ตอนที่ 7 : คนใหม่…และความรู้สึกที่เขาไม่อยากยอมรับ

1110 Words

เช้าวันจันทร์ พริมหอบแฟ้มงานก้าวเข้าฝ่ายด้วยความตั้งใจว่า จะไม่สน ไม่มอง และไม่คิดถึงคีย์อีกต่อไป ที่ผ่านมาเธอเหนื่อยเกินกว่าจะพยายามแล้ว ถ้าเขาอยากเมินเธอ เธอก็จะเมินเขาให้สุดเหมือนกัน แต่แค่ก้าวเข้าห้อง เธอก็ต้องชะงัก เพราะทุกสายตาในฝ่าย…กำลังจับจ้องไปที่ผู้ชายคนหนึ่ง ชายหนุ่มในสูทสีเข้ม ทรงผมเรียบร้อย หน้าตาหล่อสะอาดแบบคุณชาย บุคลิกดูอบอุ่นจนห้องทั้งห้องสว่างขึ้น และเขาหันมามองพริมพอดี ยิ้มให้แบบสดใสชนิดที่ใครเห็นก็ต้องใจสั่น “คุณพริมใช่ไหมครับ? ผมชื่อ ชิณ เพิ่งย้ายมาจากฝ่ายการตลาดครับ” พริมกระพริบตาปริบ ๆ ไม่คิดว่าจะมีคนใหม่เข้ามาทักแบบนี้ตั้งแต่เช้า “เอ่อ…สวัสดีค่ะ” ชิณยิ้มกว้าง “ผมเห็นชื่อคุณอยู่ในเอกสารงาน เลยอยากมาทักไว้ก่อน เผื่อเราต้องประสานงานกันบ่อย ๆ น่ะครับ” พูดจบยังยื่นมือมาให้ สุภาพ อ่อนโยน จนฝ่ายทั้งฝ่ายมองเป็นตาเดียว แต่ที่ทำให้ทุกคนต้องเหลียวมองไม่ใช่เพราะเขาหล่อ แต่เพราะมี สายตาอีกคู่ ที่จับจ้องอยู่ห่าง ๆ สายตาของคีย์ ที่อยู่อีกฟากห้อง เขาหันมามองเสี้ยววินาทีนั้น ใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม แต่แววตา…แข็งขึ้นทันทีที่เห็นมือชิณกับพริมห่างกันแค่คืบ เหมือนมีประกายบางอย่างวาบขึ้นในดวงตา จนพริมไม่ทันสังเกต แต่คนรอบข้างเห็นกันชัด ช่วงสาย เมื่อชิณติดพริมไม่ห่าง ในขณะที่พริมกำลังจัดเอกสารเพื่อสรุปข้อมูล ชิณก็เดินมาที่โต๊ะเธออีกครั้ง “คุณพริมครับ ผมขอคุยเรื่องงานนิดหนึ่งได้ไหม?” พริมพยักหน้า ชิณก้มลงมาดูเอกสารใกล้ ๆ กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ และระยะที่ใกล้จนลมหายใจแทบจะปะทะกันทำให้พริมรู้สึกเกรง ๆ นิดหน่อย “ตรงนี้คุณทำละเอียดมากเลยครับ ผมประทับใจนะ” “เอ่อ…ขอบคุณค่ะ” ชิณยิ้มแบบใจดี “ไม่ต้องเกรงใจครับ ผมพูดจริง ๆ” ในขณะที่ทั้งสองกำลังก้มหน้าอยู่เหนือแฟ้มงานเดียวกัน จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง “ขอทางหน่อยครับ” น้ำเสียงเรียบแต่กดต่ำ คีย์ยืนมองงานในมือแต่สายตาเหลือบเข้ามาทางทั้งคู่ชัดเจน พริมรีบขยับออกจากชิณ แต่คีย์กลับเดินอ้อมมาอีกฝั่ง ราวกับจงใจเดินผ่านพริมให้ใกล้ที่สุด ชิดจนเธอแทบลุกไม่ทัน กลิ่นน้ำหอมของเขาผ่านหน้าไป เย็น และคุ้นเคย แต่ตอนนี้มันกดดันมากกว่าทุกครั้ง ชิณเอ่ยทัก “คุณคีย์สวัสดีครับ ผมเพิ่งย้ายมา” “อืม” คีย์รับสั้น ๆ โดยไม่แม้แต่จะหันไปมอง ท่าทีเย็นชาแบบนั้นทำให้ทั้งฝ่ายเงียบลงทันที แต่พริมกลับรู้สึก…อึดอัดมากกว่าใคร ช่วงบ่าย ตอนบ่ายหัวหน้าขอให้พริมกับชิณช่วยกันเตรียมสไลด์ประชุมด่วน ทั้งคู่จึงนั่งทำงานด้วยกันที่โต๊ะประชุมเล็กของฝ่าย ชิณขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้เธออีกครั้ง เพราะต้องดูจอเดียวกัน จนไหล่แทบชนกัน “ถ้าตรงนี้ปรับแบบนี้จะดีกว่าไหมครับ?” ชิณเอียงหน้ามาใกล้เธออย่างเป็นธรรมชาติ พริมกำลังจะตอบ แต่เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นก่อน คีย์เดินเข้ามา วางแฟ้มลงแรงกว่าปกติเล็กน้อย เสียง “ปึก” นั้นทำเอาพิมกับชิณชะงัก คีย์พูดเสียงนิ่ง “สไลด์ชุดนี้ พริมทำเองได้” พริมเงยหน้า “แต่นี่หัวหน้าบอกให้ช่วยกันทำ” เขาตัดบท “ผมบอกว่าคุณทำได้” ชิณมอง ทั้งงงทั้งเกรงใจ “แต่ผมไม่เป็นไรครับ ผมยินดีช่วย” คีย์มองตรงไปยังชิณครั้งแรก ด้วยแววตาที่คมจนบรรยากาศเปลี่ยนไปทันที “ผมบอกว่า เธอทำได้คนเดียว” น้ำหนักคำว่า “เธอ” ชัดเจนว่าหมายถึงพริม และมันไม่ใช่น้ำเสียงของหัวหน้างาน มันคืออารมณ์บางอย่างที่เขาควบคุมไม่ทัน พริมเม้มปากแน่น ทั้งโกรธ ทั้งสับสน แต่ไม่พูดอะไร ชิณเห็นบรรยากาศเริ่มตึง เลยยิ้มเป็นมารยาท “งั้นผมไปเตรียมงานส่วนอื่นก่อนนะครับคุณพริม” เมื่อชิณลุกออกไป คีย์ก็ยังยืนอยู่ ไม่พูด แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังเก้าอี้ที่ชิณนั่งใกล้พริมเมื่อครู่ นานผิดปกติ พริมถอนหายใจ เงยหน้าแล้วพูดเสียงเบาแต่ชัดเจน “คุณมีปัญหาอะไร?” คีย์ตอบทันที “ไม่มี” “ถ้าไม่มี คุณจะมองฉันแบบนั้นทำไมคะ?” คีย์กำมือ เหมือนพยายามกดอะไรบางอย่างไว้ ก่อนพูดช้า ๆ “ก็แค่อยากให้คุณทำงานให้ดี” พริมหัวเราะออกมาเบา ๆ แม้ในใจจะเจ็บ “หรือคุณกลัวว่าคนอื่นจะทำงานกับฉันได้ดีกว่าที่คุณทำ?” คีย์ชะงักไปวินาทีหนึ่ง แววตาวูบขึ้นอย่างห้ามไม่ทัน แต่เขากลับพูดเสียงแข็ง “คุณคิดไปเอง” พูดจบก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้พริมมองตามด้วยความงงและความโกรธที่ปะปนกัน เย็นวันนั้น หลังเลิกงาน ชิณเสนอจะเดินไปส่งพริมที่ป้ายรถเมล์เพราะฟ้าใกล้จะมืดแล้ว พริมลังเล แต่ก็ยอมเพราะเขาดูสุภาพและเป็นมิตร ทั้งคู่เดินคุยกันสบาย ๆ บรรยากาศในใจพริมเริ่มผ่อนลงเล็กน้อยหลังผ่านวันที่หนักมา แต่แล้ว เสียงเครื่องยนต์รถคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง รถคันสีดำสนิทหยุดชิดข้างฟุตบาท กระจกเลื่อนลง คีย์จ้องมาที่พริม สีหน้านิ่งจนอ่านไม่ออก แต่สายตานั้น แค่แวบเดียวก็รู้ว่าเขาไม่ได้ชอบสิ่งที่เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว “ขึ้นรถ” เขาสั่ง ไม่ใช่เชิญ ไม่ใช่ถาม แต่สั่ง พริมชะงัก “ฉันกลับกับ” “ขึ้นรถ” น้ำเสียงครั้งนี้เข้มกว่าเดิม จนทั้งพริมและชิณต้องหยุด ชิณยิ้มเจื่อน “ไม่เป็นไรครับคุณพริม ถ้าคุณมีคนมารับ ผมไปทางนี้พอดี ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” พริมจะห้าม แต่ชิณก็เดินออกไปแล้ว คงไม่อยากให้เกิดเรื่อง เธอหันกลับไปมองคีย์ ในรถที่เปิดไฟสลัว ๆ เขายังมองอยู่ นิ่ง กดดัน และหึงชัดเจนจนเธอรู้สึกได้ทั้งที่เขาไม่พูด “คุณทำแบบนี้ทำไมคะ” พริมถามเสียงเบา คีย์ไม่ตอบตรง ๆ แต่พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิด ๆ แบบที่เธอไม่เคยได้ยินจากเขา “ผมไม่ชอบเห็นคุณเดินกับผู้ชายคนอื่น”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more