เด็กดื้อของพายุ (พายุxดาวเสาร์)

ตอนที่ 2 ข้อเสนอที่ปฏิเสธไม่ได้

หลังจากที่เธอปลอบผู้เป็นแม่จนสงบลง ดาวเสาร์ก็เลือกที่จะกลับเข้าไปในห้องตัวเอง ก่อนจะอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อออกไปทำงานรอบดึก เพราะเธอมีความจำเป็นต้องใช้เงิน และเธอไม่เคยเลือกงาน ไม่ว่างานอะไรที่ถูกเสนอเข้ามา เธอรับหมด ขอเพียงแค่เป็นงานสุจริตและไม่ต้องขายตัวก็พอ

“หนูไปทำงานก่อนนะ หนูจะรีบกลับมาก่อนที่แม่จะตื่นนะคะ รักแม่นะ” จุ๊บลงที่แก้มของผู้เป็นแม่ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้แล้วค่อยเดินออกไป

ไม่ว่าดลฤดีจะยังตื่นหรือหลับอยู่ ทุกครั้งก่อนออกไปทำงาน ดาวเสาร์จะเดินเข้าไปบอกผู้เป็นแม่ก่อนทุกครั้ง รวมทั้งต้องได้หอมแก้มแม่เธอก่อนออกไปทำงานด้วยทุกคืน

ตอนนี้โชคดีหน่อยที่เธอเรียนจบแล้ว กว่าจะจบก็เล่นเอาเหนื่อยอยู่เหมือนกัน พอจะเลือกงานที่ไม่จำเป็นต้องทำงานกลางคืนแบบนี้ก็ยากหน่อย เพราะเธอต้องอยู่ดูแลผู้เป็นแม่ในช่วงเวลากลางวัน จะให้จ้างคนมาดูแลแทนเหมือนคนอื่นๆก็ทำไม่ได้ เพราะทุกวันนี้เงินทำงานก็ได้แค่พอซื้อกับข้าวในแต่ละวัน และเก็บไว้เพื่อพาแม่เธอไปหาหมอเท่านั้น แค่นี้ก็แทบตายแล้ว

“มาแล้วเหรอยัยลูกสาว วันนี้มาช้ามากนะ” เจ้ทิวลิปเดินเข้ามาทักทายเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา

“ขอโทษค่ะเจ้ วันนี้ที่บ้านหนูมีเรื่องนิดหน่อย เอาไว้หนูทำงานล่วงเวลาแทนให้นะคะ” เอ่ยบอกพร้อมกับทำหน้ารู้สึกผิด

“เจ้พูดเล่น แซวๆน่ะ เจ้เข้าใจเราอยู่แล้ว รีบทำงานรีบกลับไปดูแลแม่เถอะ ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง” ทิวลิปเอ่ยด้วยความเอ็นดู เธอรู้เรื่องที่บ้านของหญิงสาวเป็นอย่างดี เพราะดาวเสาร์ทำงานกับเธอมานาน เธอยังเคยยื่นมือเข้าช่วยเหลือหญิงสาวมาแล้วหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ถูกดาวเสาร์ปฏิเสธไม่ขอรับทั้งหมด

“ขอบคุณนะคะ หนูจะไม่ลืมบุญคุณเจ้เลย” เธอซาบซึ้งและรักเจ้ทิวลิปมากจริงๆ เพราะงานทุกงานที่เธอได้มาก็เพราะเจ้ทั้งนั้น ถ้าเธอไม่เจอเจ้ เธอคงจะไม่มีเงินมากมายเท่าทุกวันนี้ คงไม่มีเงินมากพอที่จะรักษาแม่ของเธอได้

ดาวเสาร์ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านเหล้าในตอนกลางคืน หลายครั้งที่เธอต้องโดนลูกค้าแต๊ะอั๋งอย่างไม่เต็มใจ แต่เพราะโดนแล้วเขาให้ทิปเธอมา นั่นทำให้เธอไม่สามารถทำอะไรได้

เงินมีค่ากับเธอมากจริงๆ ถ้าไม่มีเงิน ความหวังที่จะให้แม่เธอกลับมาเดินได้เหมือนเดิม ก็จะกลายเป็นแค่ความฝันไปเหมือนกัน

ดาวเสาร์ทำงานมาทั้งหมดเจ็ดชั่วโมง วันนี้ระยะเวลาทำงานค่อนข้างยาวนานมาก ปกติจะทำแค่ห้าชั่วโมงเท่านั้น เริ่มที่หนึ่งทุ่มยาวไปจนถึงเที่ยงคืน แต่เพราะวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ลูกค้าเยอะและเจ้าของร้านต้องการให้ต่อเวลาในการรับลูกค้าเพิ่มมากขึ้น หญิงสาวตัวเล็กๆอย่างเธอเลยต้องเดินทั้งคืนไม่ได้หยุด

“วันนี้เหนื่อยแย่เลย ไม่ต้องอยู่เก็บของแล้วก็ได้นะ รีบกลับบ้านเถอะ” เจ้ทิวลิปเดินมาคุยกับคนตัวเล็ก เพราะวันนี้เธอเห็นว่าดาวเสาร์ทำงานหนักมาก อีกทั้งยังมีพนักงานคนอื่นๆที่ลาจนคนทำงานเหลือน้อยกว่าเดิมอีก เท่ากับวันนี้ร่างเล็กต้องเหนื่อยเป็นสองเท่า

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะปล่อยให้คนอื่นๆทำงานแทนหนูได้ยังไง เรื่องแค่นี้สบายมากค่ะ อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว”

“เฮ้อ ก็เพราะเราเป็นแบบนี้นี่แหละน้า เจ้ถึงได้รักเรามาก เป็นห่วงเราตลอดเวลา เจ้ขอให้หนูเจอคนดีๆที่พร้อมจะเข้ามาดูแลหนูสักทีนะดาวเสาร์ เจ้สงสารชีวิตหนูเหลือเกิน” ถ้าร่างเล็กดื้อกับเธอไม่ยอมฟังเธอมากกว่านี้สักหน่อย เธอคงไม่ต้องรู้สึกเป็นห่วงมากขนาดนี้ แต่เพราะดาวเสาร์ไม่เคยดื้อกับเธอเลย แถมยังไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเธออีก เธอยิ่งรู้สึกเหมือนเห็นดาวเสาร์เป็นน้องสาวเธอคนหนึ่ง เมื่อไหร่ก็ตามเพียงแค่น้องสาวคนนี้เอ่ยปาก เธอพร้อมจะช่วยอย่างไม่คิดลังเล

“เฮ้อ! ผ่านไปอีกคืนแล้วสินะ เมื่อไหร่เธอจะถูกรางวัลที่หนึ่งกับเขาสักทีนะยัยดาวเสาร์” เงยหน้ามองท้องฟ้าที่ยังครึ้มอยู่ ก่อนจะหัวเราะให้กับชะตาชีวิตของตัวเองอย่างขำๆ

เลิกงานก็กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เล่นเอาเกือบตีสี่ แม่เธอจะตื่นเวลาเดิมและนอนเวลาเดิมทุกวัน เวลาตื่นคือหกโมงเช้า และนอนตอนหกโมงเย็น มันเป็นเวลาที่ฟิคซ์มาเลย ส่วนเธอก็จะกลับมาไม่เกินตีสี่ วันไหนลูกค้าน้อยร้านปิดเร็วก็จะกลับมาถึงบ้านตอนตีสอง มีเวลานอนและพักผ่อนก่อนจะตื่นขึ้นมาเช็ดตัว ล้างหน้าแปรงฟัน และทำกับข้าวมื้อเช้าให้ผู้เป็นแม่ และจะได้นอนพักอีกทีก็ช่วงตอนกลางวัน และตื่นมาอีกทีตอนสิบเอ็ดโมงทำข้าวเที่ยง นอนพักและตื่นบ่ายสาม ทำข้าวเย็น อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน แต่ก็ไม่ลืมที่จะให้ผู้เป็นแม่ทำกายภาพบำบัดก่อน ทุกอย่างเป็นกิจวัตรที่เธอต้องทำ แม้จะเหนื่อยและวูบไปมากแค่ไหน ก็ไม่เคยปล่อยให้ผู้เป็นแม่ต้องรอ

“เหนื่อยไหมดาวเสาร์ กลับมาจากทำงานก็เกือบเช้าแล้ว ยังต้องคอยตื่นมาดูแลแม่อีก”

“เหนื่อยน่ะ เหนื่อยอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้าไม่ได้ดูแลแม่เลย หนูจะเหนื่อยยิ่งกว่า…

…ดาวมีแม่คนเดียวน้า ถ้าไม่ให้ดาวเหนื่อยเพราะแม่ จะให้ดาวไปเหนื่อยเพราะใครคะ?” ต่อให้เหนื่อยจนไม่ได้นอน เธอก็ยังอยากดูแลแม่ด้วยตัวเองอยู่ดี เหมือนกับที่แม่คอยดูแลและเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ที่ยังพูดไม่ได้

หลังจากป้อนข้าวและอาบน้ำแต่งตัวให้แม่เสร็จ ก็ถึงเวลาที่เธอต้องพักผ่อน ดาวเสาร์เดินเข้ามาภายในห้องพักส่วนตัว กำลังจะเตรียมนอนหลับพักผ่อน เพราะตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเพลียมากๆ ต้องการทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับไปในห้วงนิทราสักที

ปัง! เพล้ง!

“กรี๊ดดดด!!!”

เสียงโวยวายรวมทั้งเสียงที่แม่ของเธอร้องกรี๊ด ทำให้ร่างเล็กที่กำลังจะหลับต้องตื่นขึ้นมาเต็มตา ก่อนจะสะดุ้งลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทางประตู

หญิงสาวรีบเปิดประตูห้องตัวเองแล้ววิ่งออกมาดูนอกห้อง เพราะเสียงกรี๊ดเมื่อสักครู่มันคือเสียงของแม่เธอ

“ไอ้ผัวชั่ว ไอ้ผัวเลว กรี๊ดดดด!!! ออกไป๊!!!”

ภาพที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้า มันทำให้เธอแทบอยากจะล้มทั้งยืน

แม่ผู้พิการของเธอกำลังถูกคนเป็นสามีดึงและกระชากผมให้ลงมาจากเตียง จากนั้นก็ตะคอกและดึงทึ้งผมของดลฤดีอย่างไม่ได้กลัวว่าเธอจะรู้สึกเจ็บ ร่างหนาลากหญิงวัยกลางคนไปตามตู้ต่างๆที่คิดว่าจะเก็บของมีค่าเอาไว้ เขาบังคับขู่เข็นพร่ำบอกให้ดลฤดีบอกที่ซ่อนโฉนดที่ดินของบ้านหลังนี้

“มึงรีบบอกกูมาเดี๋ยวนี้ ว่ามึงเอาโฉนดบ้านไปเก็บไว้ที่ไหน เอามาให้กู ถ้ามึงไม่อยากทรมานไปมากกว่านี้”

“ไม่! ฉันไม่มีวันบอก บ้านหลังนี้เป็นของดาวเสาร์ ฉันจะเก็บไว้ให้ลูกฉัน แกไม่มีสิทธิ์ กรี๊ดดดด!!!”

ดาวเสาร์มองภาพตรงหน้าตัวสั่นเทิ้ม แข้งขาเริ่มอ่อนแรงเพราะรู้สึกกลัวกับเหตุการณ์

“อย่าต้องให้กูพูดซ้ำ เอาโฉนดบ้านหลังนี้มาให้กู ไม่อย่างนั้นกูจะเอาชีวิตมึงเนี่ยแหละไปแลก” วันชัยพูดพลางโน้มตัวลงมาชี้หน้าดลฤดี ขณะที่มืออีกข้างก็ยังคงกำเส้นผมของคนเป็นเมียอยู่

“ไม่! ต่อให้มึงฆ่ากูให้ตายกูก็ไม่มีวันยอม กูจะปกป้องทุกอย่างที่เป็นของลูกกู”

“อีนี่มันวอนมือวอนตีนกูจริงๆ มึงอยากโดนสักทีใช่ไหมฮะ!!”

“หยุด! อย่าทำตัวเลวทรามแบบนี้ หยุดทำร้ายแม่ฉัน”

ทันทีที่มือของวันชัยง้างออก ร่างบางก็วิ่งเข้าไปจับข้อมือของเขาเอาไว้ทันที ใบหน้าเปื้อนน้ำตาก้มมองสภาพแม่ตัวเองด้วยความสงสาร ดลฤดีพร่ำร้องบอกให้เธอถอยออกไป เพราะกลัวว่าลูกสาวจะได้รับอันตราย ทว่าดาวเสาร์ไม่คิดถอย หากวันนี้เธอไม่ได้จัดการพ่อเลี้ยงของเธอให้มันจบ วันอื่นๆที่เธอไม่อยู่ตรงนี้ ชีวิตแม่ของเธอจะปลอดภัยได้อย่างไร

“คุณอยากได้อะไร ของทุกอย่างที่เป็นของแม่ฉัน คุณก็เอามันไปหมดแล้ว แล้วคุณยังอยากได้อะไรอยู่อีก”

“ถุย! สมบัติเก่าๆขายแทบไม่ได้ราคาพวกนั้นน่ะเหรอ มันยังไม่พอให้กูเอาไปทำทุนต่อเลยด้วยซ้ำ ไปเอามาให้มันจบๆ บ้านหลังนี้ใหญ่พอสมควร มีที่ดินพอให้แบ่งขายได้สบาย กูแค่จะเอาไปจำนองไม่ได้เอาไปขาย พอกูได้ทุนคืนเดี๋ยวกูไปไถ่มาคืนให้” วันชัยยอมปล่อยมือจากคนเป็นเมีย ก่อนจะแบมือทำท่าเร่งรัด บอกให้สองแม่ลูกไปเอาสิ่งของที่ต้องการมา

“ไม่มีของแบบนั้นหรอก ฉันไม่ได้เก็บมันไว้ที่นี่ และฉันก็ไม่มีวันเอามันมาให้ผีพนันอย่างแกแน่นอน”

“อีนี่ มึงน่าจะโดนสักที”

“อย่าทำนะ!” รีบพุ่งเอาตัวเองเข้าไปปกป้องแม่ผู้พิการ ก่อนที่มือหนาที่ง้างอยู่จะถูกฟาดลงมาอีกครั้ง “ถ้าไม่ใช้โฉนดบ้านหลังนี้ มีอะไรที่สามารถใช้ได้อีกบ้าง”

เอ่ยถามด้วยความเหนื่อยและความกลัว หากวันนี้วันชัยไม่ได้อะไรไปเลย ไม่พ้นต้องอาละวาดขึ้นอีกแน่นอน อาทิตย์หน้าเธอเองก็ไม่อยู่ด้วย เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของแม่เธอ คนที่จะให้เข้ามาช่วยดูแลแม่แทนให้ ก็คงจะมีแค่ญาติห่างๆ ที่จะขอรบกวนบ้างเป็นครั้งคราว

วันชัยทำท่านึก ก่อนจะคิดถึงคำพูดที่เจ้าหนี้ได้พูดเอาไว้ก่อนหน้านี้

‘หาไม่ได้ มึงก็เอาชีวิตมึงมาแลก’

ใช่! แค่ต้องเอาชีวิตไปแลก เพียงแต่เปลี่ยนหน่อย เพราะเขาไม่ได้เอาชีวิตตัวเองไป แต่เปลี่ยนเป็นเอาชีวิตของลูกเลี้ยงไปแลกแทน แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง