ชายหนุ่มดึงเสื้อในมือเธอออกโยนไปวางบนพื้นห้องอย่างไม่ยี่หระ ดันร่างน้อยลงนอน เธอขืน เขาก็กดให้นอนลงไปจนได้
“เตียงเล็กไปหน่อย นอนคืนเดียวทนได้” เขาไม่เรื่องมากเรื่องที่นอนนัก ปกติอยู่ไร่ วันที่แม่พันธุ์วัวควายจะตกลูก ต้องเฝ้า ต้องรอ บางครั้งนั่งหลับคาเก้าอี้ด้วยซ้ำ
“งั้นพุดจะไปนอนที่พื้น”
ใจมันสั่นหวั่นไหว แรงเต้นก็เข้าขั้นจะเป็นจังหวะร็อกอยู่รอมร่อ
พุดแก้วหายใจไม่ทั่วท้อง โธ่...ใครมันจะอดใจสั่นได้ ทั้งเนื้อทั้งตัวแกร่งแน่นมีแค่ผ้าขนหนูพันท่อนล่างเท่านั้น มัดเนื้อที่เสียดสีตัวเธอ แม้มันเย็นชืดเพราะเพิ่งอาบน้ำ แต่ทำให้ตัวเธอร้อนวูบวาบไปหมด สาวน้อยพูดแล้วจะดีดตัวลุก แต่ร่างอรชรของเธอกลับถูกรวบไปชิดอกกว้าง
“นอน”
เสียงห้าวเข้มสั่ง โรมรันเกี่ยวเอวบางยึดไว้ ขณะที่สอดอีกมือใต้ร่างนุ่ม โอบไปกอดไหล่เล็กละมุนดึงเข้าหาตัวเอง
พุดแก้วเงยหน้ามองหน้าคมดุอย่างหวาดๆ ตาสบกันพอดี
“แต่...”
โรมรัน
