยาบาลมาสิวะ” เวกัสตะโกนเสียงดังใส่ลูกน้องอย่างเร่งรีบ พลางพยายามเปิดประตูรถฝั่งด้านคนขับที่มันกลับหัว
รามิลที่ยังพอมีสติ เขามองไปยังคนตัวเล็กข้างสนามด้วยแววตานิ่งๆ เสียงรอบข้างกลายเป็นเสียงวิ้งค์อยู่ข้างๆหูจนแทบไม่ได้ยิน รามิล แทบไม่ได้มองคนตรงหน้าที่ใกล้เขาเลยแม้แต่นิด เพราะตอนนี้สายตายังคอยเอาแต่จดจ้องคนตัวเล็กที่ยืนตัวสั่นอึ้งกับเหตุการณ์ข้างหน้าจนทำอะไรไม่ถูก
“นายครับ นาย นายเป็นอะไรไหมครับ นาย!” เวกัสเปิดประตูรถได้ ก็รีบดึงตัวรามิลออกมา พลางเรียกสติเพื่อให้รู้สึกตัว
“รถพยาบาลมายังวะไอ้เหี้ย!”
“มึง รีบไป เอาตัวเธอ มา” รามิลพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก และแผ่วเบาจนเวกัสต้องเงี่ยหูฟัง
“นายห่วงตัวเอ
