บัวสิรินแอบมองดูนาฬิกา ตอนนี้ 4 ทุ่มกว่าแล้ว แม้เธอจะพยายามเดินหยิบของ จัดโต๊ะอ่านหนังสือ เก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ จัดโต๊ะเครื่องแป้ง ผู้ใหญ่อิฐก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ซ้ำยังเอนตัวลงเอาหมอนมารองใช้แขนค้ำหัวเปิดโทรทัศน์ดูแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
พอหันไปมองแม่บ้านก็เห็นแอบนั่งสัปหงกหาวหวอด ๆ สะบัดหน้าอยู่หลายครั้ง เธอจึงลองพูดกับผู้จัดการอิฐดู เผื่อเขาลืมเวลา
“ผู้จัดการ เอ้ย พี่อิฐจะนอนหรือยังคะ”
“จะเตรียมที่นอนให้พี่เหรอ”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นเพราะไม่ค่อยชอบสิ่งที่เขาพูด ทั้ง ๆ ที่เมื่อตอนเย็นก็เพิ่งทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรไป
“คือพรุ่งนี้แป้งต้องตื่นแต่เช้าค่ะ”
“พี่นึกว่ามีอะไรจะสารภาพกับพี่เสียอีก”
“ไม่มีค่ะ”
เธอส่ายหัวไปมาจนหน้าม้าแตก คนที่นอนอยู่ปลายเตียงถึงกับหลุดยิ้มกับท่าทางที่เต็มไปด้วยพิรุธ
เด็กขี้โกหก !
“พี่ไปละ”
ยังต้องอยู่กันอีกนาน เขาจะค่อย ๆ นวดเด็กคนนี้ไปเรื่อย ๆ อวดเก่งผิด
