เด็กดื้อของพายุ (พายุxดาวเสาร์)

ตอนที่ 3 ชีวิตแลกชีวิต

มุมปากหนากระตุกขึ้นยิ้ม ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าลูกเลี้ยงตัวเองด้วยความคิดที่ว่าตัวเองนั้นช่างฉลาด สายตาชั่วร้ายมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า จะว่าไปลูกติดเมียเขาคนนี้ก็ดูไม่เลวอยู่เหมือนกัน หน้าตาสะสวย หุ่นดีผิวพรรณก็ดี ถือว่าเธอเป็นคนที่ดูแลตัวเองมาได้ดีระดับหนึ่ง

หลังจากที่ทุกอย่างเงียบลง ดาวเสาร์อุ้มผู้เป็นแม่กลับมาขึ้นที่เตียงเหมือนเดิม ส่วนวันชัยก็เดินออกไปข้างนอกโดยที่ไม่ยอมพูดอะไร ไม่รู้ว่าจะไปหาทางออกทางอื่น หรือว่าจะไปหาปัญหาเข้ามาเพิ่ม

“แม่เจ็บตรงไหนไหมคะ ถ้ารู้สึกไม่ดีต้องรีบบอกหนูเลยนะ”

“แม่ไม่เป็นอะไรหรอกดาว แต่ไอ้วันชัยมันคงไม่จบแค่นี้แน่ๆ ดาวอย่าไปยอมให้มันเอาสมบัติชิ้นสุดท้ายของเราไปนะ แม่ไม่มีทางยอมให้มันเด็ดขาด…

…บ้านหลังนี้แม่ทำงานเก็บเงินมาทั้งชีวิต เพื่อจะเก็บเอาไว้ให้เป็นสมบัติของลูกแม่ แม่ไม่มีวันยอมให้มันหลุดมือไปหรอก”

“ดาวกลัวว่ามันจะกลับมาทำอะไรแม่อีก” เธอไม่อยากเสียใครไปอีกแล้วทั้งนั้น ยังคงจำความรู้สึกตอนที่เสียพ่อไปได้อยู่เลย ซึมเศร้าไปตั้งหลายวัน

“แม่ไม่กลัว ต่อให้มันทำร้ายแม่จนแม่ขาดใจตาย แม่ก็ไม่มีวันยอม”

กว่าจะปลอบใจให้ผู้เป็นแม่สงบลงได้ เวลาก็เดินลากยาวไปจนถึงบ่าย ร่างเล็กเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ยืนมองตัวเองในกระจกที่มีสภาพอิดโรย

“ชีวิตนางดาวเสาร์ มันจะเข้มแข็งเหมือนดาวเสาร์จริงๆไหมนะ~~”

เวลาพักผ่อนในแต่ละวันหมดลงไปตามเข็มนาฬิกาที่เดินเร็วมากๆ ดาวเสาร์กำลังวุ่นวายกับการแต่งตัว การดูแลแม่และการเร่งรีบเพื่อที่จะไปทำงานให้ทันเวลา คลับที่เธอทำงานอยู่ อยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอมากเท่าไหร่ แต่กว่าจะเดินทางไปถึงก็ใช้เวลาอยู่พอสมควร เพราะเป็นช่วงที่รถกำลังติดจากคนที่เพิ่งจะเลิกงานพอดี

ร่างเล็กจุ๊บเข้าที่หน้าผากของดลฤดี และเอ่ยบอกคนเป็นแม่เหมือนอย่างเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้คิ้วเรียวเล็กกลับต้องขมวดคิ้วมองคนที่ยืนขวางทางตรงประตูด้วยความงุนงง

ชายวันกลางคนกวักมือเรียกเธอให้ออกไปคุยด้านนอก โดยที่เอ่ยเรียกเบาๆด้วยความกลัวว่าคนที่กำลังนอนหลับอยู่จะตื่นมาเห็น

“มีอะไรคะ ฉันกำลังรีบ” ทันทีที่พ้นประตูบ้านออกมา ดาวเสาร์ก็ได้เอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที

“ฉันรู้ว่าแกรักแม่แกมากแค่ไหน และแม่แกก็รักแกมากเหมือนกัน” คิ้วเรียวเรียงตัวกันสวยเริ่มขมวดกันจนเป็นปม “ฉันไม่เอาก็ได้ไอ้โฉนดบ้านหลังนี้ แต่เธอต้องไปทำงานแลกกับรอเวลาที่ฉันจะสามารถหาเงินมาใช้หนี้เขาได้”

“เกี่ยวอะไรกับฉัน? คุณเป็นคนสร้างหนี้นี้ขึ้นมาเอง คุณก็ไปทำงานแล้วหาเงินมาคืนเขาซะสิ”

“ก็เพราะว่ามันต้องมีอะไรไปเป็นประกันไง ก็ถ้าฉันไม่ต้องมีอะไรไปประกัน ฉันก็คงไม่ต้องมาขอเอาโฉนดบ้านนี้ไปให้วุ่นวาย อย่างที่บอก ฉันแค่เอาไปจำนอง ไม่ได้เอาไปขาย” สายตาล่อกแล่ก กลัวว่าการแสดงของตัวเองมันจะไม่แนบเนียน

“หรือแกจะไม่ไปก็ได้ ถ้าอย่างนั้นไปบอกให้แม่แกเอาโฉนดบ้านมาให้ฉันซะ หรือไม่ก็เอาชีวิตแม่แกไปนอนโง่ๆ เป็นตัวประกันแทน”

“ชีวิตคุณนี่หาแต่ปัญหาเข้ามาจริงๆนะ แล้วฉันจะไปได้ยังไง ตอนนี้ฉันก็มีงานของฉันอยู่เหมือนกัน” เมื่อเห็นว่าเริ่มจะไม่มีทางเลือก ถึงวันนี้เธอจะไม่ยอมช่วยเขา วันหน้าแม่เธอก็ยังคงไม่พ้นน้ำมือคนชั่วอย่างมันอยู่ดี

“งั้นวันนี้แกก็ไปกับฉัน ลองไปเจรจากับเขาดูสักหน่อย เขาเป็นคนใจดีไม่ได้โหดร้ายอะไร บางทีเขาอาจจะเข้าใจให้แกเข้าไปทำงานเป็นบางเวลา”

“กลางวันฉันต้องดูแลแม่ กลางคืนก็ทำงานที่คลับ แค่นี้ก็แทบไม่มีเวลาแล้ว” แค่นี้ก็แทบตายแล้วต่างหาก ยิ่งวันนี้เธอยังไม่ได้นอนเลยสักชั่วโมง

“เออ! มึงก็ลองไปคุย ใช้ความสวยของมึงทำให้เขาใจอ่อน แค่นี้มันไม่ยากหรอก”

“หมายความว่ายังไง?” ร่างเล็กเริ่มขยับถอยห่าง ใจเริ่มระแวงแล้วว่าเขาจะหลอกเอาเธอไปขายหรือเปล่า

“มึงฟังกูนะ! ชีวิตแม่มึงกูจะเอามาเมื่อไหร่ก็ได้ ยิ่งนอนเป็นอัมพาตอยู่แบบนี้อยู่ไปก็ยิ่งไร้ประโยชน์ ถ้ามึงรักแม่มึงมาก มึงไปกับกู และไปทำงานกับคุณพายุ รอจนกว่ากูจะหาเงินไปชดใช้ให้เขาได้…

…แต่ถ้ามึงไม่ยอม คืนนี้ที่มึงไม่อยู่ กลับมามึงได้เห็นแค่ร่างที่ไร้วิญญาณของแม่มึงแน่” กระตุกยิ้มร้ายกระซิบข้างหูลูกเลี้ยงอย่างร้ายกาจ

ดาวเสาร์เบิกตากว้างเมื่อได้ยิน มือไม้เริ่มสั่นเทาด้วยความกลัว ทั้งชีวิตนี้เธอมีเพียงแค่แม่คนเดียวเท่านั้น เขาที่รู้ว่าเธอทำได้ทุกอย่างเพื่อแม่ เลยใช้สิ่งนี้เพื่อเป็นจุดอ่อนบังคับข่มขู่เธอเพื่อให้เธอยอมตกลง ขอบตากลมโตเริ่มแดงก่ำด้วยความร้อนผ่าวที่มันสัมผัสได้จากความรู้สึก

แววตาของวันชัยในวันนี้มันช่างดูร้ายกาจจนเธอเองก็ยังเริ่มรู้สึกกลัว นัยน์ตาชั่วร้ายของคนตรงหน้า สร้างความคิดไม่ตกให้กับเธอจนสุดท้าย…

STORM CASINO & CLUB

มาเฟียหนุ่มเข้ามาทำงานอย่างเช่นทุกวัน แต่วันนี้เขาทำงานด้วยความเงียบ ไม่ว่าใครที่ต้องการขอพบเขาปฏิเสธที่จะเจอทั้งหมด ทุกวันที่เข้ามาที่นี่ก็เพราะต้องการทำหน้าที่ให้มันแล้วๆไปก็เท่านั้น ส่วนคนที่ทำงานจริงๆตอนนี้ก็คงไม่พ้นวอสก้า ลูกน้องคนสนิทที่ดูเหมือนจะกลายเป็นเพื่อนที่อยู่ปลอบใจเขาไปแล้ว

“นายกินข้าวบ้างไหมครับ”

“เสือก“

“นายดูซูบผอมลงไปเยอะเลยนะครับ เหล้าผมว่าเพลาๆลงหน่อยก็ดีนะครับ กลัวว่านายจะทรุดเอา”

“ก็ถ้าคนอย่างกูมันจะตายแค่เพียงเพราะว่ากูไม่ยอมกินข้าว มึงก็ปล่อยให้กูตายไปเถอะไอ้วอสก้า”

“นายตายแล้วพวกผมที่อยู่จะรับใช้ใครล่ะครับ” ทายาทก็ยังไม่มีเลยสักคน มัวแต่จมปลักอยู่กับแค่ผู้หญิงคนเดียว จนไม่ยอมเดินออกจากวงกลมความเศร้านี้สักที

พายุเมินหน้าหนี เบื่อจะตอบพวกมันเต็มที วันๆเอาแต่บังคับให้เขากินข้าว ก็คนมันกินไม่ลงจะให้ทำอย่างไง ถ้าอยากให้กินก็ไปตามเธอมาป้อน สัญญาเลยว่าจะยอมกินให้หมดหม้อเลย

“ขออนุญาตครับนาย ไอ้วันชัยมันต้องการขอพบนายครับ”เวดินลูกน้องอีกคนเดินเข้ามาแจ้งเพื่อให้เจ้านายรับทราบ ทว่ากลับถูกพายุตวาดใส่ด้วยความหงุดหงิด

“กูบอกว่าวันนี้กูไม่พบใครทั้งนั้น บอกพวกมันให้กลับไป แค่นี้พวกมึงยังไม่เข้าใจกูอีกเหรอไงวะ!!!”

วอสก้าพยักหน้าให้เพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง ก่อนจะบอกให้มันออกไปพูดตามที่ได้ยิน

“ทำงานกันไม่ได้เรื่องสักคน มันจะมีสักคนไหมที่จะเข้าใจกู แล้วก็ทำให้กูไม่ต้องหงุดหงิด”

“ก็คงไม่มีใครทำได้ นอกจากคุณของขวัญแล้วล่ะครับ แต่ผมคงไม่สามารถไปตามเธอมาเพื่อดูแลนายได้… เพราะตอนนี้เธอไม่ได้เป็นคนของนายแล้ว”

พายุช้อนแววตาแข็งตวัดมองวอสก้าที่ยืนจ้องตาคุยกับเขา คำพูดเมื่อสักครู่มันเป็นเพียงคำพูดธรรมดา แต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเจ็บปวด เมื่อได้ยินชื่อของผู้หญิงที่เขารักมากก็ไม่รู้

“ผมรู้นะครับว่านายกำลังเจ็บปวด และเสียใจมากขนาดไหน ทุกอย่างต้องใช้เวลา กว่านายจะรู้สึกอะไรกับเธอได้ นายก็ต้องใช้เวลาหลายเดือนอยู่เหมือนกัน ยิ่งถ้าจะให้เลิกรัก นายก็ยิ่งต้องการเวลาเยอะกว่าเดิม”

เหมือนก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวไปด้วยความเอ่อคลอของธารน้ำสีใส ใบหน้าหล่อเบี่ยงไปอีกทางเพื่อหลบสายตาของลูกน้องตัวเอง เขาไม่ต้องการให้ใครมาเห็นน้ำตาของเขาทั้งนั้น หยดน้ำตาที่เขาต้องเสียมันอยู่ทุกวัน ทุกคืน และทุกครั้งที่อยู่คนเดียว เขาเพียงแค่ต้องการร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความเสียใจนี้ให้มันหมดๆไปก็เท่านั้น

“รีบกลับมาเป็นนายคนเดิมของผมเถอะครับ ผมสัญญาว่าผมจะยอมทำทุกอย่างที่นายสั่ง ให้ผมไปแก้ผ้ากระโดดน้ำที่ไหนผมก็จะไป แต่ผมขออย่างเดียว…ขอแค่นายกลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อก่อน”

หลังจากที่คุยกับผู้เป็นนายเสร็จเรียบร้อย วอสก้าก็เดินออกมาจากห้องทำงาน ปล่อยให้พายุได้อยู่คนเดียวเพื่อคิดอะไรไปเรื่อยๆ ทว่าเขากลับเห็นความวุ่นวายที่แม้แต่ลูกน้องของตัวเองก็ยังเอาไม่อยู่

“กูบอกให้ไปบอกเจ้านายมึงไงวะ!”

“มึงรีบออกไปก่อนที่พวกกูจะหมดความอดทน!” เวดินเท้าสะเอวสบถออกมาด้วยความอดกลั้น ลิ้นหนาดุนกระพุ้งแก้มข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้หลุดไปมากกว่านี้

“กูไม่ไป! ไหนเจ้านายมึงบอกให้กูหาทางมาชดใช้หนี้ไง วันนี้กูเอามาชดใช้หนี้กูแล้ว ไปเรียกเจ้านายมึงมา!”

“นายกูไม่ใช่คนที่มึงจะเรียกออกมาเจอเมื่อไหร่ก็ได้ และถ้ามึงยังไม่อยากเจอเป่าสมองด้วยไอ้นี่…มึงควรจะเงียบปากเอาไว้”

ปลายกระบอกปืนพกพารุ่น Semi-Automatic ขนาด 9 มม. จ่อไปที่ขมับด้านซ้ายของวันชัย เจ้าตัวที่ปากดีเมื่อสักครู่ถึงกับยกมือสองข้างขึ้นมาพนมมือ ขาสั่นจนพับลงไปนั่งคุกเข่ากองอยู่ที่พื้น

“ค คุณวอสก้า ผ ผมแค่มาเจรจา ร เรื่องหนี้” พูดเสียงติดอ่าง ทำเอาเวดินแค่นเสียงหัวเราะอย่างดูแคลน

“วันนี้นายไม่ว่าง วันหลังมึงค่อยมา” พูดเสียงเรียบ แต่ซ่อนความน่ากลัวอยู่ด้านใน

“ไม่ได้ ต้องวันนี้เท่านั้น” ถ้าไม่ใช่วันนี้ เขาก็ไม่รู้จะใช้คำไหนล่อให้ลูกเลี้ยงออกมาได้อีกแล้ว

“ทำไมต้องวันนี้?”

สายตาเฉียบคมมองไปทางด้านหลังคนที่นั่งคุกเข่า ไม่ไกลกันนักมีผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ยืนมองภาพตรงหน้าอย่างไร้ความกลัว หญิงสาวเพียงแค่ขมวดคิ้วบางๆดู แม้ตอนที่เห็นเขาถือปืนจ่อหัว ร่างบางก็ไม่ได้ดูตกใจเลยสักนิด

“นี่มึง?” อีกแล้วสินะ ไอ้พวกสวะหาทางใช้หนี้ไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องเอาลูกสาวมาแลกเพื่อให้ตัวเองรอด พวกสถุล!

วอสก้าเชิดใบหน้าหน้าขึ้นถอนหายใจ เผยลิ้นเรียวเลียรอบริมฝีปาก ก่อนจะก้มลงไปมองไอ้เดนนรกที่ทำหน้าตาน่าสงสาร ยิ่งมองก็ยิ่งอยากจะฝากรอยเท้าไซส์ 43 ไว้บนหน้ามันตอนนี้เหลือเกิน