Roza dizlerinin üzerine çökmüş, elleriyle eteğini sıkarken “Ne?” dedi bana. Gözleri korkuyla büyümüştü. "Sen kimsinde ağanın gözü önünde tek başına böyle bir karar verebilirsin?"
“Gideceksin!” dedim öfkeyle. “Ya sen gidersin ya ben, işte o kadar!”
Karan elini kaldırarak susturdu beni. Bakışları karanlık ve öfkeliydi ve Roza’ya karşı gözlerinde bir damla merhamet bile taşımıyordu. Bundan hoşnut olarak kollarımı göğsümde bağladım.
Adım adım yaklaştı. Kimseye bir şey demedi. Sadece Roza’nın önünde durdu. Ve sustu. Sessizlik öyle ağırdı ki, insanın kulakları zonkluyordu. Karan Ağa'nın sessizliği çığlık gibiydi.
Sonra konuştu. Sesi ne yüksek, ne de alçaktı. Ama öyle keskin, öyle yıkıcıydı ki, her kelimesi tokat gibi patlıyordu.
“Bu bardağı taşıran son damlaydı Roza.”
Roza başını kaldır
