เด็กดื้อของพายุ (พายุxดาวเสาร์)

ตอนที่ 4 ทำงานใช้หนี้ (สัญญาทาส)

เพราะความสงสารที่ต้องเห็นผู้หญิงถูกมาขายเพื่อใช้หนี้จนนับไม่ถ้วน วอสก้าต้องบากหน้าเข้าไปคุยกับพายุ เพื่อให้พายุจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยที

หลายครั้งที่เขาต้องทนเห็นผู้หญิงทั้งเด็กทั้งโต ต้องกลายมาเป็นสินค้าหรือสิ่งของที่พวกผีพนันเอามาขายเพื่อแลกชีวิต บ้างก็รับไว้ บ้างก็ไม่ได้รับ คนที่รับมาไว้พายุก็ไม่เคยกระทำอย่างคนโหดร้าย เขาเพียงแค่หางานและให้เงินเดือน รับเอามาไว้เป็นพนักงานให้บริษัทที่เป็นของตระกูล ทว่าหากช่วงไหนที่คนเอามาขายกันเยอะเกิน พายุก็เหนื่อยที่จะรับ ต้องยอมปล่อยให้เป็นไปตามกรรมของใครของมัน

มาเฟียหนุ่มนั่งเท้าศอกกับเก้าอี้หนังตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน นิ้วเรียวยาวนวดคลึงที่หน้าผากตัวเอง มองชายวัยกลางคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี กับหญิงสาวอีกคนที่เขาเพิ่งจะเคยเห็นหน้าค่าตา

“ไหนเงินที่มึงบอกจะคืนกู?”

“คุณพายุบอกผมครั้งที่แล้ว ว่าถ้าผมหาเงินมาคืนให้ไม่ได้ ให้เอาชีวิตของผมมาแลก” ดาวเสาร์ยืนนิ่งมองคนที่อยู่ตรงหน้า กับคนที่ยืนอยู่ข้างกายพูดคุยกัน

“งั้นวันนี้มึงจะเอาชีวิตของมึงมาแลก กับเงินที่มึงติดค้างกูอยู่ใช่ไหม” เบนสายตาไปมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะตวัดกลับมาเมื่อสายตาเผลอประสานกันโดยบังเอิญ

“ผมต้องการเอาชีวิตมาแลก…แต่เป็นชีวิตของลูกสาวผม”

“เอาชีวิตฉันมาแลกงั้นเหรอ? นี่คุณหลอกฉันมา” ดาวเสาร์โวยวายขึ้นเมื่อฟังจบ ตะโกนใส่หน้าพ่อเลี้ยงอย่างไม่ไว้หน้า ทำเอาวันชัยต้องหันมามองตาขวางเพื่อให้เธออยู่เฉยๆ

“ชีวิตแม่แกอยู่ในมือฉัน อย่าลืม!” เค้นเสียงลอดไรฟัน กระซิบให้ได้ยินเพียงแค่สองคน

พายุสังเกตคนที่โวยวายสีหน้าตกใจ เธอก็คงเหมือนกับคนอื่นๆที่เขาเจอ โดนหลอกให้เข้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม สุดท้ายคนที่ไว้ใจก็ร้ายที่สุด

“เธอก็เต็มใจด้วยสินะ” จ้องนัยน์ตาสวยวาวที่คลอด้วยน้ำตา

“เต็มใจสิครับ เธอยอมผมอยู่แล้ว ผมเป็นพ่อเธอ” วันชัยรีบพูดแทรกขึ้นมา เพราะกลัวว่าลูกเลี้ยงจะเผลอพูดอะไรออกมาจนแผนที่เขาวางไว้ต้องพังไม่เป็นท่า

“ฉันคุยกับเธออยู่” เปิดโหมดตัดเสียงรบกวนออก

พายุและดาวเสาร์จ้องสบนัยน์ตากันนิ่ง ขอบตากลมโตแดงก่ำน้ำสีใสคลออยู่รอบดวงตา ฟันกรามกัดกันแน่นจนเสียงดังกรอดข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ในใจ

ดาวเสาร์เม้มริมฝีปากตัวเองแน่น พูดไม่ออกเพราะถูกคำขู่ของวันชัยที่พูดก่อนหน้านี้ค้ำคอ เขารู้ว่าจุดอ่อนของเธอคือแม่ และตอนนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย นอกเสียจาก…

“ค่ะ!” พูดจบหลุบสายตาต่ำลง ปล่อยน้ำตาหยดลงแก้มเป็นเม็ด มือบางกำเอาไว้แน่นจนเล็บจิกเข้าที่เนื้อ

“งั้นก็ตกลงตามนี้ ชีวิตของเธอเป็นของฉันแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนถ้าฉันไม่ได้อนุญาต ส่วนมึง” ชี้หน้าไปที่คนกำลังฉีกยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ “อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก”

“หมายความว่าไง? เห้ยๆ เห้ย! ปล่อยกู! ไอ้พวกเหี้ย!!”

วันชัยถูกคนของพายุลากออกไป เสียงที่มันโวยวายดังออกไปไกลจนหายไปเพราะถูกโยนออกไปนอกประตูเรียบร้อย ดาวเสาร์ที่ได้แต่ยืนนิ่งตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธจนทำอะไรไม่ได้ เธอมันโง่เอง โง่ที่ปล่อยให้คนไม่มีสำนึกหลอก นึกอยากด่าตัวเองที่ปล่อยให้โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำอีก

“นายจะให้เธอไปอยู่ที่ไหนดีครับ”วอสก้าเอ่ยถาม ขณะที่เปิดประตูรถให้ผู้เป็นนายขึ้น

พายุเอี้ยวตัวไปมองร่างเล็กเพียงแค่หางตา ก่อนจะสั่งวอสก้าไปอย่างไม่คิด

“แล้วแต่มึง” อยากเอาไปไว้ที่ไหนก็เรื่องของมึงเลย

ทิ้งภาระให้วอสก้าเรียบร้อย งานหนักจึงตกมาเป็นของวอสก้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ จะว่าดีใจก็ดีใจนิดหน่อย ที่ช่วงแรกพายุดูจะโยนงานสำคัญๆมาให้เขาทำ มันเหมือนว่าเจ้านายจะไว้ใจตัวเองอยู่มากเลยทีเดียว แต่ระยะหลังๆนี่เริ่มเยอะจนล้นมือ

สักพักก็ มึงตัดสินใจเลย อีกแป็บ มึงจัดการแทนกูที ล่าสุด ก็โยนความคิดให้เขาคิดเองอีกแล้ว เออ! ทุกวันนี้ไอ้วอสก้าเป็นหัวหน้ามาเฟียแทนแล้วครับ คุณพายุ!

ประชดไปก็เท่านั้นเพราะสุดท้ายก็ต้องทำตามคำสั่งของนายอยู่ดี

“ไม่ต้องกลัว ที่นี่ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่เธอคิด”

“มีคนถูกขายแบบฉันเยอะไหม”

“เยอะ”

“แล้วพวกนายเอาคนพวกนั้นไปไว้ที่ไหน” คงไม่ได้เอาไปขายต่อให้ต่างชาติ บังคับให้ขายตัว หรือใช้งานเยี่ยงทาสหรอกใช่ไหม

“นายรับมาทำงานต่อ ถึงนายจะดูโหดแต่นายเป็นคนใจดี” ความจริงสาวๆเห็นก็โดนตกกันหมดแล้วนะ บางทียอมเสนอตัวเป็นเมียให้เลยด้วยซ้ำ แต่ติดตรงที่เจ้านายเขาไม่เคยมองพวกนั้นเลยนี่แหละ แถมยังสั่งห้ามไม่ให้ลูกน้องทุกคนรังแกคนพวกนี้อีกต่างหาก เทพบุตรมาเกิดของจริงละมั้งน่ะ

“งั้นฉันขอทำงานแลกกับเงินนั้นได้ไหม ฉันต้องกลับไปดูแลแม่ ฉันอยู่ที่นี่ตลอดไม่ได้” วันนี้เธอออกมาโดยไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ เลยไม่ได้ฝากใครเอาไว้ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ตอนเช้าแม่ตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอจะรู้สึกอย่างไง

“ฉันขอทำงานที่นี่ตอนกลางวัน และขอไปๆกลับๆที่นี่กับบ้านฉันได้ไหม ฉันจำเป็นจริงๆ ถ้าทำงานที่นี่มันยังไม่พอที่จะชดใช้หนี้บ้าๆนั่นได้ ตอนกลางคืนฉันขอออกไปทำงานเพิ่มด้วย อย่างน้อยคงจะพอมาปิดหนี้ได้บ้าง” ดาวเสาร์พยายามยื่นข้อเสนอให้กับวอสก้า ส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อให้เขาเห็นใจ

แม้จะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายอดเงินมันเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ขอให้เธอได้มีหนทางเพื่อที่จะกลับไปดูแลแม่ได้บ้าง เธอยอมทำงานทั้งวันทั้งคืน ถ้ามันจะทำให้เธอปลดหนี้ได้เร็วๆ

“ต่อให้เธอทำงานให้ตายแบบหามรุ่งหามค่ำ คนอย่างเธอก็ไม่มีวันหาเงินมาปลดหนี้ที่พ่อเลี้ยงเธอติดฉันได้หรอก” เสียงเข้มเอ่ยเมื่อแอบได้ยินที่ร่างเล็กคุยกับลูกน้องตัวเอง

พายุไม่ได้ตั้งใจเดินมาแอบฟัง เขาเพียงแค่ต้องการเดินมาทางนี้เพื่อที่จะไปสนามมวยหลังคฤหาสน์ ที่เป็นที่ฝึกซ้อมให้กับพวกลูกน้องของเขา

“หมายความว่ายังไง? มันเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?” ร่างเล็กหันหน้าไปถามวอสก้าแทนการถามคนที่พูด ทำเอาพายุกระตุกหางคิ้วไม่พอใจเล็กน้อย

“ก็เยอะอยู่ ประมาณ…”

“สามสิบล้าน” เจ้าหนี้ตัวจริงยืนมือล้วงกระเป๋าพูดแบบหงุดหงิด

“ฮะ ส สามสิบล้าน!!” พอได้ยินแล้วแทบจะเป็นลม ลำพังสามแสนปีหนึ่งเธอก็ยังหาไม่ได้ แล้วนี่สามสิบล้าน ทำงานแทบตายก็ยังหาไม่ได้เลยจริงๆ

“ทำไมมันเยอะจัง เมื่อไหร่ฉันจะใช้หมดเนี่ย?” พูดเบาๆ แต่เหมือนจะมีคนได้ยิน

“หึ! รีบจัดการให้เรียบร้อย แล้วรีบตามกูมาไอ้วอสก้า อย่าช้านะมึง”

“ครับนาย” พยักหน้าหลบทางให้ผู้เป็นนายเดินผ่าน

ดาวเสาร์ที่กำลังอึ้งกับยอดเงินจนเหมือนทุกอย่างดับวูบไปแล้ว สีหน้าและแววตาของเธอดูสลดลง ทำเอาคนที่แอบมองด้วยหางตาต้องหลุดอมยิ้มออกมานิดๆขณะที่เดินผ่าน พอรู้ว่าตัวเองแอบยิ้มให้กับคนอื่นก็รีบหุบยิ้มปรับสีหน้ามาโหดเหมือนเดิมในทันที

ฟึ่บ!

เอกสารมากมายถูกโยนมาวางอยู่ตรงหน้าร่างเล็ก เธอก้มลงมองมันเล็กน้อย ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

“อะไรคะ?”

“นี่พูดมีหางเสียงก็เป็นเหรอ” วอสก้าเอ่ยแซวเพราะตั้งแต่ที่เจอหน้าเธอ เขาก็เพิ่งจะได้ยินเธอพูด คะ กับเขาเนี่ยแหละ ทั้งที่ดูก็รู้ว่าเธอเด็กกว่าเขาตั้งเยอะ

“เอกสารสัญญาการทำงาน เธอจะได้ทำงานอยู่ที่นี่ ในฐานะแม่บ้าน ที่นี่เป็นเหมือนรังใหญ่ของแก็งค์ เพราะฉะนั้นความลับทุกอย่างจะอยู่ที่นี่ทั้งหมด สัญญานี้เป็นสัญญาว่าเธอจะเก็บทุกอย่างที่เห็นและได้ยินทั้งหมดเอาไว้เป็นความลับ จะเอาเรื่องภายในไปพูดข้างนอกไม่ได้เด็ดขาด และก็การทำงานจะไม่มีวันหยุด แต่มีวันที่สามารถลาไปเรื่องส่วนตัวได้ไม่เกินเดือนละสองครั้ง ต้องทำงานตลอดเวลา งานเสร็จแล้วถึงจะเลิกงานได้ เริ่มงานตั้งแต่ 06.00 – 20.00 น. ระหว่างวันสามารถพักได้เรื่อยๆ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง”

“สัญญาทาส” ยิ่งได้ฟังยิ่งเหมือน ทำงานหนักยิ่งกว่าคนที่หาเช้ากินค่ำอย่างเธอเป็นไหนๆ

“ไม่เหมือน เพราะนี่คือตารางเวลารอบแรก ทำงานไปสักพักเธอจะได้เลื่อนขั้น โดยสามารถเพิ่มเวลาพักและลางานได้ มันก็เหมือนเป็นช่วงของการฝึกงานนั่นแหละ”

“ไม่เหมือนแต่ก็ไม่ต่าง บอกว่าไม่ได้โหดร้ายแต่ก็เหมือนเอามาทรมานอยู่ดี”

“เพราะทุกอย่างต้องมีกฎ คนที่ถูกขายมาแล้วนายรับไว้ ถ้าจะให้อยู่สบาย ทำงานดีๆได้เงินแบบคนที่ต้องใช้ความสามารถเข้ามา มันก็จะดูเหมือนเอาเปรียบคนอื่นไปหน่อย” เรื่องนี้พายุเป็นคนตั้งเอาไว้เอง ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีคนเก่งๆเอาไว้ทำงานสำคัญๆ

“เซ็นต์ตรงนี้ แล้วพรุ่งนี้เธอก็เริ่มทำงานได้เลย เดี๋ยวน้ำผึ้งจะพาเธอไปเริ่มงาน แล้วก็เป็นคนสอนงานเธอทั้งหมดอีกที”

ดาวเสาร์ถอนหายใจก้มลงไปจับปากกาขึ้นมาเซ็นต์ชื่อตัวเองลงแผ่นกระดาษ ถึงอย่างไรเธอก็คงหนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้ ส่วนเรื่องแม่คงต้องหาเวลาโทรหาให้คนที่อยู่ด้านนอกช่วยเหลืออีกที อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอมากเท่าไหร่นัก ทนๆทำงานไปให้หมดๆ แม้จะต้องอยู่หลายสิบปีก็ต้องทน