In the Embrace of the Sun ในอ้อมกอดตะวัน

ฮึก ฮือออ... เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเด็กผู้หญิงวัยอนุบาล 4 ขวบร้องไห้อยู่บนเก้าอี้สวนสีขาวข้างๆ สนามเด็กเล่น เด็กน้อยก้มหน้าชิดเข่า “ปะป๊า มะป๊า อย่าทิ้งยูริ ฮือออ....” ยูริ นิชิโมโตะ เด็กสาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวข้างๆสนามเด็กเล่นในโรงเรียน คีตะวันที่กำลังเล่นสไลเดอร์อย่างสนุกสนานก็แว่วได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงตัวน้อย ทำให้เขาหยุดเล่นและหันมามองหาต้นเสียง เด็กน้อยเริ่มใจเสียเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ นั่งร้องไห้อยู่เพียงคนเดียว จึงตัดสินใจรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ “นี่เธอ! ร้องไห้ทำไม เธอเป็นอะไรเหรอ?” คีตะวันถามเด็กหญิงด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเขาตัดสินใจย่อตัวลงนั่งชันเข่าไว้ข้างหนึ่งตรงหน้าของเด็กหญิง ยูริเงยหน้าขึ้นน้ำตาไหลอาบเปื้อนแก้ม “ปะป๊า มะม๊าทิ้งยูริไป...ฮือ” “ไปไหน?” คำถามที่ใสซื่อของคีตะวัน ทำให้ยูริส่ายหน้าแทนคำตอบ เด็กหญิงก็ไม่รู้เช่นกันว่าพ่อกับแม่ของเธอไปไหน เธอรู้เพียงว่าพ่อกับแม่เดินทางไปที่ไกลแสนไกลและไม่อาจกลับมาหาเธอได้ โดยที่เธอนั้นบังเอิญได้ยินพี่เลี้ยงและป้าแม่บ้านแอบคุยกันในห้องครัวเช้านี้ ‘สงสารแต่คุณหนูยูรินะ ยังเด็กอยู่แท้ๆ ต้องมากำพร้าพ่อแม่เสียแล้ว’ ‘แล้วนี่เราจะบอกคุณหนูว่ายังไงกันดีป้า?’ ‘ก็บอกว่า คุณท่านทั้งสองไปทำงานในที่ที่ไกลแสนไกล และอาจจะไม่ได้กลับมาเจอคุณหนูบ่อยๆ ดีไหม?’ ‘อืม ก็ได้จ้ะ ฉันเองก็จะค่อยๆ บอกคุณหนูเองเกี่ยวกับเรื่องนี้’ “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวปะป๊า มะป๊าของเธอก็กลับมา”คีตะวันรู้สึกสงสารจับใจ เขายื่นมือไปแตะไหล่ของยูริเบาๆ “แล้วถ้าปะป๊ามะม๊า ไม่กลับมาหายูริละ?” น้ำเสียงยังสั่นเครือ ปนอยากรู้ทำให้คีตะวันรู้สึกจุกที่ลำคอ เด็กชายยื่นมือป้อมๆของเขา วางลงบนๆไหล่เล็กๆ แตะเบาๆเป็นการปลอบใจ “เอ่อ เธอชื่อยูริเหรอ? เราชื่อซันนะ....ไม่ต้องกลัวนะยูริ เราจะไม่ทิ้งเธอ!” “จริงๆนะ!” “อืม จริงสิ เราสัญญา” คีตะวันพยักหน้าหนักแน่นพร้อมยื่นมือเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กหญิงเอาไว้ มือน้อยๆ ค่อยๆ เกี่ยวก้อยกันเอาไว้ “สัญญากันไว้นะ ซันจะไม่ทิ้งยูริ เราดูแลยูริเอง สัญญา!” “อืม สัญญา” ยูริสะอึกสะอื้นใช้มือปาดน้ำตาออก สายตามองไปยังมืออีกข้างที่เกี่ยวก้อยสัญญาไว้กับอีกฝ่าย มือน้อยๆของทั้งสองเกี่ยวพันธะสัญญากันเอาไว้ คีตะวันส่งรอยยิ้มให้เด็กผู้หญิงด้วยความจริงใจ โครม! เสียงข้าวของที่ล่วงหล่นตกลงพื้นทำให้อังศุมาลินรีบวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้าน “ยาย! เกิดอะไรขึ้นค่ะ เจ็บตรงไหนไหม” อังศุมาลิน รีบวิ่งเข้ามาประคองคุณยายที่นั่งอยู่กับพื้น ข้าวของที่เคยวางอยู่บนโต๊ะกระจัดกระจายรอบตัว ร่างสูงวัยของยายพรส่ายหน้าเบาๆ พยายามยิ้มให้เพื่อไม่ให้เธอกังวล แต่เธอรู้ดีว่าคุณยายอาจจะไม่ได้สบายอย่างที่บอก “ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอคะยายพร หนูพาไปหาหมอดีไหม?” อังศุมาลินถามด้วยความเป็นห่วง ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล คุณยายส่ายหน้าเบาๆอีกครั้ง “ไม่ต้องหรอกยัยหนู ยายแค่หน้ามืดนิดหน่อย เดี๋ยวพักสักหน่อยก็คงดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องห่วงยายหรอก” แต่ในใจของอังศุมาลินกลับไม่สบายใจ เธอรู้สึกว่าสุขภาพของคุณยายเริ่มทรุดโทรมมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะไม่ได้พูดออกมา แต่เธอรู้ว่าคุณยายพยายามปกปิดความเจ็บป่วยเพราะไม่อยากให้เธอต้องกังวลเพิ่มเติม “เดี๋ยวอังพยุงยายลุกก่อน เดี๋ยวเราไปหาหมอกันนะคะ” “อย่า อย่าเลย ยายไม่เป็นไรมากหรอก ไม่ต้องไปโรงพยาบาลให้เสียเงินเสียทองหรอกลูก” “ไม่ได้นะคะยาย เชื่ออังเถอะเดี๋ยวอังพาไปโรงพยาบาลรัฐก็ได้ค่ะ” “อืม ก็ได้ลูก ลำบากหนูแล้วนะ” “ไม่เป็นไรค่ะยาย อังบอกแล้วไงว่าอังจะดูแลยายเอง” อังสุมาลินยิ้มให้ยายพร ภาพจำในอดีตผุดขึ้นมาทันที อังศุมาลินยังจำได้ดีถึงวันที่ฝนตกหนักในวัยเด็ก วันที่เธอหนีออกจากบ้านเพื่อมาตามหาพ่อแม่ของเธอ ในค่ำคืนที่มืดครึ้ม ฟ้าฝนเทกระหน่ำตกลงมา จนเด็กหญิงตัวน้อยๆ ต้องรีบหาที่หลบฝน ก่อนที่เธอจะนอนสลบอยู่ข้างบ้านไม้ซ่อมซ่อของยายพร และในวันนั้นถ้าไม่ได้ยายพรที่มาพบเธอนอนแน่นิ่งท่ามกลางสายฝน พร้อมฤทธิ์ไข้สูงในวันนั้น ชีวิตของเธออาจจะไม่เป็นเช่นนี้ ยายพรไม่เคยถามถึงเรื่องราวในอดีตของเธอ แต่ยายพรกลับรับเธอเข้ามาเลี้ยงดูด้วยความรักและความเมตตา อังศุมาลินจึงผูกพันกับยายพรเหมือนเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ‘เชิญญาติของคุณยายพรค่ะ คุณหมอต้องการจะคุยกับคุณค่ะ’ เสียงของพยาบาลสาวเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง ยืนเรียกเธออยู่หน้าห้องตรวจโรค “อ่อ ได้ค่ะ” อังศุมาลินลุกขึ้นเต็มตัว เดินก้าวเข้าห้องตรวจที่ยายของเธอเดินเข้าไปก่อนหน้านั้น “สวัสดีค่ะ คุณเป็นอะไรกับคนไข้คะ?” แพทย์หญิงที่ตรวจโรคให้ยายเอ่ยทักเมื่อเห็นหน้าอังศุมาลิน “เอ่อ ดิฉันเป็นหลานของยายพรค่ะ” “คนไข้มีสามี หรือทายาทไหมคะ?” “ไม่มีค่ะ” “หมอและทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญประเมิน และได้ผลวินิจฉัยทางการแพทย์ออกมาแล้วนะคะ” “ค่ะ...” “คนไข้เป็นโรคหัวใจขาดเลือด ทำให้เกิดภาวะหัวใจเต้นเร็วหรือมีการเต้นที่ผิดปกติ เวลาที่ต้องออกแรงมากๆ” “แล้ว ....แล้วต้องรักษายังไงคะคุณหมอ?” “หมอได้คุยบางส่วนกับคนไข้แล้ว แต่ว่าคนไข้ปฏิเสธการรักษา หมอถึงได้เรียกทางญาติมาคุย หมอแนะนำให้ผ่าตัดทำบอลลูนขยายหลอดเลือดและใส่ขดลวดเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการตีบซ้ำ” “แล้วถ้า เอ่อ ถ้าไม่ทำการผ่าละคะ” “จ่ายยาประคองอาการไปค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นนคนไข้ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่เสี่ยงต่อการทำงานหนักของหัวใจด้วยนะคะ” “ค่ะ....ดิฉันจะลองไปคุยกับคุณยายเกี่ยวกับการรักษา” “ได้ค่ะ เคสนี้หมอแนะนำให้รีบรับการรักษาทันที” “ขอบคุณคุณหมอมากๆ ค่ะ” อังศุมาลินยกมือไหว้ขอบคุณและขอตัวกลับ “ยายไม่ผ่าตัดอะไรทั้งนั้น!” หลังจากที่สองยายหลานกลับถึงบ้านอังศุมาลินก็รีบอธิบายถึงขั้นตอนการรักษาให้แต่ยายก็ยังปฏิเสธเช่นเดิม “แต่ว่ายายจ๋า...” “ยัยหนู อายุยายก็มากแล้วไม่รู้ว่าจะตายวันตายพรุ่ง ยังไงคนเราก็ต้องตายอยู่ดี เชื่อยายเถอะไม่ต้องผ่าหรอก ยายจะพยายามไม่ทำอะไรหนักๆ อีกแล้ว” “....” ใบหน้าของอังศุมาลินเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อยายพรยืนยันอย่างหนักแน่นว่าจะไม่รับการรักษา และเธอรู้ดีว่ายายพรกังวลเรื่องรักษา “ยัยหนู เชื่อยายนะ ยายไม่เป็นไรจริงๆ” ยายพรพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางใช้มือเหี่ยวๆ ที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของกาลเวลาตบลงหลังมือของอังศุมาลินเบาๆ เพื่อปลอบโยนเธอ อังศุมาลินกัดริมฝีปาก ขณะที่ความกังวลในใจเธอยิ่งทวีขึ้น "ยายกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่ใช่ไหมคะ?" เธอถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ ความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยเหลือยายได้มากกว่านี้ทำให้เธอทุกข์ใจมาก "ไม่ใช่หรอกลูก" ยายพรตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ "ยายแค่ไม่อยากให้หนูต้องเหนื่อยไปกว่านี้ ทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ เชื่อยายเถอะ” น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นดวงตาของอังศุมาลิน เธอพยายามเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตารินไหลออกมา ก่อนที่จะลุกเดินหนีออกไปนั่งเพียงลำพังอยู่หน้าบ้าน ‘ทำไมโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งกันถึงเพียงนี้ เธอไม่อยากสูญเสียใครอีกแล้ว’