เธอของคุณเจตน์

เธอบอกตัวเองว่าไม่คุ้นเคยกับความมืดนี้เลย หากจิตใต้สำนึกลึกๆ คล้ายกำลังถูกหลอกหลอนด้วยความมืดที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามา เสียงอื้ออึงดังในหัว หวีดหวิวโหยหวน พานให้ใจสั่นด้วยความหวาดกลัวกับบางสิ่งที่ราวกับรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร มืดขึ้น ดังขึ้น ยาวนานจนแทบขาดใจ แต่ก่อนที่จะเผชิญกับอะไรสักอย่างหรือจมอยู่ในความมืดมิดอึดอัดนี้ไม่รู้จบก็พลันเกิดแสงสว่างขึ้นมาตรงหน้าให้หายใจเข้าเต็มปอดได้ครั้งหนึ่ง รู้สึกถึงอ้อมแขนอบอุ่นที่ฉุดรั้งเธอขึ้นมา ชัดเจนตอนที่เสียงทุ้มดังเข้ามาในความรู้สึก “ฝันร้ายเหรอ” เธอผวา ลืมตา...เหนื่อยราวกับวิ่งมาราธอนมา ปล่อยให้ตัวเองหายใจให้พอขณะที่สายตาปรับกับแสงสลัวจากแสงจันทร์ที่สาดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา ไออุ่นที่อิงแอบแนบชิดจากด้านหลังทำให้เธอหลุบมองลำแขนที่โอบกอดเธอไว้หลวมๆ เชื่อมความฝันกับความจริงในตอนนี้ หญิงสาวพลิกตัวกลับไปหาเขา “คุณเจตน์” เสียงแผ่วเบาเปล่งออกมาจากลำคอหลังจากที่มองหน้ากันเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่พูด เธอก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรในตอนนี้ “อืม ฝันร้ายจริงๆ สินะ เหงื่อเต็มเลย” น้ำเสียงเขาเรียบเรื่อย แววตาไม่บ่งบอกความรู้สึกขณะใช้มือแตะตามไรผมชื้นเหงื่อของเธอ หากหัวใจดวงน้อยกลับรู้สึกได้รับการปลอบประโลม จนถึงวันนี้เหมือนแพรก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าในบางครั้งที่ได้รับความอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้มันมีอยู่จริงๆ หรือเธอรู้สึกง่ายไปเอง “เอ่อ ค่ะ คุณเจตน์กลับมานานหรือยังคะ” “สักพัก” “หนูไม่ได้รอ นึกว่าคุณเจตน์จะไม่ได้กลับ” ประโยคหลังนั้นเผลอพูดออกไป พอถูกเขามองก็เงียบ เผลอเม้มปากด้วยความกดดันจากดวงตาคู่คม บนใบหน้าที่เหมือนจะไร้ความรู้สึกนั้น เธอกลับรู้ดีถึงความเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย ตอนนี้สายตาของเขาเหมือนกำลังมีเรื่องสำราญใจ “ก็ไม่ได้บอกให้รอ” เป็นความจริงที่เจตน์ไม่เคยบอกให้เธอรอ เพราะต่อให้เธอหลับแล้วถ้าเขาอยากปลุกเขาก็คงปลุกเธอเอง แต่ก็เป็นความเคยชินที่เธอมักจะรอเขา...ไม่บ่อยนักหรอกที่เจตน์จะกลับบ้านหลังเที่ยงคืน “ทำไมคิดว่าฉันจะไม่กลับล่ะ” “ก็...หนูเห็นว่าเที่ยงคืนแล้ว” “หืม นี่รอฉันถึงเที่ยงคืน” “เปล่าค่ะ หนูแค่นอนไม่หลับ” ตอบไปแล้วก็นึกหงุดหงิดตัวเองที่น่าจะหาเหตุผลได้ดีกว่านี้ เธอเหลือบมองเขาแล้วก็หลบตาเมื่อเห็นความระยิบระยับในดวงตาคมดุคู่นั้น เหมือนแพรรู้แล้วละว่าเขาไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรจริงจังจากเธอตั้งแต่แรก เธอไม่คิดว่าเขาจะกลับบ้านตั้งแต่เลยสี่ทุ่มมาแล้ว เพราะเจตน์บอกว่าจะไปผับที่เขากับเพื่อนของเขามีหุ้นส่วนร่วมกัน เจตน์พูดถึงเรื่องผู้หญิง...เธอเลยคิดว่าเขาอาจจะไม่กลับมา ค่อนข้างจะใจร้ายในความรู้สึกหากเจตน์ทำแบบนั้น ทั้งๆ ที่หลังจากคืนนี้เธอก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่ในสถานะนี้อีกต่อไป เธอรู้ว่าเจตน์คงจะมีผู้หญิงคนอื่น เขาอาจมองหาไว้แล้วก็ได้ แต่ก็แอบหวังว่าคืนนี้เขาจะอยู่กับเธอ “เพิ่งนอนไปไม่ถึงชั่วโมงเองสิ ฝันร้ายอีก” เขาพูดขณะที่ใช้มือม้วนผมเธอเล่นอย่างอ้อยอิ่ง เหมือนแพรช้อนสายตาขึ้นมองเขาอีกครั้งได้สำเร็จ “ถ้าไม่ให้นอนตอนนี้จะไหวไหมออย” ถาม แต่เว้นให้เธอได้คิดเพียงแค่อึดใจเขาก็จูบ เหมือนแพรแหงนหน้ารับจูบนี้อย่างเต็มใจ ไม่ได้ติดใจในคำตอบของตัวเองเพราะรู้ในจุดประสงค์ของคำถามและสายตาของเขาตั้งแต่แรก ร่างหนาพลิกตัวขึ้นเหนือเธอ ทาบทับ เธอเองก็โอบกอดเขา ลูบไล้แผ่นหลังผ่านเสื้อนอน ปล่อยตัวและหัวใจไปกับจูบและร่างกายที่เธอโหยหา ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เราต่างกอดเกี่ยวเหนี่ยวรั้งร่างกายของกันและกัน ก่อนที่เขาจะพลิกให้เธอขึ้นมาอยู่บนตัว หญิงสาวถอนจูบ ยันตัวกับอกแกร่งของเขา มองสบดวงตาดำลึกที่สบมา ใบหน้าเธอร้อนวูบวาบขณะดันตัวขึ้น เธอไม่แน่ใจในความหมายที่เขาส่งมานักหรอก หากมือเล็กๆ ก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนอนให้เจ้าตัว เธอโน้มตัวลงไปแนบชิดอีกครั้งหลังจากถอดเสื้อออกจากร่างกำยำได้สำเร็จ จูบที่ปลายคาง และไล่ต่ำลงมา ร่างกายเธอร้อนและร่ำร้องที่จะครอบครองเขาไปทุกสิ่งทุกอย่าง สิ่งที่เธอไม่กล้าทำนักหากไม่ใช่ความต้องการของเขา แต่คืนนี้เธอไม่อยากควบคุมความต้องการในส่วนลึกนี้ไว้เลย เจตน์นอนนิ่งๆ ให้เธอเลื้อยบนตัวเขา จูบและตีตราไปทุกตารางนิ้ว ตลอดจนปล่อยให้เธอครอบครอง “ถอดเสื้อสิออย” เขาสั่ง เหมือนแพรถอดชุดนอนตัวเองออกไปทางศีรษะขณะที่ยังขยับเคลื่อนไหวอยู่บนตัวเขา เจตน์นอนมองเธอ ประสานมือรองศีรษะ ขณะที่เธอเองก็ไม่หลบหลีกสายตาเขาแต่อย่างใด “พอหรือยังออย” เสียงของเขาพร่าสั่นเล็กน้อย เจตน์จับจ้องร่างบางที่เอนแอ่นไปด้านหลังเมื่อถึงขีดสุดแห่งอารมณ์ปรารถนา ยื่นมือทั้งสองมาประคองเอวเธอไว้ รอให้คนที่อารมณ์ล่องลอยไปไกลแสนไกลกลับมามองเขาอีกครั้งจึงประคองให้เธอนอนลงข้างๆ เปลี่ยนตำแหน่งให้ตัวเองอยู่ด้านบน เหมือนแพรยังมองเขาตาปรอยอยู่เลยตอนที่เขาบดจูบลงมา คราวนี้เร่าร้อนพอๆ กับเบื้องล่างที่ขยับครอบครองเธออย่างทรงพลัง “คุณเจตน์” กลายเป็นเธอที่ร่ำร้องอยู่ใต้ร่างเขา ไม่รู้ว่าเขากำลังเอาคืนเธออยู่หรืออย่างไร เขาครอบครองและตีตราเธอไปทุกตารางนิ้ว กักขังเธอไว้ใต้ร่าง แผดเผาเธอด้วยไฟพิศวาสที่ไม่รู้จะสิ้นสุดตรงไหน...และทำให้เธอเองก็ต้องการเขาอย่างไม่จบสิ้นเหมือนกัน “ออย” เขาเรียกเธอขึ้นมาในความเงียบหลังผ่านพายุที่น่าจะเป็นลูกสุดท้ายของค่ำคืนมาสักระยะหนึ่ง ต่างก็รู้สึกหมดเรี่ยวแรง แต่ก็ไม่มีใครหลับ เจตน์กอดเธอไว้หลวมๆ เธอเองก็คว้าเอาอ้อมกอดอบอุ่นนี้ไว้ให้นานที่สุด “คะ” “พรุ่งนี้ฉันไปส่ง ตอนบ่ายแล้วกัน นี่ก็จะเช้าแล้ว” “ค่ะ” เธอเปล่งเสียงได้แผ่วเบา หมดแรงและปวดร้าวในใจ “เก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” “ค่ะคุณเจตน์” รู้สึกว่าเขาช่างพูดเหมือนเรื่องปกติทั่วๆ ไป ขณะที่หัวใจเธอแทบจะขาดรอนๆ บางทีก็นึกสงสัยว่าเจตน์ไม่รู้สึกใจหายบ้างเลยหรือ...แต่พอตั้งคำถามก็ได้คำตอบอย่างแจ่มชัด ว่าเขาคงไม่ได้คิดอะไร แม้ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาอ้อมกอดนี้จะอบอุ่นและปลอดภัยสำหรับเธอแค่ไหน แต่มันก็ไม่เคยเป็นของเธอ ในความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขามันเหมือนเป็นภาพลวงตาในความฝัน หากพอถึงเวลาที่ต้องตื่นเขาก็ยังเป็นคนที่ไกลแสนไกลสำหรับเธออยู่ดี