คนตัวเล็กต้องอดทนมากกับสายตาดูถูกของใครหลายๆคน ทว่าเธอกลับทำเป็นไม่เห็นสายตานั้นไป
“ไม่ไปกินอาหารที่โต๊ะเหรอคะ มากินอาหารคนงานแบบนี้ เดี๋ยวก็เสียดท้องเอาหรอก”
“โอ๊ยมึงคะ เขาไม่ได้เป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้นะ เขาเป็นแค่คนฆ่าเวลาให้นายใหญ่ก็เท่านั้นแหละ หรูสุดก็เป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้นค่า”
เสียงของสาวใช้สองคนพูดคุยกัน แต่คำพูดเหล่านั้นล้วนแดกดันเธอทุกคำ
“ถ้าว่างจนมีเวลามาเหน็บแนมคนอื่นเขาแบบนี้ ฉันว่าพวกเธอกลับไปทำงานของพวกเธอให้เสร็จจะดีกว่าไหม” น้ำผึ้งที่เดินเข้ามาทันได้ยินพอดี จึงได้พูดสวนคนพวกนั้นไปแทนร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้าปล่อยให้พวกมันพูดเหน็บอยู่ได้
“เธอก็สู้มันบ้างก็ได้ดาวเสาร์” คนเป็นห่วงเพื่อนถึงขั้นดุให้ จากตอนแรกที่ก็ไม่ได้รู้สึกชอบหน้าเธอมากเท่าไหร่ แต่พอได้อยู่ด้วยกันได้พูดคุยกันนานๆ ก็รู้สึกถูกชะตากับเธอไปเสียอย่างนั้น
“พวกนั้นก็ได้แค่พูดแหละ ไม่เป็นไรหรอก” คนตัวเล็กยิ้
