-----
***Lhea's POV***
-
Mas pinili kong iuwi na lang si Chelsea kaysa pilitin siyang manatili para makilala ang kanyang ama. Umiiyak siya nang todo, ramdam ko din na parang natatakot siya, at para sa isang ina, wala nang mas masakit pa sa makitang nasasaktan ang sariling anak—lalo na kung ang dahilan ng sakit ay mga bagay na hindi niya naman dapat pasan sa murang edad niya.
Habang nasa sasakyan kami, hindi ko na siya ginising pa nang makatulog siya sa likod. Hinayaan ko lang siyang makapagpahinga. Marahil ay pagod na rin siya sa emosyonal na bigat na naramdam niya. Tahimik lang ang biyahe, pero sa loob ko ay parang may bagyong hindi matahimik. Paulit-ulit sa isip ko ang mga sinabi ni Chelsea—ang mga salitang itinanim ni Megan sa puso’t isipan ng inosenste kong anak.
Pagdating sa ba
