“ให้ป้อนปะ?” คนร่างสูงกว่านั่งคนละฝั่งกับฉันพร้อมกับจานสเต๊กไก่ย่างบาร์บีคิวสองจาน ของฉันอันนึง ของเขาอันนึง ตอนแรกฉันก็พูดเล่นๆ อ่ะ ไม่คิดว่าจะเลี้ยงจริง แต่ก็ดี อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ
“ไม่ต้อง กินเองได้ ฉันมีมือ”
“น่า เป็นแฟนกันก็ต้องป้อนดิ มาๆ อ้าปากสิ๊” แว๊นคะยั้นคะยอแล้วตัดชิ้นไก่พอดีคำ ใช้ส้อมจิ้มมาล่อตรงหน้าฉัน เฮ้อ นี่ก็ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ฉันยอมคบด้วยวันเดียว แรดไม่เลิก
“โอ๊ย เยอะแยะ” ฉันบ่นอุบอิบแต่ก็อ้าปากรอ ไม่ได้ขอนะ เขาเสนอมาเอง จะไม่รับก็กลัวเสียน้ำใจอ่ะ ทว่าฉันคงมองโลกในแง่ดีเกินไปที่คิดว่าแว๊นมันจะป้อนฉัน
ไม่ นอกจากเขาจะไม่ป้อนแล้วยังบังอาจหัวเราะร่าเมื่อเห็นฉันอ้าปากรอจนเมื่อยกราม ซ้ำร้ายยังวกเอาอีไก่ย่างบาร์บีคิวนั่นเข้าปากตัวเอง จ้ะ ถ้านายจะแดกเอง จะให้ฉันอ้าปากทำไมไม่ทราบ ไม่อยากจะด่าว่ากวนตีน ด่าไอ้เวรแทนแล้วกัน
“คิดว่าฉันจะป้อนเหรอ โง่”
“เดี๋ยวเอาส้อมทิ่มตาบอด” ฉัน
