ใจร้าย...ใจร้าว

บรรยากาศของความสุขที่อบอวลในงานแต่งงานของหมอนพทำให้พริษฐ์ไม่อาจทนอยู่ในงานได้จนจบ และภาพเหล่านั้นยังหลอกหลอนเขาอยู่จนถึงเวลานี้ ภาพของเพื่อนๆ กับเมียและลูกๆ ในขณะที่เขามองไปรอบๆ ห้องแล้วพบแต่ความว่างเปล่า สามเดือนที่ยาวนานกัดกร่อนลมหายใจไปทุกวันเมื่อวันนี้ไม่มีเธอ...และลูก พริษฐ์ยังจำความเจ็บปวดในดวงตาเศร้าสร้อยคู่นั้นได้จับใจ นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นก็ได้แต่ก่นด่าตัวเองซ้ำๆ หากก็ไม่สาสมกับความเลวของตัวเอง “วันนี้พี่ไปพบพ่อแม่เธอและเม เขาบอกว่าอยากให้พี่กับเมกลับมาคบกัน เธอรู้เรื่องนี้ใช่ไหม” อีกฝ่ายหน้าซีดลงทันตา เจ้าตัวหลบสายตาเขาแล้วก็ปรับอารมณ์ให้นิ่งสงบ ก่อนจะตอบรับเสียงแผ่วเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา “ค่ะ” “แล้วเธอคิดยังไง จะให้พี่กลับไปแต่งงานกับเม...ตามที่มันควรจะเป็นไหม” พริษฐ์ชอบพอและชื่นชมน้องสาวเธอ ชอบในความเก่งและทันสมัยและคิดว่าอีกฝ่ายเหมาะสมที่จะมาเป็นแม่ของลูก เขาเลยให้คุณพ่อทาบทามกับคุณพ่อของเธอ ครอบครัวของเมธาวีทำงานให้บริษัทเขา พริษฐ์เองก็รู้จักและสนิทสนมกับสองพี่น้องดี ซึ่งผู้ใหญ่ก็เห็นด้วย โดยเฉพาะพ่อเขาที่แนะนำให้เขาลองจีบเมธาวี อีกฝ่ายก็ดูไม่ได้คัดค้าน มันราบรื่นมาตลอดการคบหาดูใจตลอดเวลาหลายเดือน ไม่ถึงปีเขาก็ตัดสินใจขอเธอแต่งงาน...จนเกิดเหตุก่อนวันแต่งงานหนึ่งสัปดาห์ เมธาวีทิ้งเขาไปเมืองนอกเพราะยังอยากเรียนต่อ แบบที่รู้ทั้งรู้ว่าครอบครัวเธอต่างก็ต้องรู้เห็นด้วยกัน แต่งานแต่งที่เตรียมล่วงหน้ามาแล้วต้องดำเนินต่อไป โดยเจ้าสาวของเขาในค่ำคืนนั้นคือเฌอมาวีร์ พี่สาวต่างบิดาของเธอ “พี่พร้อมอยากกลับไปแต่งงานกับเมเหรอคะ” น้ำเสียงนั้นดูไม่มั่นใจและหวาดหวั่น พริษฐ์ยิ้มหยัน ให้คำตอบเธอแบบไม่คิดจะถนอมน้ำใจอะไร “พี่ก็อยากแต่งงานกับเมแต่แรกอยู่แล้วนี่ แปลกอะไรเหรอถ้าพี่จะอยากแต่งกับเขาอีกครั้ง” ร่องรอยความเจ็บปวดในดวงตาหวานโศกทำให้พริษฐ์ใจหวิว หากก็กดมันเอาไว้ ทำตัวใจร้ายกับเธอต่อ อยากรู้จริงๆ ว่าเฌอมาวีร์จะทำตัวไม่มีปากมีเสียงทำตามคำสั่งของครอบครัวอย่างที่เคยกล่าวอ้าง หรือสุดท้ายเธอจะทำเพื่อตัวเอง “ถ้าเฌอท้องล่ะคะ พี่พร้อมจะยังอยากเลิกกับเฌอแล้วไปแต่งงานกับเมอยู่ไหม” เขาแอบคิดไว้อยู่แล้วว่าเฌอมาวีร์อาจจะรั้งเขาเพราะความรัก...แต่เหตุผลที่เธอยกมาอ้างทำให้อึ้งไปเหมือนกัน พริษฐ์หัวสมองขาวโพลนไปชั่วขณะ หัวใจเขาสั่นไหวเมื่อได้รู้ว่ากำลังมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองในท้องของเธอ...แต่ด้วยทิฐิก็ทำให้เขาปัดความรู้สึกอ่อนไหวนั้นออกจากหัวใจ “ท้อง...เธอพูดเรื่องตลกอะไร” เขาถามอย่างไม่อยากเชื่อ อีกฝ่ายถอนหายใจแรงๆ เหมือนเหนื่อยล้า แววตาเธอยิ่งอ่อนล้ามีน้ำตาคลอในนั้น หากสุดท้ายก็เหมือนรวบรวมพลังกายพลังใจอันน้อยนิดต่อรองกับเขา “ค่ะเฌอท้อง ถ้าพี่พร้อมไม่เชื่อเราไปตรวจกันพรุ่งนี้ก็ได้” แววตาที่เด็ดเดี่ยวขึ้นมาวูบหนึ่งตอนที่ย้ำเรื่องท้องทำให้พริษฐ์ก็ไม่อยากบ่ายเบี่ยงว่าเจ้าตัวอาจจะโกหกอีก เขาไม่ได้ป้องกัน...ที่ผ่านมามีแค่เธอที่เป็นฝ่ายป้องกันมาตลอด “แล้ว...จะให้พี่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะแต่งงานกับเมแล้วมารับผิดชอบเธอกับลูกงั้นเหรอ” คิดแต่จะพูดอะไรก็ได้ให้เธอเจ็บใจ ความโมโหโกรธเคืองต่อเธอมีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แม้ตลอดเวลาที่แต่งงานกันมาเขาจะใจอ่อนให้เธออยู่เรื่อยๆ จนกลายเป็นความรู้สึกดีในที่สุด แต่พอมาเจอเรื่องบ้าบอคอแตกในช่วงสัปดาห์นี้ก็พาลไปหมด เฌอมาวีร์นิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่งเหมือนกัน น้ำตาที่คลอหน่วยตาดูจะไหลหยดลงมา แต่เจ้าตัวก็พยายามสูดลมหายใจให้ลึก เป่าลมออกปาก กลั้นไม่ให้มันหยดแหมะลงมาในตอนนี้ “พี่พร้อมจะให้เฌอทำยังไง จะให้บอกลูกยังไงว่าพ่อของเขาเป็นสามีน้าตัวเอง” เหตุผล ความลำบากใจ ความเจ็บปวดของเธอมันกระแทกหัวใจเขา หากพริษฐ์ก็เหมือนมีกะจกที่พร้อมจะสะท้อนทุกความรู้สึกของเธอออกไป ไม่อยากรับรู้อะไรในตอนนี้ “ดูเหมือนเธอจะมีข้ออ้างตลอดเลยนะ พี่ถามหน่อยเถอะ ตอนที่ต้องแต่งงานกับพี่เธอแต่งเพราะจำใจ หรือจริงๆ แล้วเธอวางแผนกับเมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หากพริษฐ์ก็เดาไม่ถูกว่าที่เธอตกใจเพราะเขารู้ความจริงที่อีกฝ่ายกับน้องวางแผนไว้หรือเจ้าตัวไม่รู้เรื่องกันแน่ แต่คิดไปทางไหนมันก็น่าโมโห ครอบครัวเธอเล่นตลกอะไรกับเขากัน วันนั้นก็ยัดเยียดเฌอมาวีร์มาให้แต่งแทน พอมาวันนี้อยากให้เลิกกับเธอแล้วให้เขากลับไปหาเมธาวี เขาดูเป็นคนโง่ที่ใครจะจับไปซ้ายไปขวาก็ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ “ถ้าเธอท้องจริง พี่รับผิดชอบลูกอยู่แล้วนะเฌอ เธอจะอยากเลี้ยงเขาเองหรือจะยกให้พี่กับเมเลี้ยงก็ตามใจ แบบนี้ก็ดีนะ ลูกก็เป็นลูกพี่กับเม เขาก็จะได้ไม่ต้องเกิดคำถามว่าทำไมพ่อมาแต่งงานกับน้า” เขาไม่มีความคิดที่จะกลับไปแต่งงานกับเมธาวีแน่นอน ที่พูดไปก็แค่อยากพูดอะไรเจ็บๆ กับคนตรงหน้าบ้าง คนที่พริษฐ์ไม่มั่นใจเลยว่าอีกฝ่ายจะสมรู้ร่วมคิดกับครอบครัวตัวเองแค่ไหน ไม่มั่นใจแม้กระทั่งว่าตัวเขาเองควรโกรธหรือเกลียดเธอให้เทียบเท่ากับสิ่งใดถึงจะสาสม อย่าว่าแต่จะให้ไปแต่งงานกับเมธาวีหรือกับใครเลย แค่จะให้เลิกกับเฌอมาวีร์ยังไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ ยิ่งตอนนี้เธอกำลังท้องลูกของเขา ใจที่คิดว่าจะทำให้มันแข็งกว่านี้ก็ดูท่าจะเหลว...เหลือแข็งอย่างเดียวก็แค่ปาก ที่ยังพ่นถ้อยคำร้ายๆ ใส่เธอไม่หยุด เฌอมาวีร์ก็น้ำตาร่วงเผาะ ก่อนที่เจ้าตัวจะปาดมันทิ้งแล้วเชิดหน้าขึ้น พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ไปมากกว่านี้ “เธอจะร้องไห้ หรือจะเสียใจไปทำไมเฌอ ยังไงพี่กับเธอก็ต้องเลิกกันอยู่แล้วต่อให้ไม่มีเรื่องเมเข้ามาไม่ใช่เหรอ” เขาพูดแบบนี้กับเธอตั้งแต่แต่งงานกันวันแรก แต่ไม่รู้ว่าอะไรเหมือนกันที่ทำให้อยู่กับเธอมาได้นานขนาดนี้...แบบมีความสุขดีด้วย “ลูกต้องอยู่กับเฌอค่ะพี่พร้อม เฌอจะเลี้ยงเขาเอง” พอจะเรียกความเข้มแข็งกลับมาได้บ้างถึงเพิ่งตอบคำถามเขา พริษฐ์พยักหน้ารับรู้ ทำเหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไร “ก็แล้วแต่เธอ” “พี่พร้อมไม่กลับไปแต่งกับเมได้ไหมคะ พี่พร้อมจะเลิกกับเฌอแล้วจะไปแต่งงานกับคนอื่นอีกกี่คนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เม” “ทำไมล่ะ หรือจู่ๆ ก็เกิดอิจฉาน้องตัวเองขึ้นมาหรือไง รักกันมากไม่ใช่เหรอถึงขนาดยอมแต่งงานแทนกันได้ ทำไมวันนี้ถึงไม่อยากให้พี่แต่งงานกับเมในวันที่เมเต็มใจจะแต่งกับพี่แล้ว” เขาคิดว่าคำถามนี้คงจี้ใจดำเธอ แต่อีกฝ่ายกลับมีสีหน้าเหมือนเหนื่อยใจที่เขาคิดอะไรแบบนี้ได้ ยิ่งเพิ่มความสับสนในความเข้าใจของตัวเองเข้าไปอีก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังทำตัวนิสัยเสียใส่เธอ เขาแค่อยากให้มันผ่อนคลายความร้อนรุ่มในอกนี้ลงไปได้บ้าง แบบคนเคยตัว โดยที่ไม่รู้เลยว่ากว่ามันจะคลายลงจนรู้ตัวว่าต้องง้อเธอ เฌอมาวีร์ก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว สามเดือนแล้วที่เขาแทบจะพลิกแผ่นดินหาผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เคยชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ กับฝันร้ายที่หลอกหลอนเขาทุกคืนกับความหวาดกลัวที่ไม่รู้ว่าเมียกับลูกจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร