ว่ากันว่าอะไรที่ได้มาง่าย ๆ มักจะกลายเป็นของไร้ค่าง่ายเสมอ โดยเฉพาะกับคนรวยที่แค่เห่อช่วงแรก ๆ เท่านั้น
คำว่าจะดูแลอย่างดีก็ไม่ได้ผิดคำพูดอะไร เพียงแต่เป็นฉันเองที่ตีความหมายผิดไป คิดเข้าข้างตัวเองอีกตามเคย และก็ยังโง่ซ้ำซาก หลงรักคนคนเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ยอมเป็นเมียเก็บ อยู่ในที่ลับตาคน อยู่ในสังคมอันน้อยนิดที่เขาสร้างขึ้น
โลกอีกใบของเขาไม่มีใครรู้จักฉันและลูกชายเลยสักคน
จากเด็กเลี้ยงในวันวานเปลี่ยนมาเป็นแม่ของลูกที่พ่วงด้วยตำแหน่งเมียเก็บ
เพราะหลงคารมและความดีที่เขามีให้ฉันก็เลยตกอยู่ในสถานะเมียเก็บ
“แม่คับวันนี้พ่อธีร์จะมาหาปัทม์ไหมคับ” ลูกชายวัยสามขวบเอ่ยถามด้วยวาจาฉะฉาน
“พ่องานยุ่งค่ะ ช่วงนี้น่าจะไม่ได้มาหาเรานะคะ”
“โทรหาพ่อได้เปล่าคับ”
“เวลาพ่อทำงานเราต้องห้ามโทรกวนนะคะ”
“แต่ว่าพ่อหายไปนานแล้วนะ ปัทม์คิดถึงพ่อจังเลย แม่คิดถึงพ่อหรือเปล่าคับ”
“คิดถึงค่ะ” ฉันลูบหลังลูกชายที
