บทที่1
2143 Words
ฟรานเซสโก้นั่งดูรายละเอียดงานผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ มาร์คก็หายไปเลย หลังจากที่เขาใช้ให้ไปดูรายละเอียดงานกับคุณมนัส นานมากแล้วมันก็ยังไม่เดินกลับมา เขารู้สึกแปลกๆ เพราะคนแบบมาร์คไม่น่าจะเข้าใจอะไรช้าแบบนี้จริง ๆ เขาอยากจะได้ข้อมูลเลขาหน้าห้องของเขามากกว่า ตอนนี้เขารอเพื่อจะสอบถามมาร์คลูกน้องคนสนิท อย่างที่เขาชอบให้คำจำกัดความของ มาร์คว่า “หากมาร์ครู้โลกรู้ ไม่มีเรื่องไหนที่มาร์คจะพลาดเรื่องทุกอย่างบนโลก”
มาร์คทำการเดินไปสำรวจงานยังชั้นต่าง ๆ เพื่อนำข้อมูลไปให้คุณ ฟรานเซสโก้ เพื่อจะได้รู้ปัญหาต่างของบริษัท ช่วงที่เขากำลังจะเดินผ่านเข้าไปยังห้องทำงานของคุณฟรานเขาสังเกตุ เห็นว่าใครบางคนกำลังก้มไปดึงอะไรสักอย่างตรงเครื่องปริ้นเตอร์
“ขอโทษครับ คุณแพรวมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
แพรววนิตที่กำลังรู้สึกโมโหเครื่องปริ้นเตอร์ใช้งานมาก็นานไม่เคยจะมีปัญหา วันนี้ท่านประธานบริษัทมาก็ต้อนรับการมาของท่านเลยจริงๆ เมื่อเช้าก็เกือบจะไม่รอด เห็นว่า รีบจะเอาตารางรายงานทั้งหมดของบริษัทเธอกำลังทำการ ปริ้นงานอยู่ดีๆ กระดาษดันมาติดสะงั้น
“เออ ... กระดาษมันติดเครื่องปริ้นค่ะ แพรวกำลังจะดึงออก แต่มันติดเยอะเลยทำให้ดึงออกยากนิดนึง”
มาร์คได้ยินคุณแพรวพูดก็ถอดสูทแล้วดึงแขนเสื้อขึ้นเพื่อจะได้ทำการแงะเครื่องปริ้นเช๊กดูว่า กระดาษมันติดตรงส่วนไหน เขาเลยยื่นสูทให้กับคุณแพรวถือให้เขาจะได้สะดวกมากขึ้น
“คุณมาร์คพอจะทำเป็นใช่ไหมคะ ปกติมันก็ไม่เสียท่านประธานมาก็งอแงเลยทีเดียว”
มาร์คได้ยินแพรววนิตบ่นก็รู้สึกดี ผู้หญิงอะไรแค่เสียงบ่น ยังน่าฟัง ยิ่งท่าทางที่ดึงกระดาษออกยังดูสวยและเซ็กซี่ แพรววนิตเป็นผู้หญิงที่ผิวไม่ถึงกับขาวมาก ออกสีน้ำผึ้ง แต่ผิวเนียนสวยคมแบบฉบับผู้หญิงไทยแท้
“พอได้ครับ เดี๋ยวผมลองแกะตรงนี้ออกก็น่าจะได้แล้วครับ”
ฟรานเซสโก้ที่ทนรอลูกน้องคนสนิทไม่ไหวก็เลยจะเดินออกมาตาม จริงๆ แล้วเขาก็อยากจะเห็นหน้าเลขาช่วงที่เปิดประตูออกมาก็เจอ เธอยืนถือเสื้อสูทของใครมีผู้ชายในชั้นนี้ด้วยเหรอ เขาเลยรีบเดินตรงเข้าไปดูก็เห็นลูกน้องของเขาก้มทำอะไรสักอย่างตรงเครื่องปริ้นเตอร์
“นายกำลังทำอะไร ของนายมาร์ค!”
มาร์คและแพรววนิต ต่างตกใจเสียงฟรานเซสโก้ แพรววนิตถอยหลังไปชนเข้ากับโต๊ะทำงาน มาร์คเห็นจึงรีบดึงตัวคุณแพรวเข้ามาก่อนที่ของบนโต๊ะทำงานจะร่วงหล่น
ฟรานเซสโก้เห็นทั้งสองทำท่าคล้ายจะกอดกันก็ตกใจ เขารีบแทรกเข้าไปดึงแพรวเข้ามากอดแทน มาร์คเห็นถึงกับพูดอะไรไม่ออก ชัดเจนแล้วไม่ต้องสงสัยว่าเขาสมควรที่จะจีบคุณแพรวอีกไหม
“มาร์ค นายโทรหาช่าง ให้เขาเข้ามาเปลี่ยนอันใหม่เลย ส่วนอันนี้เอาไปทิ้งไม่ต้องซ่อมมันแล้ว ส่วนคุณ คุณแพรววนิต งานที่ผมสั่งไปทำปริ้นได้ไหม ถ้าไม่ได้ก็เข้าไปปริ้นงานในห้องของผม”
แพรววนิตรู้สึกตกใจ จู่ๆ เขาก็ดึงเธอเข้าไปกอด แล้วลากเธอเข้าไปยัฃภายในห้องทำงานของเขาทันที โดยมีเสื้อสูทของคุณมาร์คติดมือเธอเข้ามาด้วย
“ท่านค่ะ เดี๋ยวค่ะ เออ...เดี๋ยวดิฉันไปปริ้นที่ห้องฝ่ายบุคคลก็ได้ค่ะ”
ฟรานเซสโก้ได้ยินก็รู้สึกไม่ชอบใจ ที่พูดกับเขาโครตจะห่างเหินที่กับไอ้มาร์คเธอกับส่งยิ้มและคุยเล่นกับมันได้สนุก
“ทำไม ! กับผมทำไมคุณถึงเรียกผม ว่าท่าน ผมชื่อฟรานเซสโก้ หรือเรียกง่ายๆ ว่า ฟราน ก็ได้ไม่ต้องทำตัวมากพิธีรีตองอะไร คุยกับผมปกติธรรมดา โอเคเข้าใจไหมแพรว”
“ไม่ได้ค่ะ ดิฉันเป็นแค่พนักงานในบริษัทของคุณใครมาได้ยินจะไม่ดี เรียกแบบนี้ถูกแล้วนะคะ”
ฟรานเซสโก้ตอนนี้เขาไม่สนว่ามันจะเหมาะสมไหม แต่เขารู้สึกไม่ชอบ ไม่ชอบเอามาก ๆ กับคำว่า ท่าน เหมือนเขากลายเป็นคนแก่ ซึ่งทั้งที่เขาอายุแค่ 29 ยังไม่ถึง 30 เลย
“ทำไม ! มันลำบากมากหรือไงที่เรียกผมว่า ฟราน คุณแพรววนิต”
แพรววนิตได้ยินก็รู้สึกตกใจ พาลให้รู้สึกสงสัย อะไรพึ่งจะเจอกันวันนี้ท่านก็ทำท่าทางไม่ชอบใจเธอแล้ว ใครจะไปกล้าเรียก กิตติศัพท์ของคนตรงหน้า ที่เธอได้ยินมาในความเรื่องมาก ความเป็นคนเจ้าระเบียบ ใครจะไปกล้าเรียกเขาแบบนั้น
“มันไม่ลำบากหรอกค่ะ แต่ท่านเป็นเจ้าของบริษัท ดิฉันคงจะไม่ตีตัวไปเสมอท่าน ใครไม่รู้ก็จะเข้าใจผิดได้ และมองท่านไม่ดีแค่นั้นค่ะ และสิ่งที่ท่านแสดงออกมา ดิฉันซาบซึ้งนะคะที่ท่านมีเมตตาต่อพนักงานตัวเล็ก ๆ ยังไงดิฉันขออนุญาตกลับออกไปทำงานก่อนนะคะ”
แพรรววนิตรีบหันหลังจะออกจากห้องไป จู่ๆ ก็ต้องตกใจเมื่อท่านประธานดึงตัวเธอเข้าไปกอด และทำการยึดต้นคอของเธอให้รับสัมผัสจุมพิต แพรววนิตรู้สึกตกใจแทบสิ้นสติ เขาใช้มือยึดท้ายทอยเธอให้ตอบรับการจูบจากที่ต่อสู้ดิ้น เพื่อให้หลุดพ้นแต่แรงกำลังของเธอน้อยกว่าคนที่ยึดเธอเอาไว้ เธอเริ่มจะหายใจติดขัดเลยทำการผลักเขาให้ออกห่าง
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
แพรววนิตที่ได้สติก็รู้สึกว่า เขากำลังหยามเกียรติของเธอมากๆ เขาเห็นเธอเป็นอะไรถึงได้ทำกับเธอแบบนี้
“คุณ !! ตบใบหน้าผมแบบนี้ คุณจะถูกลงโทษนะคุณแพรว ไม่มีใครเคยทำกับผมแบบนี้มาก่อน”
แพรววนิตรู้สึกโกรธ โกรธมาก ๆ น่าจะเป็นเธอที่พูดคำนั่น เธอสั่นไปหมด หากวันนี้จะถูกไล่ออกก็ช่าง เธอจะต้องพูดให้คนตรงหน้าเข้าใจ
“ใช่! ฉันตบใบหน้าของคุณ เพราะให้คุณมีสติขึ้นมา คุณจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้ ฉันมาเพื่อทำงาน คุณจงรู้ไว้ด้วยว่า ฉันมีสามีและลูกแล้ว คุณยิ่งไม่สมควรทำกับฉันแบบนี้ค่ะ ถ้าหากคุณเห็นว่าการที่ฉันทำแบบนี้แล้วผิดก็เชิญคุณไล่ฉันออกก็ได้ ฉันก็ไม่ต้องการทำงานกับคนที่กำลังจะละเมิดร่างกายของฉันได้เช่นกันค่ะ คุณฟรานเซสโก้”
ฟรานเซสโก้ฟังสิ่งที่เธอพูด ก็รู้สึกตกใจ อะไรน๊ะ!! เธอมีสามี และที่สำคัญเธอมีลูกแล้ว เขาเหมือนถูกของแข็งตีเข้าไปที่ศีรษะมันมึน นี่เขาได้ทำอะไรลงไป เขาหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ส่วนแพรววนิตที่เห็นอาการของคนตรงหน้าที่นิ่งค้าง เขาคงจะเข้าใจแล้วเธอเลยเดินออกจากประตูไปทันที
ฟรานเซสโก้รู้สึกช็อกเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ แล้วตอนนี้เขาได้ทำอะไรลงไปและผู้หญิงคนนั้นมีสามีแล้ว เขารู้สึกโกรธตัวเองมากๆ ที่ปล่อยให้ความรู้สึกอื่นเข้ามาทำให้เขาเสียความเป็นตัวเองหมด ดีนะที่เธอเตือนสติเขาได้ แต่ทุกสิ่งที่เขาได้ทำลงไปมันกับฝังเข้าไปในความรู้สึกมันตรึงแน่นเข้าไปในจิตใจแล้ว รสจูบที่เขาได้ขโมยมันมา จากนี้เขาควรจะจัดการยังไงกับความรู้สึกนี้ดี
ส่วนแพรววนิตที่เดินออกมาจากห้องของคนที่ขโมยจูบของเธอไป ถึงแม้เธอจะเคยแต่งงานมีลูกมีสามีมาแล้ว แต่ความรู้สึกที่มันล่องลอยเมื่อครู่ มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอเลยสักครั้ง เธอค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ตัวเธอได้ทำอะไรลงไป ทำไมหัวใจของเธอถึงได้ตื่นเต้นแบบนี้ ถึงแม้เธอกับพิษณุได้หย่าขาดจากกันมาก็นานหลายปีแล้ว ตั้งแต่น้องพลอยอายุได้ขวบกว่า ๆ จนตอนนี้น้องพลอยอายุจะ 6 ขวบในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า กำลังใจที่สำคัญทำให้เธอลุกขึ้นมาสู้ก็คือลูกสาวของเธอซึ่งเป็นเหมือนของขวัญชิ้นสำคัญที่อดีตของเธอมอบให้
“ท่าทางเราคงจะได้หางานใหม่ แน่ๆ ยัยแพรว”
แพรววนิตนั่งถอนหายใจกับแววตาที่ครุ่นคิดวิตกกังวล ภาวนาขอให้เขาได้สติและไม่ควรทำอย่างนี้อีก แต่เธอก็รู้สึกเหมือนว่ารอยจุมพิตของเขามันฝังอยู่ตรงริมฝีปากของเธอแน่น
“คุณแพรวครับ คุณแพรว!!”
มาร์คที่เดินมาหาหญิงสาวที่นั่งเหม่อเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไร ถึงไม่ได้ยินเสียงของเขาที่เรียก เขาจึงโบกมือให้เธอได้สติ
“อุ้ย! คุณมาร์ค มีอะไรหรือเปล่าคะ”
มาร์คฉีกยิ้มให้กับแพรววนิต ทันทีที่แพรวรู้สึกตัวก็เขินที่เจอสายตาของมาร์ค ท่าทางที่เขาส่งมาให้
“หว่า! ทำไมคุณแพรวเหม่อหาหนุ่มที่ไหนครับ ผมชักรู้สึกอิจฉาหนุ่มคนนั้นแล้วสิ”
“แซวเก่งจังเลยนะคะ คุณมาร์ค มีอะไรให้แพรวรับใช้ค่ะ หรือว่าคนในห้องต้องการอะไรหรือเปล่า”
“โห้ ! คุณแพรวช่างอ่านใจผมเก่งจังเลย ใช่เลยครับคนที่อยู่ข้างในเขาให้ผมมาชงกาแฟเข้าไปให้ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า อารมณ์เสียหงุดหงิดอะไร ผมรับกวนคุณแพรวด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวแพรวชงแล้วเอาเข้าไปให้นะคะ”
มาร์คได้ยินเลยจึงรีบชิงพูดก่อนที่แพรวววนิตจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณฟราน
“No No คนข้างในเขาใช้ให้ผมเป็นคนเอาเข้าไปเอง ครับ คุณแพรวอย่าเข้าไปเลย เดี๋ยวคุณจะรู้สึกหงุดหงิดเปล่า ๆ”
แพรววนิตพอได้ฟัง ต้นเหตุก็น่าจะมาจากเธอ ท่าทางคงจะโกรธที่เธอไปตบใบหน้าเขาแน่ ๆ แต่ก็ช่างเถอะแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน เธอก็ไม่อยากที่จะเจอเขาเหมือนกัน
มาร์คที่นั่งเช็กประวัติของแพรววนิต เขาจึงรู้ว่าแพรววนิตเคยแต่งงานมาแล้ว และก็ทำการหย่าขาดจากสามีมาได้เกือบจะ 4 ปี น่าสงสารที่ผู้หญิงตัวคนเดียวต้องเลี้ยงลูกเองคนเดียวอีกต่างหาก ผู้ชายคนนั่นช่างไม่รู้ตัวมาตัวเองมีเพชรอยู่ในมือ เขาคิดผู้ชายคนนั้นไม่บ้าก็ตาบอดที่ยอมทิ้งภรรยาสวย เขาแอบเห็นรูปถ่ายลูกสาวของคุณแพรวช่างน่ารักมาก แล้วนี้เขาก็ไม่เข้าใจคนที่อารมณ์เสียเมื่อครู่ ไปกินรังแตนอะไรที่ไหนมาไม่รู้ แต่เขาเห็นรอยฝ่ามือที่ปรากฏบนใบหน้าก็พอจะเดาออกว่า คงโดนอะไรเข้าไป คุณฟรานไม่เคยทำแบบนี้กับพนักงานคนไหนของบริษัทมาก่อนเลย เห็นจะมีก็แค่คุณแพรวเท่านั้นทีคุณฟรานแสดงพฤติกรรมแบบนี้ และนี่ไปโกรธอะไรคุณแพรวไม่รู้
“โอเค ค่ะ เดี๋ยวแพรวชงให้ แล้วคุณมาร์คเอาเข้าไปให้ก็ดีเหมือนกัน แพรวจะได้ทำงานอื่นต่อค่ะ”
มาร์คยืนคุยกับแพรววนิตสักพัก เขาก็ต้องตกใจที่จู่ ๆ คนที่ไปทาน รังแตนก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับเสียงตะโกนเรียกเขา
“เฮ้ย!! มาร์ค ฉันสั่งกาแฟไปทำไมนาน ฉันจะกินวันนี้นะไม่ใช่พรุ่งนี้”
แพรวและมาร์คหันหน้าไปมองต้นเสียงที่ยืนทำตาขว้างส่งมายังทั้งสองคน อะไรแค่กาแฟจะโมโหอะไรขนาดนั้น
“คร้าบ!!! คุณฟราน คุณแพรวกำลังจะชงให้นะ คร้าบ!!! รอสักครู่ อย่าพึ่งหงุดหงิด”
ฟรานเซสโก้รู้สึกหงุดหงิดทำอะไรไม่ถูกสั่งลูกน้องให้เอากาแฟเข้าไปให้ สั่งมันตั้งนานแล้วมันก็หายเงียบจนเขาหงุดหงิดเปิดประตูหมายจะเดินไปตาม พอเปิดประตูมาเจอมันยืนคุยกับแพรววนิต เขารู้สึกรำคาญสายตาที่ทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุข โมโหที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นมีตราไว้ตรงใบหน้าว่า มีสามีแล้ว มีลูกแล้ว คิดๆ แล้วมันช่างน่าหงุดหงิด
- Writer
