02
744 Words
“กูชื่อเฟรมนะ” ผู้ชายตาตี๋ ใบหน้าออกจีนหันหน้ามาชีต้าห์เพื่อแนะนำตัวเอง เพราะเขาเป็นผู้ชายที่นั่งข้างกับชีต้าห์ ชีต้าห์หันมาสบตากับเขาแค่ไม่กี่นาที แล้วเขาก็หันใบหน้ากลับเหมือนเก่า
“ทำไมมึงย้ายมากลางเทอมแบบนี้วะ”เฟรมถามชีต้าห์ เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะ ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น
“พ่อย้ายที่ทำงานใหม่” ชีต้าห์ตอบ แต่สายตาของเขาก็มองไปยังกระดานดำข้างหน้าที่อาจารย์กำลังสอนอยู่ เขาไม่ได้สนใจกับเฟรมที่นั่งข้างๆ เขาเลย แต่เฟรมก็พยายามที่จะชวนเขาคุยต่อ
“มาวันแรกมึงคงยังไม่มีเพื่อน มาเป็นเพื่อนกับกูได้นะ” เฟรมยังคงหันใบหน้าพยายามที่จะตีซี้กับชี้ต้าห์ แต่ชีต้าห์ก็ได้แค่ตอบเพียงสั้นๆ ก็เท่านั้น
“อือ”
“มึงนี่ผิวพรรณดีจังเลยแฮะ” เฟรมมาจับที่ผิวหนังของชีต้าห์ ชีต้าห์หันมามองด้วยความงง เขาขมวดคิ้วตัวเองด้วยความสงสัยว่าเฟรมกำลังจะทำอะไร
“เฮ้ย! อย่ามองแบบนั้นดิวะ กูไม่ใช่เกย์นะ กูก็แค่อยากรู้จักมึงก็เท่านั้นแหละ” ชีต้าห์สะบัดมือตัวเองออก ก่อนจะมองไปยังหน้ากระดานดำเหมือนเก่า เฟรมทำหน้าเซ็งทันที เพราะเขาพยายามที่จะตีสนิทกับชีต้าห์ แต่เขากลับไม่มีปฏิกริยาตอบสนองความต้องการของเขากลับมาเลย
“ยินดีที่ได้รู้จัก” ชีต้าห์พูดแต่สายตาก็ยังมองที่กระดานดำ เฟรมได้ยินแบบนั้นก็ดีใจ ว่าเขาสามารถที่จะตีสนิทผู้ชายหน้าหล่ออย่างชีต้าห์ได้สำเร็จ
ตึงตึ่งตึงตึ่ง
เสียงออดของโรงเรียนดังเพื่อเป็นสัญญาณเตือนว่าตอนนี้ได้เวลารับประทานอาการกลางวันของพวกเขาแล้ว เฟรมรีบเก็บข้าวของตัวเองยัดใส่กระเป๋า เขากระตื้อรื้อร้น หันมาถามชีต้าห์ทันที ชีต้าห์ถือว่าเป็นเพื่อนคนแรกของเขา เพราะเขาไม่สามารถที่จะเข้ากับผู้ชายคนอื่นได้เลย
“ไปกินข้าวกันมึง” เฟรมหันมาชวนชีต้าห์ เขากำลังจะลุกออกจากเก้าอี้ แต่ก็ถูกผู้หญิงในห้องมายืนมุงเขาไว้
“ชีต้าห์~” เสียงหวานของผู้หญิงนับสิบชีวิต ที่ส่งสายตาอันอ่อนหวานมาให้เขา ชีต้าห์ยังคงยืนนิ่งเพราะทำอะไรไม่ถูก
“ไปกินข้าวด้วยกันนะ” เสียงหวานๆ ของผู้หญิง ที่กำลังออดอ้อนชวนเขาไปกินข้าวกลางวันด้วย เขายังคงยืนอึ้ง ไม่รู้จะแก้สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้ายังไง
“โรงอาหารอยู่ด้านล่าง มึงหาไม่เจอหรือไง ถึงต้องให้ผู้หญิงมาเชิญ!” เลโอผู้ชายหัวโจกประจำห้อง เขาเดินแทรกกายตัวเองเข้ามาในกลุ่มของผู้หญิงที่กำลังยืนมุงชีต้าห์อยู่ เขาพูดน้ำเสียงเข้มใส่ชีต้าห์ หน้าตากวนประสาท พร้อมกับลูกน้องของเลโออีกสามคน ที่เดินตามหลังเขามา
“ฉันว่าชีต้าห์ต้องโดนเลโอรับน้องใหม่แน่นอน” น้ำหวานกับเกรซ เธอนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะของชีต้าห์ พวกเธอกำลังมองสถานการณ์ตรงหน้า ส่วนเกรซก็มองด้วยใบหน้ากังวลเช่นกัน
“เด็กใหม่หล่อขนาดนี้ เลโอก็ต้องหาเรื่องเป็นธรรมดา” ทอยเพื่อเพศที่สามของพวกเธอพูดขึ้น
“ถ้าไม่มีพวกชะนีพวกนั้นมายืนขวางทางฉันละก็...ฉันก็จะเข้าไปชวนเขาไปกินข้าวเหมือนกันนั้นแหละ” ทอยดัดน้ำเสียงของตัวเอง พูดกับเพื่อนของเขา
“หล่อนได้เข้าไปก็ได้โดนพวกแม่นางพวกนั้นรุมกระทืบพอดี” น้ำหวานหันมาแซวเพื่อนตัวเอง
“อย่าสนใจเลยแกไปกินข้าวกันเถอะ” คำพูดของเกรซ ทำให้เพื่อนทั้งสองคนเลิกที่จะสนใจกับการเหตุการณ์ข้างหน้า แต่ในใจเธอนะกังวลมากกว่าสิ่งอื่นใดเสียอีก ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ที่เธอรู้ห่วงเด็กใหม่อย่างชีต้าห์ขึ้นมา เธอกลัวว่าชีต้าห์จะโดนเลโอเข้ามาหาเรื่องด้วย เธอกลัวว่าเขาจะต้องโดนเลโอรับน้อง เลโอเป็นถึงลูกผู้อำนวยการ เขาสามารถที่จะทำอะไรก็ได้ในโรงเรียนแห่งนี่โดยที่เขาไม่มีความผิด นั้นคือสิ่งที่นักเรียนของที่นี้รู้กันดี เลยไม่ค่อยมีใครกล้าที่จะหาเรื่องหรือมีเรื่องกับเลโอสักเท่าไร
- Writer
