09
452 Words
สวบ!!
“ฮึ เธอคิดว่าฉันเป็นตุ๊กตาหมีหรือไง” เขาหัวเราะในลำคอ และนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกตัว
“(O_O)” นี่ฉันกอดร่างกายของชีต้าห์อย่างนั้นหรอ~ อะไรดลจิตดลใจตัวเองให้ผู้หญิงเข้าหาผู้ชายก่อนแบบนี้
“อ๊าย” เธอตกใจเลยรีบผลักร่างกายของชีต้าก็ออก เกรซวิ่งออกมาจากตรงนั้นด้วยความอาย นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันทำอะไร!! ทำไมต้องเข้าไปกอดเข้าแบบนั้น แล้วหลังจากนี้ฉันจะสู้หน้าเขายังไง
เกรซเดินเข้ามาในห้องเรียน ด้วยใบหน้าเหม่อ เธอคิดแต่เรื่องที่เธอเอาร่างกายตัวเองเข้าไปกอดชีต้าห์ เกรซเดินมานั่งที่โต๊ะเรียน เธอเหมือนคนสติหลุด ไร้การตอบสนอง น้ำหวานหันมามองเพื่อนตัวเองด้วยความสงสัย
“เอาเสื้อไปคืน กลับมาทำไมเหมือนวิญญาณแบบนี้ละ” น้ำหวานย่นคิ้วถามด้วยความสงสัย
“เฮ้ย! ชีต้าห์” เสียงเรียกของเฟรมทำให้เกรซสะดุ้ง เมื่อเธอเห็นชีต้าห์เดินเข้ามาในห้อง เสื้อสูทนักเรียนที่เธอเอาไปคืน เขาเอามันพาดบ่า ยิ่งเขาเดินตรงเข้ามา เธอยิ่งใจเต้น
ฉันเป็นอะไร! >///
ชีต้าห์เดินมาหยุดตรงโต๊ะเรียนที่เธอนั่ง มือเรียวยาวของชีต้าห์สัมผัสที่โต๊ะเรียนของเธอ เธอเห็นที่ไรเป็นต้องกลืนน้ำลายลงคอตัวเองทุกที
“ขอบคุณสำหรับเสื้อนะ”
ตึก!
แค่เพียงคำพูดสั้นๆ ของชีต้าห์ สติเธอก็หลุดลอยไปไกล หน้าเธอออกสีทันที เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน นี้คือครั้งแรกที่หัวใจเธอทำงานหนักขนาดนี้
“เกรซ” น้ำหวานเรียก
“เกรซ” น้ำหวานยังคงเรียก
“ยัยเกรซ!” น้ำหวานเรียกเธอเสียงเข้ม จนเกรซสะดุ้ง
“แกจะเรียกฉันดังอะไรขนาดนั้น!”
“เฮอะ! นี่ฉันเรียกจนปากจะฉีกถึงหูอยู่ละ”น้ำหวานพูดใส่อารมร์กับเพื่อนตัวเอง เพราะตั้งแต่เกรซกลับเข้ามาในห้องเรียน ท่าทางของเกรซก็เปลี่ยนไป เธอแค่สงสัยเพื่อนตัวเองว่ากำลังเป็นอะไรกันแน่ น้ำหวานหันใบหน้าไปทางทอย ที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ ทั้งสองคนยักคิ้วให้กันกันที เพื่อเป็นสัญญาณว่าหลังจากนี้ จะต้องรู้ให้ได้ว่า ยัยเกรซเพื่อนตัวดีของเธอเป็นอะไรกันแน่
ระหว่างเรียนเกรซนั่งไม่มีสติตลอด เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับไป เพราะเธอรู้ดีว่าชีต้าห์นั่งอยู่ตรงนั้น ชีต้าห์นั่งอยู่หลังของเธอ ถ้าหันไปแล้วเห็นใบหน้าของชีต้าห์ เกรซจะต้องทำตัวไม่ถูกมากแน่ๆ
- Writer
