“คืนสารท...เสียงกระซิบจากเถ้ากระดูก”

บ้านหนองหลวงแห่งนี้เป็นหมู่บ้านเก่ากลางหุบเขาเหนืออำเภอเล็ก ๆ ที่ไม่มีผู้คนอยากจะผ่านในช่วงกลางคืนสักเท่าไหร่นัก เพราะทางเข้าบ้านหนองหลวงเป็นถนนดินแคบ มีเพียงเสียงแมลงกับเสียงลู่ลมที่พัดลอดทุ่งข้าว เสียงดังคล้ายกับเสียงครวญครางยามค่ำคืน “อย่าผ่านตรงศาลยายคำตอนกลางคืนเด้อ” นี่คือคำเตือนที่เหล่าคนในหมู่บ้านพูดกันมารุ่นต่อรุ่น เพราะตรงนั้นคือที่ฝังเถ้ากระดูกของ ยายคำ — หญิงชราผู้เคยเป็นหมอผีประจำหมู่บ้านแห่งนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังถูกกล่าวหาว่าใช้มนตร์ดำ เป็นต้นเหตุให้เด็กในหมู่บ้านตายทีละคน ดังนั้นเมื่อยี่สิบปีก่อน เหล่าชาวบ้านร่วมกันจับยายคำมัดไว้ และจัดการเผาเธอทั้งเป็นโดยไม่มีแม้ใครสักคนที่จะรับฟังคำอธิบายใดๆจากเธอ หรือไม่แม้แต่จะฟังคำแก้ตัวใด ๆ ของยายคำ เสียงกรีดร้องของหญิงชราดังสะท้อนไปทั่วท้องนา ความเจ็บปวดและความคับแค้นภายในใจอของเธอแพร่กระจายไปพร้อมกับสายลมในยามค่ำคืน และนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา...ไม่มีผู้ใดกล้าเฉียดใกล้ศาลไม้ผุ ๆ ที่ถูกตั้งไว้ ณ ที่แห่งนั้นเลยแม้แต่คนเดียว ทว่า เรื่องราวเหล่านี้จะหวนกลับมาหลอกหลอนผู้คนในหมู่บ้านอีกครั้ง เมื่อชายคนหนึ่งตัดสินใจกระทำบางสิ่งด้วยความประมาท “บาปบางอย่างยังไม่จบ แม้ร่างจะกลายเป็นเถ้าถ่านแล้วก็ตาม” — คืนสารทปีนั้น ชายหนุ่มกลับไปยังหมู่บ้านเก่าพร้อมด้วยความทะเยอทะยานและมุ่งมั่น เขาตั้งใจจะรื้อที่ดินผืนนี้เพื่อสร้างรีสอร์ต หากแต่เขาไม่รู้เลยว่า ภายใต้เศษดินและหญ้ารกร้างคือเถ้ากระดูกหมอผีผู้ถูกเผาทั้งเป็น และในค่ำคืนที่ผืนดินถูกเปิดออก คือคืนที่วิญญาณของเธอหวนคืน