Gece on bir sıfır sıfır.
Saatin tıkırtısı duyulmayacak kadar sessizdi; yalnızca kulaklıktan inen fısıltılar, metalik frekansların kesik kesik tınısı vardı. Herkes görevini biliyordu: aynı anda, hep birlikte, zincirin halkalarını kıracaklardı.
Emir’in sesi kulaklıktan aktı:
— Üç… iki… bir… şimdi!
Bir anda şehir sessizliğini delen sirenler yükseldi. Polis zırhlıları, kapıları kıran timler, içeri dolan adımlar… O sırada Ertuğrul gelmiş, aşağı depoya inmişti. Arda’nın el işaretiyle içeriden bir kapı aralandı.
Meltem, soğukkanlı bir deniz feneri gibi ekranların başındaydı: kameralar birer birer kararırken parmakları logların üzerinde dans ediyor, içerideki her hareketi kusursuzca yönlendiriyordu.
İlk dakikalarda her şey planlandığı gibi ilerledi.
Ertuğrul’un adamları şaşkına dönmüş, bask
