“โมเจ็บตรงไหนไหม” พี่บาสถามขณะที่ฉันยังงงกับหลาย ๆ เรื่องที่ปะเดประดังเข้ามา
“แป๊บนะคะ โมขอตั้งสติก่อน”
“โอเค” พี่บาสตอบ ส่วนป๋านั่งอยู่อีกข้างแล้วก็นั่งลูบมือฉันไปมา เฮียคมไม่รู้ว่าหายไปไหน
“เริ่มนะคะ อันดับแรกทำไมทุกคนต้องบอกว่าขอบคุณที่โมตื่นขึ้นมา พูดเหมือนว่าโมหลับไปนาน”
“หลังจากที่ผ่าตัดเสร็จพวกเรารอคอยตัวเล็กฟื้นขึ้นมา...แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย วันเวลาผ่านไปนานเข้าแผลตามร่างกายเริ่มหาย แต่ตัวเล็กยังนอนนิ่ง นี่ก็ผ่านมาประมาณหนึ่งปีได้ครับ” ป๋าพงษ์พูดจบก็ก้มลงมาจูบที่หลังมือฉัน
อีโมจะบ้า ไม่รู้เลยว่าควรบ้ากับอะไรก่อน คนบ้าอะไรหลับเป็นปี แล้วคนข้าง ๆ ทำไมถึงได้ทำอะไรแบบนี้
“เหมือนจะหลับนานมากเลยนะคะ”
“ครับ นึกว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาหาพี่แล้ว” คราวนี้เป็นพี่บาสที่หอมแก้มฉันบ้าง
“ถ้าอย่างนั้นพ่อแม่น้องชายของโมเป็นยังไงบ้างคะ ติดต่อพวกท่านได้ไหมพวกท่านรู้ไหมว่าโม...”
“พ่อแม่ของโมมาเยี่ยมแ
