ศึกงานครั้งแรก

800 Words

วันจันทร์สัปดาห์ที่สองของการฝึกงาน พริมตั้งใจว่าจะเริ่มต้นใหม่กับคีย์ เธอไม่อยากมีปัญหาให้ยุ่งยาก ทั้งเพื่อคะแนนการประเมิน และเพื่อสภาพจิตใจของตัวเอง แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่คิดแบบเดียวกัน วันนี้ทีมของเธอได้รับมอบหมายให้ทำ พรีเซนต์แผนการตลาดสำหรับผลิตภัณฑ์ใหม่ ซึ่งเป็นโปรเจกต์ใหญ่ของฝ่าย พริมถูกจับคู่…แน่นอน คนเดิม ‘‘คีย์ เธอสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปที่โต๊ะของเขา “หัวหน้าบอกให้นัดคุยงานกันค่ะ วันนี้บ่ายว่างไหม” คีย์เงยหน้าเพียงเสี้ยววินาทีแล้วตอบเสียงเรียบจนฟังดูเย็นชา “ผมทำโครงร่างไว้แล้ว คุณเอาไปเรียบเรียงต่อก็แล้วกัน” พริมขมวดคิ้วทันที “ยังไม่คุยกันเลยนะคะ จะรีบสรุปไปคนเดียวได้ยังไง?” “ผมคิดว่าผมพอรู้ว่าทางฝ่ายต้องการอะไร” เขาพูดพลางเลื่อนแฟ้มเอกสารบางอย่างให้ “คุณก็แค่ทำตามที่ผมเขียนไว้ก็พอ” คำว่า “แค่ทำตาม” ทำให้เลือดในตัวพริมเดือดนิด ๆ เธออุส่าห์เตรียมข้อมูลมา แต่เขากลับทำเหมือนเธอไม่มีความสามารถอะไร “ขอโทษนะคะ แต่พรีเซนต์นี้เป็นงานทีม ไม่ใช่งานเดี่ยวของคุณ” คีย์ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ผมกำลังช่วยให้มันง่ายขึ้น” “ง่ายสำหรับคุณค่ะ แต่ไม่ใช่ฉัน” บรรยากาศเริ่มตึงขึ้นแบบที่พนักงานโต๊ะข้าง ๆ เริ่มเหลือบมอง บ่ายวันนั้น หัวหน้าฝ่ายการตลาดเรียกประชุมเล็ก ๆ เพื่อตรวจแผนงานเบื้องต้น คีย์เป็นคนเริ่มพูดก่อนอย่างมั่นใจ เขานำเสนอแผนที่ตัวเองเขียนแบบข้ามขั้นตอนบางอย่าง และไม่ได้ใช้ข้อมูลที่พริมเตรียมไว้เลยแม้แต่นิดเดียว พริมกัดปากแน่น พยายามบอกตัวเองว่าอย่าใจร้อน แต่พอหัวหน้าถามว่า“ข้อมูลกลุ่มเป้าหมายที่ได้มานี่ใครคือคนทำ?” คีย์ตอบทันที “ผมครับ” ทั้งที่ข้อมูลส่วนนั้นคือสิ่งที่พริมเป็นคนทำทั้งคืน เธอไม่ทนอีกแล้ว “จริง ๆ แล้วส่วนนี้ฉันเป็นคนทำค่ะ แต่คีย์ไม่ได้เอาไปใส่ในแผนที่นำเสนอ” หัวหน้าชะงัก คีย์หันมามองเธอด้วยสายตาเข้มขึ้นทันที “เพราะผมคิดว่ามันไม่จำเป็นในเบื้องต้น” พริมสวนกลับไม่รอ “ไม่จำเป็น หรือคุณไม่อ่านคะ?” อากาศในห้องประชุมเหมือนหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง พนักงานคนอื่นกลืนน้ำลายกันเป็นแถว คีย์วางปากกา “ถ้าคุณคิดว่าดีกว่า งั้นเชิญเสนอเองเลยสิ” “ได้ค่ะ!” พริมลุกขึ้นทันที หัวใจเต้นแรงแต่สายตาแน่วแน่ เธออธิบายข้อมูลกลุ่มเป้าหมาย เจาะลึกพฤติกรรมผู้บริโภค พร้อมเหตุผลว่าทำไมสิ่งที่เธอทำจึงจำเป็นต่อกลยุทธ์ทั้งหมด หัวหน้าฟังอย่างตั้งใจ ก่อนสรุปว่า “ข้อมูลพริมครบกว่า และนำไปปรับใช้ได้จริงมากกว่า” คำพูดนั้นทำเอาคีย์หน้าชา พริมรู้ได้ทันทีว่าเขาเสียหน้า แต่เธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเธอแค่ปกป้องงานของตัวเอง หลังประชุมเสร็จ คีย์เดินเร็วมากจนพริมต้องกึ่งวิ่งตาม “เดี๋ยว! คุณโกรธอะไรฉันคะ?” เขาหยุดกะทันหันจนเธอเกือบชน “คุณทำผมขายหน้า” “ฉันไม่ได้ตั้งใจ! ฉันแค่ไม่อยากให้งานผิดพลาด” “แล้วคิดว่าผมอยากให้ผิดพลาดหรือไง?” เสียงเขาแข็ง “ผมเคยทำงาน ใช้ประสบการณ์ตัดสินใจ แต่คุณดันมาหักหน้าผม” พริมโกรธจนมือสั่น “คุณไม่ฟังใครนอกจากตัวเองด้วยซ้ำ!” สายตาของคีย์เย็นลงอย่างเห็นได้ชัด “งั้นเราคงทำงานด้วยกันไม่ได้” เธอรู้สึกเหมือนถูกทุบที่อก “จะหมายความว่ายังไงคะ?” “หมายความว่า…ตั้งแต่วันนี้ คุณทำของคุณ ผมทำของผม เราไม่ต้องคุยกันอีก” พูดจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่มองกลับมาแม้แต่นิดเดียว ปล่อยให้พริมยืนอยู่กลางโถงทางเดิน ทั้งโกรธ หงุดหงิด และเจ็บปวดปนกันจนแยกไม่ออก ในค่ำวันนั้น หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ คีย์ไม่แม้แต่จะสบตาเธอตอนทำงาน ไม่ทัก ไม่ถาม ไม่ประสานงานใด ๆ เหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ พริมพยายามตั้งใจทำงานของตัวเอง แต่ทุกครั้งที่เห็นเขาเดินผ่านก็อดรู้สึกแน่นหน้าอกไม่ได้ ทั้งโมโห ทั้งรู้สึกผิด ทั้งไม่เข้าใจว่าทำไมทุกอย่างมันต้องแย่ลงขนาดนี้ เธอวางแฟ้มลงโต๊ะอย่างแรง จนเพื่อนฝึกงานทักว่า “ทะเลาะกับคุณคีย์เหรอ?” พริมเงยหน้าขึ้น ดวงตาวูบไหวเล็กน้อย “ไม่ค่ะ…ตอนนี้เราไม่คุยกันแล้ว” เพื่อนทำหน้าอึ้ง “แบบ…ไม่คุยกันเลยเหรอ?” พริมตอบเสียงเบา “ค่ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more