จุดแตกหักที่ทำให้เจ็บกว่าครั้งก่อน

934 Words

หลังคืนอีเวนต์ พริมพยายามบอกตัวเองว่าเธอจะเฉย ๆ กับคีย์ให้ได้ เพราะเขาชัดเจนแล้วว่าไม่อยากยุ่งกับเธอ แต่…ทุกครั้งที่เธอเห็นเขา ทุกครั้งที่เขาเดินผ่านเหมือนไม่เห็น ทุกครั้งที่เขาหันไปคุยกับทุกคนยกเว้นเธอ ‘‘มันเจ็บ’’ เจ็บมากจนหายใจติดขัด และความดราม่าก็เริ่มต้นขึ้นในวันรุ่งขึ้น… เช้านั้นวันนั้น ข่าวลือที่แทงใจ ทันทีที่พริมเดินเข้าฝ่าย เธอก็ได้ยินเสียงกระซิบของพนักงานหลุดเข้าหู “ได้ยินไหม ว่าคุณคีย์กำลังจะถูกประเมินเรื่องโปรเจกต์” “เขาเหมือนจะโดนบ่นมาจากเบื้องบน” “บางคนว่า…มีคนไปให้ข้อมูลไม่ดีเลยทำให้เขาเสียแผนงาน” พริมหน้าชา มีคนไปให้ข้อมูลไม่ดี? ใคร? แล้วทำไมต้องโยงคีย์? เธอคิดว่าตัวเองคงฟังผิด แต่พอหันไปอีกโต๊ะหนึ่ง… “ฉันว่าที่โปรเจกต์มีปัญหา คงเป็นเพราะเด็กฝึกงานคนนั้นแน่ ๆ ชื่อพริมใช่ไหม? เขาว่าเธอทำให้คุณคีย์ต้องแก้งานหลายรอบเลยด้วย” คำพูดนั้นแทงเข้ากลางอก ราวกับเธอกลายเป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด ทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย พริมเดินผ่านทั้งคู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ข้างในเริ่มปั่นป่วนจนมือสั่น เขาโทษฉันจริงเหรอ? เขาพูดอะไรกับผู้บริหารหรือเปล่า? หรือเรื่องที่เราทะเลาะ…ทำให้เขามองฉันแย่ลงขนาดนั้น? ความคิดวิ่งเต็มหัวจนเธอแทบยืนไม่ไหว สายวันนั้น ความจริงที่แย่ยิ่งกว่านั้น หัวหน้าเรียกประชุมกะทันหันเกี่ยวกับโปรเจกต์ที่ทั้งคู่รับผิดชอบ ทุกคนนั่งอยู่ในห้อง รวมถึงคีย์ด้วย พริมเลี่ยงนั่งติดเขา แต่ก็ยังอยู่ในระยะที่ต้องเห็นหน้ากันชัดเจน หัวหน้าวางแฟ้มลงอย่างแรง “งานส่วนนี้ยังไม่เรียบร้อย และเบื้องบนไม่พอใจค่ะ เพราะข้อมูลที่ส่งไปเมื่อวานยังไม่ครบ” พริมหน้าซีด เธอทำข้อมูลครบทุกส่วน แต่เอกสารถูกส่งไปโดยคีย์เมื่อคืน ตอนที่เธอไม่อยู่ หัวหน้าหันไปถามคีย์ “คุณเป็นคนส่งไฟล์ใช่ไหม?” คีย์ตอบสั้น “ครับ ผมคิดว่าพอแล้วสำหรับเบื้องต้น” หัวหน้าเสียงเริ่มเข้ม “แต่พอกลับมาดูอีกครั้ง ข้อมูลที่พริมทำกลับไม่ถูกส่งไปด้วย คุณตัดออกเหรอ?” พริมเงยหน้ามองทันที คีย์ไม่ตอบ แต่ความเงียบของเขา…คือคำตอบที่ชัดที่สุด เขาตัดงานของเธอออก โดยไม่ถาม ไม่บอก ไม่ให้เหตุผล หัวหน้าหันไปพูดกับคีย์ “การตัดสินใจแบบนี้ทำให้ฝ่ายโดนตำหนินะคะ ต้องระวังเรื่องการสื่อสารหน่อย” คีย์รับคำเงียบ ๆ ตอนนั้นพริมเห็นบางอย่างในแววตาของเขา ความเครียด ความกดดันบางอย่างที่ซ่อนอยู่ แต่เธอก็เจ็บเกินกว่าจะเข้าใจ เพราะต่อให้เขาถูกตำหนิ มันก็ไม่ควรทำให้เธอถูกเข้าใจผิดไปด้วย หลังประชุม พอทุกคนเดินออก พริมรั้งเขาไว้ทันที “เดี๋ยวค่ะ เราคุยกันก่อน” คีย์หยุด แต่ไม่หันมามอง เหมือนแค่หยุดเพราะเธอเรียก ไม่ใช่เพราะอยากฟัง “ทำไมคุณถึงตัดข้อมูลฉันออก? คุณรู้ไหมว่าคนอื่นเขาคิดกันยังไงตอนนี้?” คีย์ยังคงไม่มอง “ผมคิดว่ามันไม่จำเป็น” “ไม่จำเป็น หรือคุณไม่อยากใช้เพราะเป็นงานที่ฉันทำคะ?” คีย์กัดฟันนิด ๆ เสียงต่ำลงจนเธอรู้ว่าเขาเริ่มโกรธ “เรื่องนี้ผมตัดสินใจเอง คุณไม่ต้องเอามาผูกกับเรื่องส่วนตัว” “แต่ผลมันกระทบฉันด้วย! คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คนทั้งฝ่ายมองฉันว่าเป็นตัวปัญหา?” คีย์นิ่ง ไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะปฏิเสธ พริมรู้สึกเหมือนมีอะไรหล่นวูบในอก ถ้าเขาไม่ตอบ…ก็เหมือนยอมรับโดยปริยาย “คุณปล่อยให้คนอื่นเข้าใจว่าฉันทำงานพลาดทั้งที่จริง ๆ แล้ว…มันเป็นการตัดสินใจคุณคนเดียวเหรอคะ?” คีย์กำมือแน่น ตอบไม่ตอบ อธิบายก็ไม่อธิบาย สุดท้ายเขาพูดเพียงประโยคเดียว เสียงเย็นจนเจ็บเหมือนคมมีด “…ผมไม่มีเวลามาพูดเรื่องส่วนตัวตอนนี้” พริมชะงัก หัวใจเหมือนแตกเป็นฝุ่นผง “งั้นงานฉัน…ที่คุณตัดออกนี่ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันคนเดียวสินะคะ?” เขาไม่พูดอะไรอีก เดินหนีไป โดยไม่แม้แต่หันกลับมามองเธอเลย พริมยืนนิ่ง น้ำตาล้น เอ่อขึ้น แต่เธอกัดฟันกลั้นไว้ ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา ค่ำวันนั้น หลังเลิกงาน พริมพยายามซ่อนตัวอยู่ในห้องทำงานที่เกือบมืดสนิท เธอไม่อยากกลับหอ ไม่อยากคิด แต่ก็หยุดไม่ได้อยู่ดี ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น? ทำไมเขาไม่พูดไม่อธิบายอะไรเลย? ทำไมเขาต้องทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน? พริมก้มหน้าลง น้ำตาหยดหนึ่งตกลงบนแฟ้มงานที่เธอพยายามทำให้ดีที่สุด เธอไม่รู้เลยว่า ขณะเดียวกัน… คีย์ก็ยืนอยู่ด้านนอกห้อง พิงกำแพงอย่างเงียบงัน ในมือของเขาถือแฟ้มเดียวกัน แต่เขายืนอยู่ในมุมที่ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังจ้องไปที่ประตูด้วยสีหน้าหนักใจแค่ไหน เขายกมือขึ้น เหมือนกำลังจะเคาะประตู แต่สุดท้ายก็วางมือลง ถอนหายใจลึก แล้วเดินจากไปในความมืด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more