Emir
Karanlığın içinden bir ışık süzülüyordu. Önce bir uğultu duydum; sonra o uğultunun içinden bir ses çıktı. Yumuşak, tanıdık, kalbimin derininde yankılanan bir ses…
“Asya…”
Gözlerimi açamıyordum ama ellerim sanki onun ellerindeydi. Derin bir nefes aldım; ciğerlerim yanıyordu. Göğsümde bir ağırlık, sanki biri içimi parçalayıp geri dikmiş gibi. Sonra o ışığın içinde bir görüntü belirdi.
Asya…
Kucağında bir bebek vardı. Gülüyordu. O gülüş… o ses… Bin defa ölmeye razı olduğum o sıcaklık.
“Asya…” diye fısıldadım. Sesim yankı gibi geldi. “Bu… bu bizim mi?”
O başını kaldırdı, gözleri doluydu ama yüzünde huzurlu bir ifade vardı. “Kızın, Emir,” dedi, sesi bir rüzgâr gibi. “Bak… bize gülüyor.”
Dizlerimin üzerine çöktüm rüyada. Parmaklarımı uzattım, o küçük parmaklara değmek istedim. Ama d
