HAVİN
Süreya bir müddet sonra yüzünde şeytani bir ifadeyle gülümsedi. Boynuna bir fular takmış, duada ki kıyafetlerini değiştirmişti.
Merdivenlere yönelip aşağı inerken onu bekledim.
Yüzünde “tatlı” diye kondurulmuş ama her kıvrımında zehir taşıyan bir gülümseme vardı.
Yanıma yaklaşırken göz ucuyla süzdü beni, sonra dudaklarını hafifçe araladı.
“Hadi yine iyisin kurtardın paçayı,” dedi mavi gözlerini üzerime dikerek. “Ağanın yanında kalmaya devam edeceksin.”
“Şüphen mi vardı?”
Gülümsemesi daha da büyüdü. Üsten üstten baktım ona. Boyu benden biraz daha kısaydı. Karşıma geçip bacak bacak üstüne attı.
“Şüphesi olan ben değilim ki Havin Hanım sensin. Yukarıda ağaya beni beğenip beğenmediğini soran sen değil miydin?”
“Belki de cevabını duy diye sormuşumdur.”
“Beğenmiyorum demedi
