คุณคนโหด

คุณคนโหด 02 ซุกไซร้ 🔥

CHAPTER 02

“ขอบคุณมากนะคะคุณหนูเมเบล วันและเวลาถ่ายแบบเดี๋ยวคุณเอลลี่จะประสานไปนะคะ”

“ค่ะ”

ฉันตอบคุณเมแกนสั้น ๆ ก็เดินนำหน้าฮาร์ดินบอดี้การ์ดที่ฉันยังโกรธแค้นเขาอยู่

ฮาร์ดินเปิดประตูรถให้ฉันแต่ฉันไม่ได้ขึ้นฝั่งที่เขาเปิดให้ ฉันเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูรถฝั่งนั้นด้วยตัวเองก่อนจะขึ้นไปนั่งแล้วปิดลงด้วยตัวเองเช่นกัน

ฉันได้ยินเสียงฮาร์ดินหัวเราะอยู่ในคอ เขาเคาะนิ้วลงกับหลังคารถเป็นจังหวะเฉื่อยชาแล้วปิดประตูรถแล้วเดินมานั่งตำแหน่งคนขับรถของตัวเองไป

ระหว่างนั่งรถกลับคอนโดไม่ได้มีใครพูดอะไรออกมา ถ้าจะมีคงมีเพียงสายตาของฮาร์ดินที่ลอบมองฉันผ่านกระจก เป็นแววตาที่กวนประสาทจนฉันต้องหยิบมือถือมาเล่นฆ่าเวลาจวบจนฮาร์ดินเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโด

“ต้องให้ผมอุ้มคุณหนูไปส่งมั้ยครับ?”

เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทพอสมควร

ฉันเงยหน้าจากมือถือแล้วจ้องบอดี้การ์ดที่ถือดีด้วยแววตาไม่พอใจ

“ไอ้บอดี้การ์ดหน้าโง่”

ด่าเสร็จก็เก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วส่าวเท้าขึ้นลิฟต์เพื่อมุ่งตรงขึ้นไปยังห้องของตัวเองทันที

ห้องฉันอยู่ชั้น 4 เลขห้อง 413 แต่เวรกรรมมีจริงเชื่อเถอะ!

ประตูลิฟต์กำลังจะปิดแต่มือหนาของใครบางคนกั้นเอาไว้ก่อน

“รอด้วยสิครับ”

เป็นฮาร์ดินที่อยู่คอนโดเดียวกันกับฉันเช่นกัน

ฮาร์ดินไม่ใช่คนฐานะธรรมดาแต่กลับอยากเป็นบอดี้การ์ดทั้งที่นิสัยไม่มีทางผ่าน!

แต่เวรกรรมคือฮาร์ดินอยู่ห้อง 414 ซึ่งมันตรงกันข้ามกับห้องฉัน

ฮาร์ดินกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้ามาในลิฟต์ที่มีแค่เขากับฉัน

ฉันขยับให้ตัวเองชิดริมมากที่สุด ไม่สบตา ไม่มอง ทำเหมือนบอดี้การ์ดเลว ๆ คนนี้ไร้ตัวตน

“เมื่อกี้คุณด่าผม?”

เสียงเท้าเดินเข้ามาใกล้ ฉันกำกระโปรงตัวเองเอาไว้แน่น ริมฝีปากเชิดขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่มองเขาไปอย่างท้าทาย

“ฉันมีสิทธิ์ตำหนิบอดี้การ์ดของคู่หมั้นตัวเอง”

ฮาร์ดินยืนห่างกับฉันประมาณสองก้าว

พูดจบฉันก็ดึงมือตัวเองมากอดอกเอาไว้แน่น

“งั้นเหรอครับ? “

เสียงฮาร์ดินถูกกลืนไปพอ ๆ กับเสียงลิฟต์เปิด ฉันรีบส่าวเท้าเดินออกจากลิฟต์ไปอย่างรวดเร็วโดยมีฮาร์ดินเดิมตามหลังด้วยการก้าวเดินปกติแต่กลับตามฉันทันเพราะเขาขายาว

ปึ่ก!

“อ๊ะ..”

ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจที่จู่ ๆ ฝ่ามือหนาของฮาร์ดินก็ดันประตูที่ฉันกำลังเปิดออกให้ปิดลงไปอีกครั้งหนึ่ง

“นี่!”

ฉันพยายามระงับอารมณ์แต่ก็เผลอส่งเสียงขึ้นมาเมื่อถูกฮาร์ดินหาเรื่องไม่เลิก

“คุณด่าผม”

ฮาร์ดินกระซิบคำพูดเดิมที่ฉันเมิน ฉันขูดเล็บลงไปกับบานประตูที่อยู่ตรงหน้าโดยมีฮาร์ดินยืนซ้อนหลัง เขาขยับริมฝีปากชิดใบหูแล้วกระซิบจนไอความร้อนเป่ารดจนฉันขนลุกชัน

“ปล่อย..”

“ไม่”

ฮาร์ดินกุมมือฉัน เขาเปิดประตูห้องฉันแล้วดันฉันเข้าไปโดยมีเขาเดินตามมาติด ๆ

“อย่าเข้ามานะ”

คำสั่งของฉันไม่มีค่าพอให้เขาฟังเพราะเจ้านายเขาให้ท้ายและให้อิสระฮาร์ดินในการดูแลฉันฮาร์ดินเลยกลายเป็นบอดี้การ์ดที่มีอำนาจเหนือฉันไปโดยปริยาย

“ผมไม่มีความจำเป็นอะไรต้องฟังคุณ”

ฮาร์ดินกดฉันแนบบานประตูห้องแล้วเขาก็ค้ำแขนทั้งสองข้างเพื่อกักขังกัน

เขาโน้มใบหน้าลงมาระดับเดียวกัน ใบหน้านั้นเลิกคิ้วแล้วกระตุกยิ้มด้วยรอยยิ้มกวนประสาท

“ฉันจะฟ้องพี่คริสให้ไล่นายออก”

“คุณคิดว่าคุณคริสจะฟังใครครับ”

ฉันกัดปากล่างเพื่อระงับอารมณ์ สองมือที่เป็นอิสระขยุ้มเล็บลงไปกับหน้าอกแกร่งที่อยู่ตรงหน้ากัน

“คุณขยุ้มหน้าอกผมอยู่ ถ้างั้นผมก็คงขยุ้มหน้าอกคุณได้ ถูกต้องมั้ยครับ?”

ฉันรีบชักมือตัวเองกลับทันที

“นายมันโรคจิต ไอ้โรคจิต”

ฮาร์ดินบิดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ เขาขยับนิ้วโป้งขึ้นมาคลึงริมฝีปากฉันเบา ๆ

“คุณด่าผมอีกแล้วนะครับคุณหนูเมเบล”

ใบหน้าหล่อเลวนั้นขยับเข้ามาใกล้ทั้งที่นิ้วโป้งยังลูบไล้ริมฝีปากฉันอยู่

“ฮาร์ดิน ออกไป”

ฉันดันปลายคางคนตรงหน้าเพื่อให้ริมฝีปากเขาขยับออกไป

Rrtt

ในระหว่างที่เรามองตากันอยู่เสียงมือถือฮาร์ดินก็ดังขึ้น

ฉันผลักเขาออกแล้วเดินมานั่งบนโซฟารับแขกแต่ไอ้บ้านั้นเดินตามเข้ามานั่งข้าง ๆ ฉัน เขายังไม่รับสายแต่กลับอุ้มฉันขึ้นมานั่งบนตักตัวเอง

“นี่! ฮาร์ดินปล่อย”

ฉันดิ้นแต่ฮาร์ดินกลับรวบเอวฉันเอาไว้แล้วกัดใบหูฉันเบา ๆ เมื่อฉันเริ่มพยศหนักขึ้น

“ครับคุณคริส”

เขากดรับสายปลายสายแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟนก่อนจะวางไว้บนโต๊ะหน้าเราสองคน

“ (ฮาร์ดิน วันนี้นายไปรับเมเบลมาวันเกิดฉันด้วยนะแม่บ่นฉิบหายให้พามาให้ได้ โคตรรำคาญ บอกว่ารักไม่ชอบบังคับให้หมั้นบ้าบออะไรไม่รู้) ”

ปลายสายบ่นอย่างไม่พอใจ คู่หมั้นเขาที่ฟังอยู่อย่างฉันร้อนผ่าวไปทั้งตัว

“ได้ครับคุณคริส”

“ (อื้ม รับมาแล้วนายก็ดูแลแล้วกันฉันไม่ว่างดูแล ไม่อยากดูแลด้วย นายจัดการทุกอย่างได้เลย แค่นี้แหละ) ”

เสียงกดวางสายดังขึ้น ฉันเหมือนคนที่ถูกไม้หน้าสามอัดใส่กลางหน้า มันชา และค่อย ๆ ไต่ระดับเป็นความเจ็บปวด

เสียงหัวเราะดังชิดริมหู ฮาร์ดินกอดฉันแน่นขึ้นแล้วเขาก็กระซิบถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“คุณคงได้ยินด้วยหูของคุณเองแล้วนะครับ คุณหนู”

การเน้นย้ำจากฮาร์ดินยิ่งทำให้ฉันโกรธ

ฉันจิกเล็บลงไปบนท่อนแขนที่รวบเอวฉันเอาไว้อยู่ จิกเล็บแล้วจิกมันขึ้นซ้ำ ๆ เพื่อระบายความโกรธที่อยู่ในใจ

“คุณทำร้ายร่างกายผมอีกแล้ว”

“นายสะใจมากใช่มั้ยที่เห็นฉันถูกทิ้งขว้าง”

ฉันพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองน้ำตาไหล

“ใช่ครับ คุณดูน่าสมเพชดีเวลาถูกทิ้ง”

น่าสมเพชงั้นเหรอ

หงุดหงิดชะมัด

ฉันกัดปากจนแสบร้อนแล้วเลือกที่จะยกมือฮาร์ดินขึ้นมาแล้วกัดเพื่อระบายความโกรธของตัวเอง

“เอาสิครับ คุณทำได้ผมก็ทำได้เหมือนกัน”

“ฉันเกลียดนาย”

เสียงพูดฉันแผ่วเบาแต่คนใกล้แน่นอนว่าต้องได้ยิน พูดจบฉันก็หันหน้าไปฝั่งเขี้ยวลงไปยังกึ่งกลางหน้าอกฮาร์ดินที่กระดุมเสื้อปลดอยู่สองเม็ด

กัดลงไปจนจมเคี้ยวแต่เขากลับไปร้องสักนิด

“คุณเคยโดนเอาคืนมั้ยครับ”

“อ๊ะ.. นี่..”

ฮาร์ดินดันฉันลงไปโซฟาขนาดใหญ่ที่สามารถนอนได้ทั้งตัว

เขากดฉันจมโซฟาแล้วขึ้นมาคร่อมฉันอยู่ข้างบน

ฉันดิ้น แต่พอดิ้นมือก็ถูกเขารวบขึ้นเหนือหัวด้วยมือเขาเพียงข้างเดียว

“ผมชอบเอาคืนด้วยสิ”

แววตาฮาร์ดินเจ้าเล่ห์ เขาขยับใบหน้าลงมาแล้วบิดยิ้มร้ายก่อนจะใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาฉันออกไปสองเม็ดเหมือนที่เขาใส่อยู่

“ฮาร์ดดิน ปล่อย”

ฉันเริ่มหวาดหวั่น แววตาแสดงออกถึงอาการสั่นไหวที่เก็บเอาไว้ไม่อยู่

“ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อผมเอาคืนคุณเรียบร้อยแล้ว”

สายตาฮาร์ดินแน่วแน่ เขาขยับใบหน้าลงมาถึงกลางหน้าอกฉันแล้วค่อย ๆ ฝั่งเขี้ยวตัวเองลงไปบนหน้าอกฉันเหมือนที่ฉันเคยทำกับเขา

“จะ เจ็บ..”

ฉันน้ำตาเล็บเพราะความเจ็บทำให้ร่างกายเกร็งไปทุกสัดส่วน

ฮาร์ดฝั่งลงไป เขาเน้นซี่ฟันจนจมเขี้ยวแล้วผละออกก่อนจะขยับไปทำเหมือนเดิมในบริเวณใกล้เคียงกัน

“จะ เจ็บ อึก..”

ฉันกำมือที่ถูกรวบขึ้นบนเข้าหากัน ขอบตาร้อนผ่าวเพราะหยดน้ำตาไหลรินจากความปวดร้าวที่ได้รับ

“คุณบอกว่าคุณเจ็บ แล้วตอนที่คุณทำคุณไม่คิดบ้างเหรอว่าผมก็เจ็บ?”

ฮาร์ดินจ้องหน้ากันด้วยสายตาที่จริงจัง

ฉันหันหน้าหนีเขาเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองแต่กลับถูกฮาร์ดันจับหันกลับมาสบตาเขา

แววตาฮาร์ดินดุดันมากขึ้นเมื่อถูกขัดใจ

“ผมถามทำไมคุณถึงตอบผมไม่ได้”

“......”

“หรือเพราะความจริงแล้วคุณก็เลวร้ายไม่ต่างจากคู่หมั้นตัวเองที่ยอมทนเพียงเพราะต้องการหมั้นเพื่อพยุงธุรกิจของครอบครัวตัวเอง”

แววตาฉันสั่นสะท้าน ฉันจ้องลึกลงไปนัยน์ตาคู่ดุคู่นั้นแล้วยกหัวขึ้นไปกัดซอกคอเขาหนัก ๆ หนึ่งครั้งแล้วทิ้งตัวลงเหมือนเดิม

“เป็นหมาหรือไงถึงชอบกัด”

‘การกัด’ เป็นการระบายอารมณ์ของฉันตั้งแต่เด็ก เมื่อไหร่ที่รู้สึกอยากระเบิดอารมณ์ฉันจะกัดตัวเองเพื่อระงับเอาไว้

ส่วนตอนนี้ฉันเลือกที่จะกัดฮาร์ดินเพื่อระงับความโกรธที่มีต่อเขา

“เดี๋ยวผมจะลองเป็นหมาเหมือนคุณบ้าง”

“อึ่ก..”

ฉันสะดุ้งจนตัวเกร็ง

ฮาร์ดินกัดซอกคอฉันเหมือนที่ฉันทำ เขาไล่กัดไปทั่วซอกคอก่อนจะขบเม้มตรงรอยกัดนั้นจนฉันแสบไปทั่วต้นคอ

“ฮาร์ดิน ปล่อย “

พอฉันดิ้นฮาร์ดินก็กดตัวเองลงมาจนฉันดิ้นไม่ได้ พอฉันหันหน้าหนีก็เหมือนเป็นการยินยอมให้เขาซุกไซร้ซอกคอฉันได้อย่างง่ายดายมากขึ้น

“อะ อื้อ..”

จากแค่ซุกไซร้ตรงซอกคอฮาร์ดินเริ่มขยับขึ้นไปขบกัดใบหูฉันจนใบหน้าฉันร้อนผ่าว

“ฮาร์ดิน พอได้แล้ว..”

ฮาร์ดินเปลี่ยนจากกุมมือฉันไว้เหนือหัวเปลี่ยนเป็นสอดนิ้วทั้งสิบของเราให้ประสานเข้าหากันแล้วเขาก็กดมือฉันลงข้างลำตัว

ฮาร์ดินผละใบหน้าออกมามองหน้ากัน แววตาเขาร้อนระอุกว่าทุกครั้ง

“ยะ ยอมแพ้แล้ว”

ฉันยอมยกธงขาวเพราะฮาร์ดินโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อฉันยอมริมฝีปากร้ายนั้นก็เหยียดยิ้มอย่างพอใจ

คนเลว..

“รีบแต่งตัวนะครับ ถึงเวลาผมจะมารับ”

ฮาร์ดินลุกขึ้นยืน เขาต้องมองฉันที่ค่อย ๆ หยัดตัวขึ้นมานั่งแล้วรีบจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยอีกครั้งหนึ่ง

“อื้ม..”

ฉันตอบเพียงเท่านั้นก็ก้มหน้างุดเพราะไม่กล้าสบตาผู้ชายที่เคยอยู่เหนือร่างตัวเองมาก่อน

เสียงประตูถูกปิดลงเป็นสัญญาณบอกว่าฮาร์ดินไปแล้ว เมื่อตอนนั้นฉันโล่งอกจนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“คนนิสัยไม่ดี”

Talk

อันนี้แค่น้ำจิ้มของความฮอต บอกเลยคู่นี้ขั้นสุด

เลือดไหลหมดตัว

ครบ 10 เม้นมาอัปน้า