เขาสับสน แม้หลังๆ มาจะรู้สึกว่าการอยู่ด้วยกันแบบสงบสุขกับเฌอมาวีร์มันดีมากๆ แต่ในใจก็ขัดแย้งว่าเธอกับครอบครัวเธอทำเขาไว้เจ็บแสบนัก มันเลยยังไม่ให้ใจเธอได้เต็มร้อย ยังไม่มีความมั่นใจใดๆ เลยว่าจะสามารถอยู่กับเธอแบบสามีภรรยาจนตลอดรอดฝั่ง เขาจึงเหมือนคนที่ขัดแย้งในตัวเองตลอดเวลา...แอบงอนที่เธอจริงจังเรื่องคุมกำเนิด แต่ความเป็นเหตุเป็นผลก็ทำให้ยอมรับว่าเฌอมาวีร์ไม่ควรมาท้องในความไม่มั่นคงระหว่างเรา
อย่างตอนนี้ยิ่งกระวนกระวาย ที่เคยคิดว่าวันหนึ่งก็คงต้องจบกับเธอ แต่พอถูกแม่ประชดมาแบบนั้นก็เหมือนจะทนไม่ไหวถ้าต้องถูกเธอทิ้งไปจริงๆ
“พี่พร้อม บอกเฌอได้หรือยังคะว่าจะพาเธอไปเที่ยวไหน” เห็นเขาดูเครียดๆ เฌอมาวีร์เลยชวนคุยก่อน พริษฐ์ถึงเพิ่งดึงสะติตัวเองให้อยู่กับร่องกับรอยได้ หันไปมองคนข้างๆ ด้วยความแปลกใจกับรอยยิ้มผ่อนคลาย น้ำเสียงถามไถ่ที่ฟังดูออดอ้อน...เธอมาวีร์ไม่ได้งอนเขาแน่นะ
“ภูเก็ต” เขายอมตอ
