Bad Love บอสสุดหื่น (Nc18+)

ตอนที่ 1 จำเมียตัวเองไม่ได้เหรอ “ฮือ สโนว์ แกช่วยฉันด้วย ฮือ” “กะ แก เสียงแกร้องไห้อยู่นี่ แกอยู่ไหน วาวา!” “ฮือ ฉันอกหักอะแก ฉันจับได้ว่าแฟนฉันมีคนอื่น อึก ฮือ” “เสียงแกเมามากเลยนะ แกบอกมาดิ้ว่าแกอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปหา” “ผับแองเจิล” “หา…ผับแองเจิล” “ฮือ แกจะมาเหรอ แกไม่ชอบสถานที่แบบนี้ไม่ใช่” “เออไม่ชอบ แต่ฉันจะไปรับแกกลับหอ โอเคป่ะ แค่นี้นะจะรีบไป” เสียงคร่ำครวญปนร้องไห้จากปลายสาย ทำให้สโนว์ นักศึกษามหาวิทยาลัยปีสามรีบแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีส์สีซีดตัวโปรด คว้ากุญแจรถเก๋งคันเก่า ก่อนที่จะขับรถออกไปหาเพื่อนรักของเธอที่น่าจะเมามายอยู่ในผับชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งนั่นก็คือ… ผับแองเจิล ที่เป็นศูนย์กลางแห่งแสงสีเสียงที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนจากทั่วสารทิศ ผับจะถูกแยกเป็นสองโซนคือโซนที่เป็นผับสำหรับบุคคลทั่วไป และอีกโซนที่เป็นโซนวีไอพีคลับที่ต้อนรับเฉพาะคนระดับสูงเท่านั้น สโนว์กับวาวาเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยมปลายและมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยเดียวกัน แม้จะเรียนคนละคณะแต่ทั้งคู่ก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก แม้นิสัยจะแตกต่างกันมากด้วยก็ตาม ใช้เวลาเพียงไม่ถึงยี่สิบนาที สโนว์ก็มายืนอยู่หน้าผับแองเจิลแล้ว จากตอนแรกการ์ดจะไม่ให้เธอเข้าไปข้างใน เพราะหน้าตาของเธอเหมือนอายุไม่ถึงสิบแปดปี สโนว์สูงแค่ 165 เซนติเมตร ตัวเล็กผอมบาง หากไม่แต่งหน้าแล้วมองเผิน ๆ เธอก็แทบไม่ได้แตกต่างจากเด็กมัธยมปลายคนหนึ่ง แถมการแต่งตัวแบบเสื้อยืดกางเกงยีนส์ผมมัดรวบแบบง่ายๆ ดูยังไงก็… “เข้าไม่ได้นะครับหนู กลับไปเถอะ” “หนูบ้าอะไรล่ะ ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ” สโนว์เม้มปากด้วยความโมโห ลำบากที่เธอต้องค้นบัตรประชาชนเพื่อแสดงตัวเองว่าตอนนี้เธออายุยี่สิบแล้ว การ์ดของผับถึงจะเชื่อแล้วยอมปล่อยให้เธอเข้าไป ถึงกระนั้นการ์ดก็ยังทำหน้าเหมือนไม่เชื่ออยู่ดี “ขโมยบัตรประชาชนพี่สาวมาหรือเปล่า” “แล้วหน้าตาฉันกับในบัตรประชาชนต่างกันตรงไหนไม่ทราบ!” สโนว์ทำตาค้อนใส่การ์ดประจำผับไปหนึ่งที ก่อนจะที่การ์ดจะยอมให้เธอเข้าไป “ให้ตายเถอะ เสียงดังเป็นบ้า” เพียงก้าวขาเข้ามาเสียงดนตรีที่เร้าใจก็ดังกระหึ่ม เล่นเอาสโนว์ถึงกับยกมือขึ้นมาปิดหูเพราะเธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เลยสักนิด ถึงแม้สโนว์จะเป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่าเด็กวัยรุ่นทุกคนจะต้องชอบเที่ยวเหมือนกันหมด ถ้าจะให้เลือก สโนว์ชอบไปร้านที่มีบรรยากาศชิว ๆ นั่งฟังเพลงเบา ๆ สบาย ๆ มากกว่า ที่สำคัญเธอค่อนข้างจะติดงกนิดหนึ่ง เธอไม่ยอมเอาเงินมาละลายกับสถานที่ที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์กับตัวเองทั้งที่ยังหาเงินใช้เองไม่ได้ ซ้ำครอบครัวเธอเองก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบ เพราะพ่อกับแม่ของเธอแยกทางกัน ส่วนสโนว์ก็เลือกที่จะไม่อยู่กับใครเลย แต่ออกมาเช่าหอข้างมหาวิทยาลัยราคาถูก ๆ อยู่ “แกอยู่ไหนวาวา” สโนว์กดมือถือหาวาวาเพื่อนรัก น้ำเสียงแทบจะเรียกได้ว่าเป็นการตะโกนแข่งกับเสียงตื้ดของดนตรีที่ดังกระหึ่ม “แล้วแกล่ะ” “เข้ามาในผับแล้ว ตรงประตูทางเข้า” “แกเห็นป้ายห้องน้ำไหม เดินมาตรงนั้น จากป้ายห้องน้ำ ฉันอยู่ทางขวาโต๊ะที่สิบเก้า” “อืม แกรออยู่ที่นั่น เดี๋ยวฉันไป” สโนว์เดินเบียดฝ่าฝูงชนที่พากันเต้นโยกย้าย บ้างก็กอดกันซบอยู่ตามทาง จนกระทั่งเดินไปเจอตัววาวาเพื่อนของเธอที่กำลังยกเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์พอดี “พอแก!เลิกดื่ม” สโนว์เข้าคว้าแก้วจากมือของวาวาที่กำลังจะยกแก้วออกมาวางข้าง ๆ “ฮืิิอ แกมาแล้วเหรอเพื่อนรัก” ทันทีที่เห็นหน้าสโนว์ วาวารีบโผตัวเข้าซบกอดเพื่อนซ้ำยังร้องไห้หนักขึ้น “เออ…ไม่ต้องร้อง ช่างมันผู้ชายเฮงซวยพรรค์นั้น พวกเรากลับกันเถอะ แกเมามากแล้วนะ” “ฮือแก แกบอกฉันสิ ผู้หญิงแบบไหนวะ ที่ผู้ชายเค้าชอบ ต้องแรดๆ เหรอ เอองั้นต่อไปฉันจะแรดดูบ้าง” นอกจากวาวายังไม่ตอบ ยังหันไปยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาซดพรวดเกือบหมดแก้ว อึก … “แกจะบ้าเหรอหาวาวา เลิกกับผู้ชายห่วย ๆ สักคน ทำไมเราต้องเปลี่ยนตัวเองให้แรดด้วยละวะ” “ฉันเสียใจอะแก ฉันรักเค้ามากเลยนะ มา แก ดื่มเป็นเพื่อนฉันเลย น้องๆ เอาแก้วมาเพิ่มแก้วหนึ่งดิ้” วาวาแทบไม่ได้ฟังที่สโนว์พูด หนำซ้ำยกมือขึ้นเพื่อเรียกพนักงานให้เอาแก้วเหล้ามาเพิ่มอีก “ไม่อะฉันดื่มไม่เป็น แกก็อย่าดื่มเยอะนักเลย กลับเหอะ” “นั่น ผู้ชายคนนั้นแก คนที่ทำให้ฉันอกหัก” วาวาผงกหัวขึ้นชี้ไปตรงทางเดินไปห้องน้ำ ซึ่งสิ่งที่สโนว์เห็น คือผู้ชายสูงโปร่งใส่เชิ้ตสีดำคนหนึ่งที่ยืนหันหลังในท่าทางที่คร่อมหญิงสาวชุดแดงเกาะอก ในสภาพที่คลอเคลียกันอยู่ ขนาดดูข้างหลังยังจัดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดูดีเอามาก ๆ “ดูสิ เค้าหยามฉัน แก ฉันเจ็บ อึก” พอเห็นเพื่อนรักอยู่ในอาการเมามายปนร้องไห้สะอึกสะอื้น สโนว์ก็อดที่จะรู้สึกโกรธแทนเพื่อนไม่ได้ “ฉันจัดการให้ แกรออยู่นี่นะ” สโนว์หันมาตบบ่าเพื่อนรักที่นั่งโอนไปเอนมาเชิงปลอบ ก่อนจะยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หนึ่งอึกเพื่อปลุกความกล้าของตัวเอง แล้วเดินตรงไปที่หนุ่มสาวคู่นั้นที่อยู่ตรงหน้า ทั้งคู่กำลังพลอดรักกันอยู่อย่างไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง ให้ตายเถอะ แทนที่จะไปเปิดห้องทำกันที่โรงแรมแล้วทำกันให้รู้แล้วรู้รอด “ไม่มีเงินจ่ายค่าโรงแรมกันเหรอไง” เสียงพูดของสโนว์ดังพอที่จะทำให้สองคนนั้นหยุดกิจกรรมที่กำลังโอ้โลมกันอยู่แล้วหันมามองเธอด้วยความไม่พอใจ ————