“คงกลับบ้านไม่ไหว” แม้ความจริงจะตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วว่าจะค้างที่นี่ แต่ตอนนี้มันก็มีสาเหตุที่ทำให้ต้องค้างที่นี่สถานเดียว...แล้วก็มีความรู้สึกว่าคนตรงหน้าน่าแกล้ง
“พักที่นี่แหละค่ะ ดึกแล้วคุณธามดื่มเยอะด้วย” พอได้ยินคำพูดซื่อๆ ของคนตรงหน้าก็ยิ้มกริ่ม ตอกย้ำความรู้สึกที่ว่าภรรยาของเขาน่าแกล้งจริงๆ
“ครับ” เขารับคำ ก่อนจะขยับอีกเล็กน้อย พร้อมๆ กับรวบเอวบางให้แนบชิดกันมากขึ้น ให้เธอรับรู้เหตุผลจริงๆ ที่เขากลับบ้านตอนนี้ไม่ไหว
“นั่นก็ส่วนหนึ่งครับ แต่ตอนนี้กลับบ้านไม่ได้แล้ว...ไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว” เขามองเธออย่างเปิดเปลือยความรู้สึกทุกอย่าง แม้อาจจะพูดเกินความจริงไปบ้างแต่ก็เป็นความหมายเดียวกัน เขาอาจจะไม่ได้ต้องการเธอจนยับยั้งชั่งใจไม่ได้ตามที่กล่าวอ้าง...แต่เขาก็ตั้งใจจริงๆ ว่าจะใช้เวลาหลังจากนี้กับเธอ
คนในอ้อมกอดก้มหน้าหลบตาเลยทีเดียว คงเพราะเดาสายตาเขาออก...และถ้าจะชัดเจนที่สุดก็คงเป
