เด็กดื้อของพายุ (พายุxดาวเสาร์)

ตอนที่ 6 เขาคงเป็นคนสำคัญ

ดาวเสาร์กลับลงมายังที่พักด้านหลัง ที่เป็นส่วนของแม่บ้านและพนักงานทุกคนใช้เป็นที่นั่งพักยามเหนื่อย

หญิงสาวนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นมองรอยแดงที่ข้อมือ และรอยเขียวตรงข้อศอกที่เธอใช้มันยันค้ำเอาไว้ตอนที่ถูกเขาเหวี่ยงลงพื้น

“เฮียขอดูหน่อย” วอสก้าเดินมาดึงมือคนตัวเล็กไปดู พลางย่อตัวนั่งลงข้างๆเธอ แต่ก็ถูกเจ้าของมือนั้นดึงกลับทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ” ถึงเป็นก็เท่านั้นแหละ แล้วเธอจะเรียกร้องอะไรใครได้

“ดาวเสาร์ใช่ไหม” ชื่อเรา เมื่อวานก็ลืมถามชื่อเลย คุยกันตั้งนาน

คนตัวเล็กพยักหน้า พลางยกหลังมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มเนียน

“นายรักรูปนั้นมาก เพราะเป็นสิ่งเดียวที่นายยังเหลืออยู่ เธอชื่อของขวัญ เป็นคนที่ทำให้นายกลายเป็นคนนิ่งๆและเย็นชาอย่างทุกวันนี้”

“เขาคงเป็นคนสำคัญกับคุณพายุมากเลยใช่ไหมคะ เขาถึงได้โกรธที่หนูไปทำรูปเขาตกแตกไปแบบนั้น”

“เธอสำคัญมาก สำคัญต่อหัวใจของนายที่สุด”

“แล้วเธอไปไหนแล้วเหรอคะ” หรือว่าเลิกกันไปแล้ว ที่แท้ก็อกหักนี่เอง คงโดนเทมาสินะ

“เอาเป็นว่าเรื่องนี้เราจะไม่พูดถึง ทุกคนที่นี่รู้ดีว่าห้ามพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้านายใหญ่เป็นอันขาด…ขอมือให้เฮียหน่อย เฮียจะทายาให้” แบมือขอมือเธอเพื่อจะทายาตามรอยฟกช้ำ

วอสก้าถึงขั้นยิ้มออก เพราะเธอยอมยื่นมาให้เขาอย่างไม่ลังเล ร่างเล็กมองไปอีกทางอย่างคนหงุดหงิด จะว่าไปมันก็เพราะเขาส่วนหนึ่ง ถ้าเขาไม่ทำให้เธอต้องตกใจ เธอก็คงไม่เผลอทำรูปนั้นตก จะโทษว่าเป็นความผิดของเธอเสียทีเดียวได้ที่ไหน

“แล้วนี่คุณมาทำดีกับหนูทำไมคะ” ก่อนหน้านี้ยังทำหน้าโหดใส่เธออยู่เลย

“เรียกเฮียสิ คนที่นี่เขาเรียกแบบนั้นกัน” เงยหน้าฉีกยิ้มให้เธอบางๆ ก่อนจะก้มหน้าทายาให้เธอต่อ

“หนูไม่ชินอ่ะ ไม่เคยเรียกใครว่าเฮีย” เคยเรียกแต่เจ้ พี่นั่นพี่นี่

“ก็เรียกเฮียนี่ไงคนแรก”

“ก็ได้ค่ะ แล้วสรุปเฮียกับคนที่นี่เป็นยังไงกันแน่ บางครั้งก็เหมือนจะโหด บางครั้งก็เหมือนจะดีจนใจหาย” เหมือนอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้

“เวลาอยู่หน้างาน ทุกคนก็ต้องเป็นอย่างที่ควรจะเป็น เราเป็นคนคุ้มกันมาเฟียนะ ถ้าไปทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น เขาจะเกรงกลัวเราได้ยังไง” คนตัวเล็กดุนกระพุ้งแก้ม ทำท่าคิดว่ามันก็จริงอย่างที่เขาพูด

และแล้วบทสนทนาระหว่างทั้งสองคนก็เงียบไป จนกระทั่งวอสก้าทายาให้ดาวเสาร์เสร็จ เป็นเวลาพอดีกับที่เวดินเข้ามาตามให้วอสก้าไปเตรียมรอนายใหญ่ด้านหน้า

ดาวเสาร์เดินไปแอบมองพายุเดินไปขึ้นรถอย่างระวัง ใบหน้าของร่างสูงดูหมองลงอย่างเห็นได้ชัดเจน เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะที่เธอเผลอไปทำลายของรักของหวงเขาหรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากจะเข้าไปเอ่ยขอโทษเขาสักหน่อย ก็เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แค่มันตกใจ

หลังจากเห็นเจ้าของห้องออกไปเรียบร้อยแล้ว ดาวเสาร์ก็กลับเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิม ร่างบางจัดการทำความสะอาดและเก็บเสื้อผ้าของเขาลงมาซัก และเปลี่ยนผ้าปูที่นอนจนเรียบร้อย พลันสายตาเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่เธอทำแตก ถูกโยนทิ้งไปในถังขยะข้างโต๊ะริมหน้าต่าง ร่างเล็กไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมา จากนั้นก็เริ่มคิดอะไรได้จึงรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที

ดาวเสาร์เห็นว่าในห้องนอนของเธอมีกรอบรูปที่ไม่ได้ใช้อยู่อันหนึ่ง เธอเลยคิดจะใช้กรอบรูปอันนั้นมาใส่รูปใบนี้แทน คนตัวเล็กนำมันกลับขึ้นมาใส่แล้ววางเอาไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงเหมือนเดิม ก่อนจะยิ้มภูมิใจในผลงานของตัวเอง

“แค่นี้คงจะทำให้เลิกทำหน้าเป็นหมูขี้ไม่ออกได้สักทีนะ” คนตัวเล็กนึกขำที่อยู่ ๆ ก็คิดคำเปรียบเขาได้ตลกจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

“คิกๆ คิกๆ”

“ฉันบอกว่าไม่ให้เธอเข้ามาที่นี่อีก ดูเหมือนเธอจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องนะ”

คนตัวเล็กรีบหันไปมองตามเสียงเข้มด้านหลัง ทันทีที่เห็นใบหน้าของคนตรงหน้า เธอแทบอยากจะหยุดหายใจ เพราะตอนนี้พายุกำลังยืนอยู่ด้านหลังเธอ มันใกล้ชนิดที่ว่าหน้าเราเกือบจะชนกันตอนที่เธอหันกลับมา

ดาวเสาร์ตั้งสติได้จึงรีบถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นก็ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา

“ข ขอโทษค่ะ หนูแค่…”

“หรือว่าเธออยากจะลองดี เธอคงจะไม่ได้ใสซื่อตามหน้าตาจริงๆสินะ นี่คงอยากจะเข้ามาอ่อยเพื่อให้ฉันสนใจล่ะสิท่า” พายุตั้งใจเดินเข้าไปประชิดตัว นั่นยิ่งทำให้ดาวเสาร์ต้องรีบเดินถอยหลัง แต่ถอยไปได้ไม่กี่ก้าวขาเธอมันก็ติดเข้ากับโต๊ะหัวเตียงจนต้องเอนตัวหลบแทน

“เปล่าค่ะ หนูแค่เข้ามาทำงานของหนู แล้วก็แค่ตั้งใจเอากรอบรูปมาเปลี่ยนให้ อีกอย่างหนูแค่อยากจะมาบอกว่า หนูไม่ได้ตั้งใจทำรูปคนรักของคุณตก และหนูก็ไปเอากรอบอันใหม่มาเปลี่ยนให้เรียบร้อยแล้วค่ะ…น หนูขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยว จะรีบไปไหนล่ะ”

“ว๊ายยยย!”

เพราะมันยืนทรงตัวไม่ปกติ เธอที่พยายามจะเบี่ยงตัวออก ทว่าเขากลับดันตัวเธอเข้ามาจนเกิดการปรับเปลี่ยนทิศทางในการยืน จนสุดท้ายเธอก็…ล้มลงนอนอยู่บนเตียง

“มันเป็นแผนของเธอใช่ไหม ตั้งใจล้มลงนอนบนเตียงฉันพอดี พร้อมกับดึงให้ฉันล้มลงมาทับตัวเธออยู่แบบนี้” พายุกระตุกมุมปากยิ้มอย่างรู้ทัน ลูกไม้ตื้นๆของผู้หญิงที่ต้องการจะจับเขา เขาเคยเจอมาหมดแล้ว ไม่คิดว่าเด็กหน้าตาใสซื่ออย่างเธอก็คิดจะใช้วิธีนี้ด้วยเหมือนกัน

คนที่ไม่ได้รู้เรื่องเบิกตากว้าง รู้สึกอึ้งกับความคิดของเขาจนต้องเผลอส่ายหน้าออกมาอย่างรำคาญ

“คุณเป็นคนดันหนูลงมาเองนะคะ”

“ฉันเนี่ยนะ? เลิกคิดจะจับฉันได้แล้ว ฉันไม่มีวันสนใจผู้หญิงธรรมดาๆอย่างเธอหรอก” ก็แค่เด็กตัวเล็กๆ มันจะไปมีอะไรน่าสนใจ

“คุณนั่นแหละ เลิกคิดหาเรื่องหนูสักที หรือที่จริงคุณก็อยากเข้าใกล้หนูอยู่คะ” คนใต้ร่างไม่ยอมแพ้ เถียงช็อตๆรับมือกับเขาได้แทบทุกคำ เรื่องต่อปากต่อคำขอให้มาเถอะ ดาวเสาร์รับได้ทุกรูปแบบ เหอะ!

“ดูเธอจะหลงตัวเองอยู่เหมือนกันนะ”

“หนูเปล่า”

“งั้นจะลองดูไหม ว่าที่จริงเป็นเพราะเธออยากจะจับฉัน หรือเพราะฉันอยากจะเข้าหาเธอกันแน่”

“ลองยังไงคะ?” คนตัวเล็กขมวดคิ้วมองคนด้านบนด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด และไม่ได้ระวังตัวว่าเขาจะกล้าทำอะไรเธอ

พายุกระตุกยิ้ม ยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับยกมือขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทีละเม็ดๆ จนถึงเม็ดสุดท้าย แล้วถอดเสื้อตัวเองออกเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องเป็นมัดๆ

ดาวเสาร์ที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมา ยังคงอึ้งกับสถานการณ์ตรงหน้า ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนมาโชว์แผงอก ให้เธอได้เห็นใกล้ได้ขนาดนี้

“แค่ฉันถอดเสื้อแค่นี้ น้ำลายเธอก็ไหลแล้ว ทีนี้ต้องให้ฉันพูดอีกไหมว่าใครกันแน่ที่ต้องการจะจับใคร” ขนาดเขาลุกขึ้นมาถอดเสื้อโชว์เธอถึงขนาดนี้ เธอยังคงนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม แถมยังมองเขาตาไม่กระพริบอีกต่างหาก

“หรือถ้าเธอจะยอมให้ฉันฟรีๆ ฉันก็ทำให้ได้นะ แต่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น” พายุพูดออกมาด้วยที่ว่าเขาเองก็มีแอลกอฮอล์อยู่ในกระแสเลือด

เมื่อเย็นที่เขาออกไป เขาเพียงแค่ต้องการไปหาที่นั่งดื่มอย่างสบายใจเท่านั้น เปลี่ยนสถานที่นั่งดื่มดูบ้าง จะได้ไม่ต้องดิ่งแล้วคิดถึงเธอขึ้นมาอีก ทว่าพอเริ่มเมาและรู้สึกไม่อยากดื่มต่อแล้ว เขาจึงบอกให้วอสก้าพาเขากลับมา แต่ก็ไม่คิดว่ากลับมาแล้วจะเห็นเด็กคนเดิมยืนอยู่ในห้องของเขาอีกครั้ง ทั้งๆที่เขาสั่งห้ามเอาไว้แล้วว่าห้ามให้เธอเข้ามาที่ห้องของเขาอีก ดูเหมือนว่าเธออยากจะขัดคำสั่งของเขา และคงต้องการจะจับเขาจริงๆ

“คุณพูดบ้าอะไร หนูแค่เข้ามาทำงานของหนู และเข้ามาเปลี่ยนกรอบรูปให้คุณเท่านั้นค่ะ หนูขอตัวนะคะ” พูดจบร่างบางก็เตรียมจะลุกขึ้น แล้วจะเดินออกไปจากห้องนี้ทันที

แต่แล้วก็เหมือนจะถูกแรงของคนที่มีเยอะกว่า ดึงรั้งให้เธอลงไปนอนอยู่ที่เดิม ไม่พอเขายังขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวเธอจนเธอตกใจทำอะไรไม่ถูกเข้าไปอีก

“จะรีบไปไหนล่ะ ฉันยังไม่ได้สนองให้เธอเลยนะ” พายุโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ จนปลายจมูกเข้าไปสัมผัสที่แก้มเนียนใสของเธอที่พยายามจะเบี่ยงหลบ

“สนองอะไร น หนูไม่ได้อยากได้ ปล่อยหนูได้แล้วค่ะ”

“เล่นตัวเพื่อทำให้ตัวเองดูมีค่าขึ้น?” คิ้วหนาเงยหน้าขึ้น ขมวดมองคนใต้ร่างด้วยความไม่เข้าใจ

“หนูไม่ได้เล่นตัว และหนูก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากตัวคุณด้วย ลงไปจากตัวหนูได้แล้ว หนูจะกลับห้อง” มันถึงเวลาเลิกงานของเธอแล้ว เป็นเพราะเธอมัวมาเสียเวลากับการวิ่งขึ้นมาเปลี่ยนกรอบรูปให้เขาเนี่ยแหละ ทำให้เธอไม่ได้พักสักที

“จะเอายังไง พอฉันพร้อมแล้วเธอกลับมาปฏิเสธฉันงั้นเหรอ”

“ก็หนูบอกว่าหนูไม่ได้ต้องการ…อื้มมมม อ่อยยยย” เสียงแหลมๆหายกลืนเข้าไปในลำคอ

พายุที่รู้สึกรำคาญเสียงเล็กๆของเธอเต็มทน จนต้องใช้ริมฝีปากประกบเข้ากับส่วนเดียวกันเพื่อให้เสียงของเธอเงียบ มือหนาพยายามจับมือเรียวเล็กที่พยายามตีเขาเพื่อให้เขาปล่อย ร่างเพียวบางดีดดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดจากพันธการของเขา ทว่ากลับถูกร่างหนาของพายุขึ้นไปทาบทับจนเรียกได้ว่าเนื้อแนบเนื้อ แผ่นอกเปลือยเปล่าของพายุแนบชิดไปกับร่างบางที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆที่เป็นยูนิฟอร์มของแม่บ้าน

“เฮ้อ! คุณทำบ้าอะไร” ทันทีที่ริมฝีปากหนาปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระ ดาวเสาร์รีบโกยเอาอากาศเข้าปอด เพราะก่อนหน้านี้เธอรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะขาดอากาศหายใจ